Een evangelische refo!? (4)

De toenemende invloed van de evangelische beweging is een feit. Het is echter wel iets, dat zorg geeft. Want het vormt ook een bedreiging voor de gereformeerde gezindte. Met name de jongeren en jongvolwassenen bevinden zich in een spagaat. De evangelische lucht wordt ingeademd door onder andere de muziek van Sela, Opwekking of gospelartiesten. Het brengt een hele andere geloofsinhoud met zich mee. Vele teksten leggen eenzijdig de nadruk op Gods onvoorstelbaar grote liefde en trouw. Andere liederen zingen over een God, Die meetrekt in alle levensomstandigheden. Het tekent een ander geestelijk klimaat en denken. God wordt gezien als een God van uitsluitend liefde.

Hij houdt van ons, helpt ons altijd en waardeert ons zeer. Hij is blij met ons. Hij draagt ons, redt ons, bevrijdt ons en geeft ons de vrijheid, die we willen. Als we gezondigd hebben, staat Hij al met open armen voor ons. Hij rent naar ons toe, als we het moeilijk hebben. Hij neemt je nooit iets kwalijk en vergeeft het je altijd weer.

De noties van Gods heiligheid, Gods toorn over de zonde, Gods ondoorgrondelijke leiding in een mensenleven verdwijnen meer en meer naar de achtergrond. Het Bijbelse beeld verdwijnt, dat God ook toornt over de zonde, terwijl de Schrift daar wel duidelijk over is: “wie kent de sterkte Uws toorns en Uw verbolgenheid, naardat Gij te vrezen zijt?” (Ps. 90: 11). Er wordt niet meer gesproken met twee woorden: zonde-genade, liefde-toorn, vrijspraak-oordeel. Er ontstaat een optimistisch geloof en een optimistische mensvisie.

Dat vertaalt zich door naar de prediking, die niet confronterend en ontdekkend mag zijn. De kritiek komt al snel: “graag een onsje meer Evangelie en een onsje minder over de zonde” Juist een ontdekkende prediking zit onze hang en drang naar ongetemde zelfontplooiing immers danig in de weg. Ook mogen regels – geboden – de eigen gewenste levenskoers niet hinderen. Daarom dient in de prediking voor hen vooral de volle nadruk te vallen op Gods onvoorwaardelijke liefde en genade in Zijn Zoon Jezus Christus. Het valt me ook altijd weer op, dat evangelische christenen weinig oog hebben voor het feit, dat ook zij staan op de schouders van hun voorgeslacht. Zij hebben altijd de ontembare drang om te doen of zij de eersten zijn, die tot geloof zijn gekomen. Boeken van theologen uit de tijd van de Vroege Kerk of van de Reformatie willen ze niet lezen. Ze vinden liever vandaag het wiel uit, onwetend dat ook de onderwerpen waar zij zich zo druk om maken in de loop der eeuwen al van menige kant is bekeken en belicht. Ze zijn zeer modern, ook in die zin dat ze sterk individualistisch zijn. Ze missen duidelijk de bedding van Gods genadeverbond, waarbij God werkt in de lijn der geslachten en mensen bij elkaar brengt. Zij zoeken echter vooral diegenen op, die net als zij zijn: hetzelfde denken, hetzelfde gevoelen, dezelfde meningen. Het past binnen het denken, waarin je vooral voor jezelf gaat, al gaat dat ten koste van een ander. Zo klonteren een groepje gelijkgezinden bij elkaar.

En als er onenigheid is, stichten ze gewoon een nieuwe kerk. Wonderlijk genoeg menen ze daarbij de Heere altijd weer aan hun kant te hebben.

Ze hebben in hun hart gekregen om op Urk of in Barneveld een nieuwe kerk te stichten. Eigenlijk best bizar. Daar zijn al kerken genoeg. Als ze nu eens naar de witte vlekken in het Noorden gaan of naar Helmond of Heerhugowaard. Maar daar zie je ze niet. Ze stichten met hun keuzes veel verwarring. Het geeft ook verdriet in gezinnen, als de scheur dwars door de gezinnen gaat. Bovendien – en dat is misschien wel het grootste bezwaar – zit bij elke evangelische een remonstrantse trek. De evangelische mensen hebben wel degelijk oog voor Gods genade. Ze geloven ook, dat ze het van genade moeten hebben en dat dit is gegrond op het verzoenende werk van Christus. Maar het is bij hen meehelpende genade: Gods genade stelt ons in staat om God te dienen in eigen hart. Denk aan teksten als “is je deur nog op slot, doe hem open voor God”. “ik heb besloten mijn hart aan Jezus te geven”, “ik open mijn hart voor U”. Zulke teksten geven het gevoel, alsof het uiteindelijk van ons afhangt. Of zoals ik een evangelische voorganger het ooit eens hoorde zeggen: “God staat machteloos, als jij je hart niet voor Hem openzet”.

Wat is dit een armoedige godsdienst! Een godsdienst, waarin God zo klein wordt en de mens zo groot. De totale verdorvenheid van de mens wordt hierin gemist. Er worden aan de mens allerlei vermogens toegedicht, die hij echter niet meer heeft. Er is immers geen mens, die God zoekt. Allen zijn we afgeweken. Van onszelf keren we nooit terug. Daarvoor is het onwederstandelijke werk van de Heilige Geest nodig. Wie dat ontkracht, stopt of de mens iets in handen wat geen waarde heeft of brengt de mens tot moedeloosheid, als hij bemerkt dat hij zichzelf niet veranderen kan. Hier zullen we de volgende keer nog iets meer van zeggen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen