Bezorgdheid: een verwaarloosde zonde

Het lijkt bijna een tendens als je gesprekken over de kerk hoort of artikelen in de christelijke pers leest over kerkelijke ontwikkelingen: we maken ons zorgen. Bezorgdheid voert geregeld de boventoon in kerkelijke communicatie over bijvoorbeeld de kerkelijke koers, de tanende betrokkenheid van gemeenteleden, gebrek aan ambtsdragers, de trekkracht van de cultuur, etc.

Bezorgdheid is een menselijke emotie die haar wortels heeft in angst. Bezorgdheid is het gevoel dat je iets uit handen dreigt te glippen wat je lief en dierbaar is. Het is een ongerustheid die zich meester van je maakt en je gedachten gevangen houdt. Bezorgdheid kan je passief en moedeloos maken en dan blijft het steken bij het delen van je verzuchtingen in de echokamer van gelijkgezinden. Bezorgdheid uit zich echter ook nogal eens in dadendrang, activisme: ‘We moeten hier iets tegen doen.’ De Martha in ons heeft weinig nodig om in beweging te komen, om dat te gaan organiseren waar de Heer (nog) niet om heeft gevraagd.

Wanneer je je zorgen maakt ligt dat dicht bij je verantwoordelijkheid en roeping om ergens zorg voor te dragen. Hoe weet je nu wat het verschil is? Bezorgdheid ontneemt je vreugde en houdt je gevangen in je angst en ongerustheid.

Corrie ten Boom noemt bezorgdheid een van de meeste succesvolle wapens van de duivel. In verontrusting geven we meer ruimte aan twijfels dan aan het vertrouwen op Gods zorg en almacht. Bezorgdheid is de zonde van het twijfelen aan Gods belofte dat Jezus Christus is gegeven álle macht in hemel én op aarde. Zorgenmakerij presenteert zich nogal eens in een jasje van vrome praat en hoofdschuddend luisteren, niet beseffend dat je je daarmee schuldig maakt aan de zonde van bezorgdheid.

Waartoe wordt de kerk geroepen als het gaat om het omgaan met bezorgdheid? In de Schrift lezen we dat God Zich present stelt als grote en kleine zorgen ons bezighouden. Hij vraagt van ons geloof in Zijn zorgzaamheid en dat Hij ons beslist niet zal loslaten en zal verlaten. Wanneer je je toch bekommert is dat een aanklacht tegen God Zelf, tegen Wie God is in Zijn liefdevolle zorg en tegen Zijn oneindige macht. In deze aanklacht en twijfel triomfeert de satan en daarom mag de kerk de zonde van bezorgdheid niet verwaarlozen.

God roept ons om in onze zorgen de omgang met Hem te zoeken in het gebed. Opmerkelijk is dat Paulus in Filippenzen 4 niet oproept om onze zorgen in gebed te brengen, maar onze verlangens. Achter elke zorg schuilt een verlangen en zodra we die onder woorden brengen verandert dat onze blikrichting, de blikrichting van het Koninkrijk van God. Dat verlangen kijkt vooruit, de toekomst in, maar weet zich ook gesteund door wat God in het verleden heeft gedaan en daarom kan dit gebed niet zonder dankbaarheid. De kerk van Christus begeeft zich tussen dankbaarheid en verlangen. Dat neemt de moeiten niet weg, maar verandert het perspectief en geeft de kerk dagelijks een vernieuwd houvast omdat Hij het heeft gezegd: ‘En zie, Ik ben met u ál de dagen tot de voleinding van de wereld.

Petronelle Baarda

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen