Leiden en lijden in de kerk

Ambtsdrager zijn en leiderschap horen wel bij elkaar. Maar hoe? Het is verleidelijk om het leiderschap in de kerk te modelleren volgens moderne management-inzichten. De vraag is echter of de geestelijke aard van het kerk-zijn (gemeenschap der heiligen, lichaam van Christus, woonplaats van de Geest) niet om een geheel eigensoortig type leiderschap vraagt. Eén is uw Meester … er is dus maar Eén Leider van de kerk, het Hoofd van het lichaam van Christus waaraan ook de ambtsdragers onderworpen zijn. Dat brengt tot de stelling dat de beste leiders in de kerk zij zijn die het meest hun afhankelijkheid van Christus beleven en voorleven aan de gemeente. Die afhankelijkheid heeft ootmoed als directe compagnon. Het leiding geven aan de gemeente zal nooit een vorm van heersen mogen zijn. Dat dwingt tot bezinning op de vraag of zij die het hardst roepen dat ze natuurlijk niet willen heersen, toch niet als zodanig in de gemeente overkomen. Nog persoonlijker: Ben ik wel echt dienend bezig, in het voetspoor van de Meester en vertoon ik Zijn beeld?

Naast leiden in de kerk is er ook lijden in de kerk. Dat geldt voor gemeenteleden, maar ik focus nu even speciaal op ambtsdragers. Ambtsdragers kunnen lijden in de kerk en aan de kerk. De grote zorgen in het kerkelijke leven kunnen verwarring en verdriet geven, en een gevoel van onmacht en hulpeloosheid teweeg brengen. Bepaalde zonden in de gemeente, wereldse invloeden die gretig worden geaccepteerd, een dalend peil van echte betrokkenheid in de gemeente en ook van het ledental kunnen pijn doen. Doorgaans denken we bij lijden in /aan de kerk aan de ander: die heeft het gedaan. Maar kan de gemeente ook aan mij lijden?

Tot slot wil ik wijzen op het lijden van de kerk als een principieel gegeven. Te weinig beseffen we dat het lijden erbij hoort. Lijden om Christus’ wil. Onlangs wees een medewerker van Open Doors in een gezelschap van CGK predikanten op 1 Petrus 5, 8 en 9. Ja de satan gaat rond als een brullende leeuw. Maar de gemeente als lichaam van Christus is principieel verbonden met die leden van hetzelfde lichaam die metterdaad lijden om het geloof. Als zij lijden, lijden wij ook mee, zegt Petrus. Het lijden om Christus’ wil is wel het vergeten kenmerk van de ware kerk genoemd. Dat mochten we wel meer bedenken in een tijdsgewricht en in een werelddeel waar de christelijke kerk nog veel voorrechten heeft, maar waar ook de Bijbelse waarheid en het gezag van de Bijbel voor geloof èn leven onder invloed van een neoliberale tijdgeest meer en meer onder druk komt te staan. Het duurt niet lang meer of de Bijbel wordt een verboden boek, zei Andreas Kinneging onlangs. Zwichten we dan voor de tijdgeest of zijn we standvastig en bereid om te lijden?

We hebben leiders nodig die met Christus lijden en hun troost en kracht zoeken bij Hem. Hoe gelukkig dat Hij Zichzelf noemt en ook heden openbaart als de medelijdende Hogepriester. Onder Zijn leiding gaat het goed met de kerk.

H. Korving

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen