KERK- VERLATERS

Ik zeg dit niet uit veroordelende hoogmoed. Maar al die meningen van hen die buiten zijn, moeten ons niet zo bezighouden. Ze zijn schadelijk voor de velen die zelf ook al twijfelen aan de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. Wij vragen ons met velen af waarom het RD toch zo veel ruimte geeft aan negatieve gevoelens. Johannes heeft het anders gezegd in 1 Joh. 2:19: „Zij zijn uit ons uitgegaan, maar zij waren uit ons niet; want indien zij uit ons geweest waren, zo zouden zij met ons gebleven zijn; maar dit is geschied opdat zij zouden openbaar worden, dat zij niet allen uit ons zijn.” Dit geldt bijvoorbeeld ook van de vele evolutiepropaganda van de laatste maanden. Ik zeg dit overigens met begrip voor de redactie, die oprecht worstelt met de vraag wat wel en wat niet publiek gemaakt wordt.

Er is van meerdere zijden gereageerd op mijn ingezonden stuk in het RD van 22 december jl. Het woord van Johannes over hen die van ons uitgegaan zijn, deed helemaal de deur dicht. Een briefschrijfster noemde mij een harteloze herder. Misschien hebben anderen dat ook wel gedacht. Daarom deze toelichting.

Nu heb ik in het ingezonden stuk zelf al aangegeven verdriet te hebben over zovelen, die afdwalen. Hen had ik op het oog, als herder voor deze vele schapen en lammeren. Bedenkt u met mij dat er naar alle waarschijnlijkheid binnen onze kerkelijke gelederen vele duizenden zijn, vaak jongeren, die worstelen met het geloof, met zaken als het Godsbestaan, de schepping van de aarde. Nog weer velen van hen zouden zo maar binnen niet al te lange tijd de kerk verlaten kunnen hebben. Ik zeg dit op grond van mijn ervaring met meerdere honderden belijdeniscatechisanten, die jaren later voor de kerk verloren gingen. Neem van mij aan dat ik geprobeerd heb in mijn ambtelijke praktijk om deze mensen binnen boord te houden. Maar wat ik en anderen deden, was slechts een fractie van wat we hadden behoren te doen. Elke kerkenraad weet hoe moeilijk de omgang met randleden is. Ik kom nu al vele jaren als gastpredikant in diverse gemeenten en ik ervaar de lege banken in veel kerken als smartelijk.

Als er dan kerkverlaters zijn, die aangeven waarom zij niet meer in God kunnen geloven, denk ik dat dit de twijfelaars onder ons niet helpt; integendeel, je moet vrezen dat zij, zonder dat bedoelde schrijvers dat willen, daardoor toch weer een stap verder af komen te staan van God en Zijn Kerk. Franca Treur heeft evenzeer onze aandacht nodig als de anderen, maar zij niet meer dan die anderen, omdat zij boeken over dit thema schreef. Ik ben ervan overtuigd dat een knap geschreven verhaal heel veel invloed heeft op hen die daar vatbaar voor zijn. Dus ik heb helemaal niets tegen op mej. Treur en ik vind aandacht voor kerkverlaters helemaal niet verschrikkelijk, integendeel, maar door ne-gatieve informatie wordt de kerk niet gebouwd en de Kerk van de Heere is mij lief.

Begrijpt u: ik en vele andere dienaren trachten de gemeente te behoeden voor verval en afval, terwijl allerlei andere informatie (zoals van kerkverlaters) negatieve gevolgen heeft voor de eigen schapen van de kerk. In dat verband heb ik dan ook geschreven over veel artikelen in het RD, die ruimte bieden aan hen die het Christelijk geloof onder kritiek stellen. Ik heb echter ook meeleven aangegeven met de redactie omdat zij zeker voor moeilijke dilemma’s staat. Ik verschil echter wel van mening als het gaat om concrete ingezonden stukken e.d. U kunt natuurlijk zeggen dat een christen daartegen moet kunnen. Ach, laten we niet te hoog opgeven van onze eigen weerbaarheid. Ik heb er al zoveel zien gaan door de poort naar de wereld. Ik wil dus oprecht stellen dat ik deze taal gebruikt heb, niet om Franca Treur te veroordelen, maar om de heel veel anderen die het ook moeilijk hebben, vast te houden. Uit een ingezonden stuk van br. Ds. Hoefnagel kwam een soortgelijk aspect naar voren, namelijk de pijn die we voelen als er negatief wordt gesproken over onze God en het geloof in Hem.

En dan die tekst uit Johannes. De apostel constateerde dat zij die gingen, niet van ons waren. Heeft Johannes daarmee dan te veel gezegd? En wat denkt u van Johannes 6: “van toen af wandelden velen niet meer met Hem”. Jezus doet op dat moment geen poging hen daarvan te weerhouden. Ging de vader zijn heengaande zoon na om hem terug te halen? Is Paulus Demas nagereisd om hem vast te houden? Zeker niet. Zij die heengaan moeten uit zichzelf weer terugkomen; dan pas stoelt het op een oprechte overtuiging. Maar zeker, er staat ook iets over die Herder en Zijn verloren schaap? Hij ging dat schaap wel na? Zeker, maar die Vader van Zijn zoon deed dat niet. Het schaap kon uit zichzelf de weg niet meer vinden, maar de zoon wist die weg wel. Toch was de vader evenzeer diep bewogen. Dus wij moeten bewogen zijn met ieder mens, maar we moeten hen niet voortijdig willen terug halen, want dat kunnen we niet. God verwijt in Jeremia’s dagen de leidslieden dat zij niet in de bressen ingetreden zijn. Dat behoren we te doen. Anderen hebben zich “beledigend” (naar het oordeel van Franca) uitgesproken over kerkverlaters omdat ze in een leegte zouden zijn terecht gekomen. Maar ik stel daartegenover dat het beledigend zou kunnen genoemd worden als zij of wij een verkeerd gerucht voortbrengen van het beloofde land. En dat doen we helaas maar al te vaak, zij en wij! Beledigend voor God en ook voor hen die Hem liefhebben. Begrijpt u?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen