Het nieuwe normaal

Ieder kent inmiddels die uitdrukking wel en begrijpt wel ongeveer wat ermee wordt bedoeld. Er hoort zolang de coronapandemie onze agenda’s regeert in elk geval bij: afstand houden, geen handen geven, thuiswerken enz. Ook in de kerk is de vraag nog onbeantwoord of we weer terug zullen kunnen gaan naar ‘het oude normaal’, de vertrouwde situatie van voor de pandemie. De inachtneming van de coronaregels en de vrijblijvendheid lijken elkaar in de kerk soms wederzijds te versterken. Toch heeft het ook wel iets goed om -zij het gedwongen door de omstandigheden- bepaalde gebruiken nog eens af te stoffen, te heroverwegen en te revalideren. Belangrijker echter is de bezinning op wat voor een christen als ‘normaal’ mag gelden. Zoals ieder weet is het woord ‘normaal’ afgeleid van ‘norm’. Normaal is dat ieder zich houdt aan de norm en aan de norm voldoet. Dan is de volgende vraag wie de normen stelt. Premier Rutte heeft in een EU-top gesteld dat Hongarije wel dient te beseffen dat de EU een ‘gemeenschap is van waarden en normen’. De neo-liberale, wel te verstaan. Als Hongarije daar met zijn traditionele opvatting van man, vrouw en gezin niet meer in past of zich niet aanpast, dan moeten ze de EU maar verlaten, aldus Rutte.

In dit klimaat zullen wij als kerken en ambtsdragers dienen te beseffen wat onze normen en waarden zijn en waar we ze vandaan halen, willen we althans onze gemeenteleden kunnen toerusten om christen te zijn in een (steeds meer) onchristelijke context. Wij geloven in de God van de Bijbel. Maar hoe? Als wij God erkennen als onze Schepper en Verlosser en als Degene Die het hoogste gezag heeft, wat betekent het dan voor ons om ons gewillig aan Zijn heilige wil te onderwerpen en Zijn wet en wijze ordeningen consequent en zonder compromis als richtsnoer voor ons handelen te kiezen? Heeft God eigenlijk nog wel iets te zeggen in de grote m/v vragen waarvoor in de samenleving zoveel aandacht wordt gevraagd? Wij zullen onze ziel moeten voeden met wat God ons aanreikt om stand te kunnen houden in een wankelende wereld. Meer nog dan de coronapandemie acht ik de morele omslag in de samenleving een teken van de eindtijd en een signaal van de wederkomst. Zullen we standhouden en getrouw bevonden worden tot de dood? Naar mijn mening zal het vreemdelingschap van de christen in toenemende mate zich in de westerse wereld toespitsen op het terrein van de ethiek. Laten we echter niet alleen een defensieve houding kiezen maar bewust als christen en als christelijke gezinnen leven uit de rijke schat die God ons gegeven heeft in Zijn Woord. Dan zullen we ook steeds sterker gaan verlangen naar het nieuwe normaal, dat ons in de Bijbel in het vooruitzicht wordt gesteld (2 Petr. 3): de nieuwe hemel en de nieuwe aarde waar het leven eindelijk echt en volkomen normaal zal zijn, omdat daar Gods gerechtigheid woont.

Korving

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen