Christendom zonder tranen?

In profiel AC 2022 nr 2 heb ik een boek over de antichrist besproken. Het viel mij op dat de schrijver diverse keren in een voetnoot met instemming verwees naar het boek van Aldous Huxley Brave New World. Een reden voor mij om dit boek (in vertaling: Heerlijke Nieuwe Wereld) te lezen en in te leiden op een leeskring, zie ook mijn column in AC 2019 nr 5.

In dit boek uit 1932 wordt een maatschappij beschreven waarin het motto van de Wereldstaat is: gemeenschappelijkheid, gelijkheid en stabiliteit. De mensen in deze wereldstaat hebben vrije seks en nakomelingen worden gekweekt in een laboratorium en geconditioneerd om zonder protest hun (soms domme) werk te doen. Een overvloed aan amusement moet voorkomen dat zij gaan nadenken. Daarom is onder andere de Bijbel en de Navolging van Christus verboden. Als zij toch een onbehaaglijk gevoel krijgen dan is er soma, een drug van staatswege verstrekt. De vervelende gevoelens zijn dan voor een tijd verdwenen.

Voor mij is de belangrijkste passage in het boek (hoofdstuk 17) een gesprek met een van de tien wereldleiders waarin hij zegt: “Christendom zonder tranen is soma.” Kortom, een dergelijk christendom is een zoethoudertje en geen gevaar voor de wereldstaat.

Dit brengt mij op de overweging hoe “tranen” in de prediking en geloofsbeleving in onze kerken een rol spelen. Denk aan de typering; de ene Naam, de twee wegen en de drie stukken. Laten we de verscheidenheid in onze kerken eens typeren als bezoekers van Panddagen, kerkendagen, en conferenties van Opwekking. In het bekende(?) gezang wordt de regel “vaste Rots van mijn behoud” door allen verstandelijk onderschreven. Maar het bevindelijk kennen wordt zeer verschillend beleefd. Evenals de regel “als de zonde mij benauwt”.

Hoe zit het met de aandacht voor “tranen” in het klassieke doop- en avondmaalsformulier en de catechismus?

Vloeien er bij ons nog tranen om gemeenteleden en (klein)kinderen die de CGK de rug toekeren en elders gaan kerken of zelfs onkerkelijk worden? Hoe ervaren wij de verdeeldheid in onze kerken en de gescheurdheid van de gereformeerde gezindte in het algemeen?

Hoe reageren wij op onrecht ons aangedaan? En op onrecht door ons gedaan?

En de milieuvervuiling en klimaatverandering, krijgen die de aandacht die zij nodig hebben, zie ook AC 2022 nr 4?

Een christendom zonder tranen lijkt mij niet Bijbels, zie met name het boek der Psalmen. Verder is een lievige God wat anders dan een God van liefde, waarbij toorn de keerzijde van Zijn liefde is. Een christendom met blijdschap is wel Bijbels, denk aan de boodschap van de engelen in het kerstgebeuren: Zie, ik verkondig u grote blijdschap.

In Christus zijn wij meer dan overwinnaars, maar dat betekent wel dat er sprake is van strijd die in dit leven gevoerd moet worden. “Gij hebt nog niet tot bloedens toe gestreden” (Hebr. 12: 4).

Laten we in onze kerken in kerkenraad en classes het gesprek (weer) voeren over blijdschap en droefheid in de geloofsbeleving. En hoe dit in de prediking evenwichtig aan de orde kan / moet komen.

E.J Jansen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen