Het Apostolicum (42)

In het Hebreeuws begint de vervoeging van het werkwoord met het persoonlijk voornaamwoord Hij. Wanneer het geestelijk leven functioneert naar het Woord, naar de wil van de Heere, wordt het persoonlijk voornaamwoord ‘Hij’ al meer beleden en onderstreept.

Psalm 68:10 wordt meegenomen in prediking, catechese en pastoraat.

Vanzelf ook in het leven van gemeenteleden. De geestelijke groei komen we ook tegen in de belijdenis van de kerk. Ik geloof het eeuwige leven. Naar aanleiding van het twaalfde artikel van het apostolicum lezen we in de catechismus een rijk belijden. Er is leven. Eeuwig, zalig leven. Het is zeker. Nu zijn er de eeuwen door twee sprekende, werkende werkelijkheden. Leven en dood. Leven is Gods gave. God Zelf is leven. Hij is de levende God. Heel sterk kunnen we dit lezen in het Oude Testament. Het verschil tussen God de Heere en de goden der Kanaänieten in de tijd van Elia (1 Kon. 18). God de Heere is de bron van alle leven.

Van mens, dier en plant. Opvallend is dat het onderscheid tussen de mens en de andere schepselen duidelijk beschreven staat. De Heere God blies de mens de adem des levens in door zijn neusgaten en zo werd de mens tot een levend persoon. Dit gebeurde nadat de Heere God de mens had geformeerd uit het stof van de aarde (Gen. 2:7). Dit is geen beeldspraak, maar werkelijkheid.

Het leven is Gods gave. Hij heeft het bij dit geschenk niet gelaten.

Zijn zorg, Zijn leiding, Zijn hulp en bewaring is er. De Heere is aan allen goed en Zijn barmhartigheden zijn over al Zijn werken (Ps. 145:9). Dit behoort bijzonder op de dankdag centraal te staan. Vandaag is dat zeker noodzakelijk. De Heere geeft allen wat goed en nodig is voor dit leven. Tegenover het leven staat de dood.

Door de zonde voltrekt zich de dood. Wat in Romeinen 5:12 staat is een samenvatting van wat geschreven staat in beide Testamenten. In Rom. 5:12 staat ‘gelijk door één mens de zonde in de wereld ingekomen is, en door de zonde de dood, en alzo de dood tot alle mensen doorgegaan is, in welken allen gezondigd hebben.

Nadrukkelijk legt Paulus verband tussen zonde en de dood met een duidelijke verwijzing naar Genesis 3:2-7. De zonde in Genesis 3:5-7 spreekt van, wijst op het verbreken van de band met de levende God en daardoor met het leven. Naar de Heilige Schrift dient geleefd te worden bij de geestelijke, de lichamelijke en de eeuwige dood. De laatste is de voltrekking van het definitieve en eeuwig oordeel van de dood. Nu is er ook het eeuwige leven. In het Oude Testament worden we erop gewezen. Wat het is en waarvan het spreekt en welk doel het heeft.

Getuigenissen van de Heere lezen we en levensgeschiedenissen van mensen die het eeuwige leven kenden. De Psalmen laten het horen en bijzonder het spreken en het werken van Jezus Christus staat daar niet buiten. In het Hogepriesterlijk gebed heeft Jezus het beleden: En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt (Joh. 17:3).

Dat eeuwige leven begint op aarde en zet zich voort eeuwig en altoos. Het openbaart zich in liefde tot God en de naaste. Bijzonder tot allen die God liefhebben en Zijn geboden bewaren.

Nu dienen we er acht op te geven dat het eeuwige leven begint als men overgaat van de dood in het leven.

Het leven na de wedergeboorte. Het vernieuwde hart staat naar kennen, leren, leiden. Geloven, hopen en liefhebben. Ook mag er zijn de instemming met wat er staat in antwoord 58. Het geloof, het geloven in een eeuwig leven. Een leven nu en in het hiernamaals. Een leven hier in beginsel en straks in volkomenheid.

Gelijk er verschil is tussen een knop en de bloem. Op het één volgt het ander. Als beeld wordt het gezien in de natuur. Levensbeginsel leidt tot ontplooiing en levensvoltooiing.

Opvallend is wat in antwoord 58 staat aangaande de karakterisering van het eeuwig leven. Het gevoelen van het beginsel van de eeuwige vreugde in het hart. Geestelijk leven is vanaf het begin een zaak van het hart. We komen dat bijzonder tegen in de Psalmen. Mijn hart roept uit tot God Die leeft en aan mijn ziel het leven geeft. Gelijk er in het leven een afwisseling kan zijn van vreugde en droefheid. Bij beide wordt het gevoel geraakt en is erbij betrokken. Het gevoel is betrokken bij de geestelijke omstandigheden. Bijzonder als het gaat over het eeuwige leven. Dat verwekt gevoelsvreugde. Temeer daar dit leven spreekt van en wijst op een vast begin. Wie dit gelooft en beleeft wil delen in die vreugde, de vreugde van ’s Heeren heil. Bij gemis wordt gevraagd om het weer te kennen en te gevoelen. Er is een betrekking op de Heere. Het leven met de Heere, het beminnen van de Heere, Zijn Woord, Zijn dag en Zijn dienst. Er komt een uitzien naar de vreugde, steeds opnieuw, een uitzien naar de eeuwige Sabbat. Onderweg is er de troost van vraag 57 en het troost putten uit vraag 58. Wat zegt ons dit? Wat doet het ons?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen