Zin in!

Op een bepaalde manier is het heel simpel: Christus roept mensen tot Zijn dienst. Maar in de praktijk blijken nogal wat broeders een scala aan aarzelingen te hebben om daadwerkelijk aan die roeping gehoor te geven.

Onlangs werd ik door iemand ingefluisterd dat een broeder die op tal was gezet wel een extra gesprek zou kunnen gebruiken. Bedoeld was eigenlijk: een extra duw in de goede richting. Na de gebruikelijke omtrekkende bewegingen over werk en gezin, doorgestoten hoe hij tegenover zijn talstelling stond. ‘Ik weet niet of ik er wel zín in heb’, was het antwoord. ‘Nou, dan máák je maar zin!’, kaatste ik meteen terug. Nee, dat deed ik (natuurlijk) niet. Maar in het lange gesprek wat zich daarna ontspon was dat toch wel de dragende grond.

En ergens begrijp ik de moeite om een ambt te aanvaarden ook wel. Je verlangt bij een huisbezoek naar koffie van versgebrande bonen, maar je krijgt slap Senseo-sop voorgeschoteld. Je wilt het gesprek graag snel op een geestelijke toonhoogte brengen, maar de pastoranten blijven nogal in mineur klagen over alles waar de kerkenraad in hun ogen in te kort schiet. Je nodigt een jong stel hartelijk uit om na corona weer eens ter kerke te gaan, maar inmiddels is de kerkgang ingeruild voor het aflopen van het complete Pieterpad (en dat is dus niet de smalle weg waar het Evangelie op doelt…).

Blijft de vraag: hoe maak je zin? Ik denk niet met je hoofd – dat genereert zonder ophouden talloze bezwaren en uitvluchten. Beter gebruik je je knieen. Die buigen en vragen of de Heere jou, kleine zondige mens, ook zou kunnen gebruiken. Met je tijd en je gaven, met je verlangens en zelfs met je onwil. En vragen of Hij erbij zal zijn in het weerbarstige ambtelijke werk, want wat is het lastig om aan deze zijde van de paradijspoort met medegelovigen om te gaan.

Hoe krijg je zin in het ambtelijk werk? Kan een Roepingenzondag daarbij van dienst zijn? Ik zou er niet al te veel van verwachten. Beter is het vertrouwde adagium van de Reformatoren ter harte te nemen: terug naar de Schrift. Had Paulus zin in zijn ambt? Hij schrijft het zo niet letterlijk op. Maar alles ‘ademt’ zin bij de apostel. Trouwens, Paulus wijst zijn lezers van de Romeinenbrief erop dat hij een geroepen apostel is. En heeft er echt zin in om het Evangelie te delen. Door de apostel verwoord als: ‘ik schaam mij niet voor het Evangelie van Christus, want het is een kracht van God tot zaligheid voor ieder die gelooft.’ En wie díe kracht in eigen leven heeft mogen ervaren, krijgt als vanzelf het verlangen om zich óók dienstbaar op te stellen. Laat die ambtsdragers-verkiezingen maar komen: nu al zin in!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen