Vader Job

Job was een rijk gezegend man. Hij had niet alleen vele goederen, maar zijn rijkdom bestond vooral daarin dat hij de Heere mocht vrezen. De HEERE was zijn Deel en dan ben je immers echt rijk! Hij was ook gezegend met een groot gezin. De Heere gaf hem 7 zonen en 3 dochters. Over die kinderen en met name Jobs verhouding ten opzichte van die kinderen vertelt de Bijbel ons het een en ander. Hele belangrijke dingen, waar ouders van alle tijden en alle plaatsen en onder welke omstandigheden dan ook een voorbeeld aan moeten nemen.

We weten van Jobs 7 zonen dat zij bij feestelijke gelegenheden ook hun zusters uitnodigden. Een hechte band was er dus in de familie. Het is misschien te eenvoudig om te stellen dat het tiental ongetrouwd was. De zonen hadden in ieder geval ieder een huis of tent. Omdat de Bijbel eraan voorbij gaat of ze getrouwd of ongetrouwd waren gaan wij er ook maar aan voorbij.

We weten uit de Bijbel dat er verschillende gelegenheden waren waarop families feest vierden, bijvoorbeeld bij een huwelijkssluiting, de spening van een kind, een verjaardag of het scheren van schapen. Er is natuurlijk op zichzelf niets mis mee om feest te vieren. Ook in huiselijke kring moeten de daden des Heeren, Zijn ondervonden trouw en goedheid herdacht worden. En bij een feest hoort ook een dankoffer. Als we bijvoorbeeld een kind van de Heere krijgen, voor een examen slagen, een huwelijksjubileum mogen meemaken, dan hoort daar een dankoffer bij en mogen we de zondagse collecte daarvoor gebruiken. Vader Job bleek echter zijn eigen hart, en daarom ook het hart van zijn kinderen goed te kennen. Vooral in dagen van voorspoed wordt de Heere zo spoedig vergeten en gaan we op in het tijdelijke. En daarom vond vader Job het nodig om na afloop van elk feest zijn kinderen bij elkaar te roepen en een offer te brengen. Hij zei bij zichzelf: misschien hebben mijn kinderen gezondigd en daarbij de Naam des Heeren onteerd. Let er op dat Job niet hard is in zijn oordeel. Hij zegt niet: het zal wel weer een beestenbende geweest zijn (o die jeugd van tegenwoordig!), maar hij denkt wel realistisch. Want ook bij een gepaste feestviering kan aan de eer van Gods Naam zo gemakkelijk voorbij gegaan worden. Vader Job kent een nabij leven en weet dat we het allen van Gods vergevende genade en het verzoenend bloed moeten hebben, willen we voor de heilige God kunnen bestaan. Daarom roept Job zijn kinderen na de feestdagen telkens op om zich in alle vroegte te “heiligen”, dat is zich te reinigen en zich voor te bereiden om voor Gods Aangezicht te verschijnen. Hij roept zijn kinderen dus niet op het matje, maar stelt zich met hen voor Gods Aangezicht. En hij brengt brandoffers, voor elk kind een brandoffer. Het brandoffer had voor hem een tweeledige betekenis: het was bestemd om God te eren, maar het had volgens Leviticus 1:4 ook een verzoenende betekenis. Daar wilde vader Job vooral de nadruk op leggen. Zijn gedachte: mijn kinderen hebben wellicht gezondigd, doet hem de noodzaak van verzoening zien.

Wat een lessen voor ouders en grootouders van nu! We brengen dan wel geen offers meer, maar hebben ter verzoening van onze schuld wel het grote Offer van Christus’ bloed ter verzoening nodig. Houden we het onze kinderen voor? Weten we zelf van de noodzaak en de mogelijkheid van verzoening in de weg van het geloof in het volbrachte werk van de Heere Jezus?

Wat ons moet opvallen is dat we in Job 1 op geen enkele manier lezen van een zekere onwil of ergernis bij de kinderen om hun vader in deze weg te volgen! Laten we dat maar onthouden als we ons afvragen of de kinderen van Job behouden zijn. Natuurlijk kennen wij hun hart niet. Maar we weten wel van hun daden en we zien hen zich ’s morgens vroeg reinigen en zich voorbereiden op een ontmoeting met de Heere.

Als Job op die ene, vreselijke dag al zijn lieve kinderen verliest in een ramp zonder weerga, is Job natuurlijk ontzettend bedroefd. Zijn vrouw mag dan blijk geven van opstand, Job 2:9, en wie van ons durft haar hard te vallen?, maar bij Job zien we bij het horen van de doodstijding in ieder geval geen opstandige gedachten. Hij gaat, al is hij nog zo bedroefd, in zijn ellende zijn God groot maken en we horen hem zeggen, ja zingen: De HEERE heeft gegeven en de HEERE heeft genomen, de Naam des HEEREN zij geloofd. Daaruit blijkt dat de Heere op dat ontzettende moment heel dicht bij hem was. Want anders komt een mens, ook niet een godvrezend mens, tot zulk een belijdenis. Vader Job zegt niet: het waren MIJN kinderen, maar ze zijn van de Heere. Die gaf hem zijn kinderen. Die nam nu zijn kinderen. En ik geloof: omdat het Gods kinderen waren. Maar dat is mijn persoonlijk gevoelen. Misschien ook wel het uwe. En zo niet, geef ze over in Gods hand.

Ik weet van ouders die voor een bepaald kind dat ze verloren geen hoop hebben. Dat lijkt mij een allervreselijkste ervaring. Maar zelfs in die omstandigheden kan de Heere een rust en overgave schenken die meer troost biedt dan de troost van mensen. En laten wij met al onze kinderen en kleinkinderen, of ze nu netjes op het kerkpad lopen of duidelijk wandelaars op de brede weg zijn, altijd naar Hem gaan Die ons onze kinderen schonk. En smeken om bekering, vergeving, verzoening. Al heb je maar liefst 10 kinderen, vraag het voor hen allemaal. Het Offer van Christus is groot genoeg! Ook voor vaders en voor moeders.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen