SAMENWERKING

Vanuit cg standpunt een opmerkelijk bericht. Het lijkt me niet verstandig om te denken dat dit samenwerkingstraject oplossingen biedt. Allereerst omdat in grote delen van onze kerken niet positief gedacht wordt over deze vorm van samenwerking. Ik mag met recht zelfs zeggen: tot op Synodaal niveau toe. Verder ook omdat het moeilijk lijkt om als gemeente tegelijk te behoren tot twee kerkverbanden.

Maar de praktijk is ambivalent. De samenwerkingsgemeenten worden ongemoeid gelaten. Ik besef ook dat het tij niet meer te keren is. Hoe men het ook beziet: voor velen onder ons is dit een zorgelijke ontwikkeling.

Nu had ik me voorgenomen om niet meer te schrijven over eenheid in deze richting. Omdat het echt doet denken aan een roepen in de woestijn. Ik wil dat nu verder ook niet doen. Ik voel ook mee met gemeenten die echte eenheid ervaren met genoemde kerken. Ondanks alle vragen die ik daarbij heb, lijkt het me ook niet verkeerd om samen te werken als men dat echt begeert. Maar men zal zich dan wel moeten houden aan hetgeen oorbaar en redelijk is binnen onze kerken. Ik bedoel het zo: als men wil blijven behoren tot de CGK, moet men wel blijven onderschrijven wat in onze kerken voor bondig geldt. Opvattingen die binnen de beide andere kerken gelden, gelden niet in onze kerken. Dus ontstaat er dan geen vorm van aansluiting, maar van kortsluiting. Op die manier kan men niet tegelijk behoren bij twee kerken, die qua opvattingen verschillende wegen gaan. En onder aan de streep moet er dus gekozen worden: of Christelijk Gereformeerd blijven, of aansluiting elders zoeken.

Dit wil niet gezien worden als een harde onbroederlijke conclusie. Maar wel als een eerlijke constatering. De voorkeur moet liggen bij een blijven binnen onze gelederen, want wij zijn met elkaar CG. Maar dat kan alleen als men het been bijtrekt en weer helemaal binnen de boot van het eigen kerkverband blijft.

Mijn gedachten gingen ook nog een andere kant uit. Als de loop der dingen nu zo is en als dit allemaal blijft doorgaan, dan zouden we ook eens ernstig kunnen denken over samenwerkingsgemeenten met bijvoorbeeld sommige gemeenten in de Gereformeerde Bond en de HHK.

Nu ligt dit alles ook weer niet zo eenvoudig. Ik weet niet precies of dit kerkordelijk ook mag? Moeilijk uit te zoeken want ik zie het terrein van samenwerking naar alle kanten als een wazig gebied. Ik wil zeker niet tegen de KO ingaan. Er is wat dit betreft een praktisch probleem. Het komt niet zo veel voor dat in dezelfde plaats zowel een CGK-gemeente is als een HHK-gemeente. Dat is voor een samenwerkingsmodel een haast noodzakelijk gegeven. Maar dat behoeft het per se niet te zijn. Als het independentisme werkelijk wil binnen gehaald zijn, moet dat dan ook naar alle kanten gelden. Meer samenwerking dus ook aan de andere kant van het schip. Het wil daar immers toch niet zo van de grond komen. We zoeken dit dan ook niet alleen om de eigen kerk perspectieven te bieden, we hebben ook de roeping de beide andere genoemde kerken te zoeken en te dienen. Daar vraagt de nood der tijden om. Als het in de eigen gelederen soms moeilijker wordt, kan het een verkwikking zijn om anderen te ontmoeten als vrienden en metgezellen die de Heere vrezen.

Inconsequent? In een zeker opzicht wel. Wat ik eerst heb afgewezen, lijk ik naar de andere kant wel te accepteren. Maar toch niet. Als het eerste per se moet doorgaan, dan pas zulke gemeentevormen aan de andere zijde in beeld gebracht.

Maar het mooiste zou natuurlijk nog iets anders zijn, namelijk dat we eenheid mogen nastreven met zowel de GKV en de NGK alsook met de PKN en de HHK. Op die manier zouden we boven deze patstelling uitkomen. U begrijpt dan inmiddels dat dit alleen mogelijk is als we allen zouden terugkeren tot die vorm van eenheid, waarover Christus sprak. In deze dagen hebben we toch ook meermalen gehoord dat geen ding bij de Heere onmogelijk zal zijn. Bij ons wel, maar bij Hem niet. Dat vraagt van ieder van ons bekering, van Vrijgemaakten zowel als van Bonders. Die noodzaak ligt er ook voor onze CG kerken. Daar zouden wij dan maar moeten beginnen. Terugkeren tot het teken van de Kerstprediking. De herders moesten goed letten op het teken van de echte en enige Zaligmaker, en dat was de kribbe. Er waren vast en zeker in Bethlehem wel andere kinderen geboren die dagen, maar die lagen niet in een krib. Dat Kind en dat Evangelie spreekt zodoende van armoede en schuld en dan ook van liefde en vergeving. Het teken van de kribbe is het teken van het kruis. Het spreekt van de rechtvaardiging van de goddeloze. Dat Evangelie is van veel kansels gepredikt, maar trekken we nu ook de consequenties? Willen we onze diepe ellende leren erkennen en belijden, willen we met de herders gaan zoeken in de donkere nacht naar het teken? Dat teken garandeert de echte prediking.

Hebben we niet allen dat teken nodig? Zoek in uw eigen gemeente naar dat teken in de prediking, en zoek het bij allen die de Heere liefhebben in onverderfelijkheid. Bekering, ook kerkelijke bekering is dat we de schapen een ogenblik kunnen verlaten om de zaligheid te zoeken buiten ons zelf, in Christus de Heere. Ik ben bang dat de herders van toen verder gevorderd waren dan wij, herders van nu. Ze wisten minder, maar hadden veel meer. Het moge in 2018 ook uw hartelijke voornemen zijn die Koning te ontmoeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen