SOCIALE MEDIA

Toen ik laatst in een gemeente preekte, was er iemand die demonstratief haar smartphone toonde aan haar buurvrouw. Ik heb erop gereageerd. In mijn achterhoofd speelde de gedachte dat tijdens kerkdiensten sommige jongeren met elkaar communiceren over allerlei dingen. Het komt zelfs ook bij ouderen wel voor. Ik vertelde dat later aan iemand, die suggereerde dat de betreffende persoon misschien aantekeningen maakte op haar telefoon. Dat zou dus ook kunnen. Dat werkt echter wel verwarrend. Meestal komt de telefoon tijdens kerkdiensten in beeld omdat de berichtenstroom zelfs tijdens een kerkdienst moet doorgaan. Ik heb, als ik me goed herinner, bij de genoemde gelegenheid gezegd dat het niet past om onze afgoden een prominente plaats te geven in Gods huis. Zo ongeveer. Misschien echter zat ook ik fout?

Op de site: gevaren van de smartphone, las ik het volgende: “Veel Nederlanders geven aan verslaafd te zijn aan hun mobiele telefoon. Maar wanneer ben je nou verslaafd aan je smartphone? Bijna 70 procent van de smartphonegebruikers komt liever te laat op school of werk dan dat hij of zij zijn smartphone een dag thuis moet laten liggen. Waarschijnlijk komt dit vooral door de social media verslaving. Wanneer je je smartphone niet bij je hebt, kun je bijvoorbeeld je Facebook ook niet snel even checken. De angst om iets te missen is groot wanneer je je smartphone niet bij je hebt. Mensen die serieus bang zijn om iets te missen en hierdoor denken er niet meer bij te horen hebben last van infobesitas. Bij infobesitas krijg je een overvloed aan informatie en hierdoor krijgt je last van vermoeidheid, slaaptekort en concentratieproblemen. Infobesitas is dus een serieuze ziekte en komt vooral voor onder jongeren. Een verslaving aan het verkrijgen van informatie dus”.

Er staat nog benauwend veel meer te lezen. Het is heel treffend dat mensen uit de wereld nu gaan waarschuwen tegen deze gevaren. Onder het grootste deel van de Nederlanders leeft volgens een recent onderzoek aversie tegen al die mensen die altijd maar naar beneden kijken, die continue afwezig zijn, die leven in een andere wereld, die volkomen geobsedeerd zijn door slechts een ding: geen bericht te willen missen. Enkele jaren geleden hoorde ik al in een uitzending dat de meeste patiënten van psychiaters zich bevinden onder de twintigers en de dertigers. Dat had ook te maken met het mobieltje.

Dat deed de vraag bij mij boven komen of wij iets gemist hebben. De vraag: Hadden wij meer moeten waarschuwen? Hadden wij radicaler moeten zijn? In onze gezindte hangt er een rookgordijn over dit alles. Niemand onder ons weet eigenlijk wat hij er precies over moet denken. We komen niet veel verder dan de stelling, dat je er een slecht, maar ook een goed gebruik van kunt maken. Dat is een prachtige opmerking, maar je kunt er wel zelf een eigen invulling aan geven. Want we zitten dan in een grijs circuit, waar ieder doet wat goed is in zijn ogen. De wereld zegt dat het te ver gaat. De kerk blijft vaag. Helaas niet alleen op dit ene terrein.

Maar we kunnen er toch niet meer zonder? Ik denk dan niet aan tieners, maar aan bijvoorbeeld het zakenleven. Alles zit op facebook. Dan zegt men: je kunt er toch niet meer buiten? Dan moet ik altijd denken aan die tekst uit Openbaringen 13. Zeggen we dat straks ook als we niet meer kunnen kopen en verkopen? Breekt dat moment dan nog wel ooit aan? In dat geval kunnen we toch ook niet meer blijven zeggen dat je met je tijd mee moet gaan?

Trouwens, ik denk dat we best zonder facebook en al die andere concurrenten kunnen. De smartphone kan goede diensten bewijzen, als we deze als telefoon of als informatiebron gebruiken. Maar de eigenlijke sociale media kunnen we missen. Waarom zou dit geen beleid kunnen worden in onze gezindte?

Er zijn groepen ouders die deze kant op willen. We zouden met elkaar deze mensen moeten steunen. We vervallen hiermee echt nog niet tot het niveau van de Amish en die levensstijl is misschien zo slecht nog niet.

Ik noem nog enkele bezwaren die ons leven negatief beïnvloeden. Facebook wordt vooral gebruikt om je eigen profiel te tonen. Daar wordt ook onder verstaan dat we ons uiterlijk willen tonen aan anderen. Onder jongeren lijkt dit nagestreefd te worden. Ik heb het dan nog niet over de uitwassen van naaktfoto’s e.d. je wilt verder door allerlei feiten en meningen indruk maken. Al wil je dit niet, het leeft in ons hart. Het leeft evengoed onder ons dominees. Is dit streven te verantwoorden? Kun je anders verwachten dan teleurstellingen als je deze kant op gaat? Op deze manier komen we in problemen terecht, die we zelf hebben opgeroepen. De lifestyle van de christen staat op gespannen voet met deze uitingen.

De Heere Jezus zegt dat Zijn schapen Hem volgen. Velen volgen echter bepaalde en bekende mensen. Ze vinden het mooi om hun oprispingen te ontvangen. Maar ontvang je ook wel eens een bericht van Hem? Bepaalt dat echt je leven? Modellen en sterren geven met enige trots aan hoeveel volgers zij wel hebben. Hoeveel “volgers” zou Jezus dan hebben? Wie volgen wij? Ook een actuele vraag binnen de kerk: welke voorgangers volgen wij? Dat wijkt ook af van de rechte weg in Christus.

Hoor de dichter zeggen: “de ogen houdt mijn stil gemoed, opwaarts om op God te letten”.

Dat zijn de echte volgers!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen