Kerkgebed en lied

Op de zondag wordt op verschillende momenten gebeden in de kerk. Er wordt alleen en gezamenlijk gebeden. Het laatste gebeurt ook bij het zingen van de Psalmen. De gemeentezang.

Dit alles is niet uitgedacht door wie dan ook. Het is Gods gave. Gods geschenk aan de gemeente. In het Woord van de Heere worden we daarop gewezen. De Heere wekt op, roept op, tot het persoonlijk en het gemeenschappelijk gebed. We kunnen het lezen in het Oude en Nieuwe Testament. Zelfs indringend. Denk aan het rijke, aansporende Jesaja 55. Zoekt de HEERE, terwijl Hij te vinden is; roept Hem aan, terwijl Hij nabij is. Het zoeken van de Heere, het aanroepen van Hem, mag overal en onder verschillende omstandigheden gedaan worden. We hebben te doen met een alomtegenwoordige Heere. Hij houdt ook altoos spreekuur.

Laten we niet vergeten om als ambtsdragers erop te wijzen, dat de Heere in de dienst, bijzonder op de zondag, als Spreker aanwezig is. De Heere laat Zijn Woord verkondigen.

Hij laat het horen. Een sprekend voorbeeld daarvan lezen we in Lukas 4. Welk een verkondiging deed Jezus horen in de synagoge te Nazareth. Met een nadrukkelijke toepassing.

Heden is deze Schrift in uw oren vervuld (Lukas 4:21). De opdracht van Jezus aan Zijn discipelen geldt nog. In Zijn Naam dient gepredikt te worden bekering en vergeving der zonden onder alle volken beginnende van Jeruzalem (Lukas 24:47). De sprekende Heere, met en door Zijn Woord, is ook de luisterende Heere. Hij luistert bijzonder in de diensten.

In het Woord staat: Mijn huis zal een bedehuis genaamd worden voor alle volken (Jesaja 56:7). Gij hoort het gebed. Tot U zal alle vlees komen (Ps. 65:3). Wanneer we denken aan het gebed en de dienst van het Woord, dan zijn er verschillende gebedsmomenten. Het gebed in de consistorie. Het stille gebed. Het grote gebed en het dankgebed. Vindt sacramentsbediening plaats, dan wordt er eenmaal of meermalen gebeden. Het votum aan het begin van de dienst en de zegen aan het einde van de dienst moeten we niet los zien van het gebed. Gaat het nu over het gebed, het bidden van de gemeente, dan worden we niet gewezen op de gemeentelijke activiteit in het gebed en in het zingen van het lied. Het besef, de overtuiging, dient te leven, en dat in de eerste plaats bij de dienaar: De Heere geeft permissie om te bidden en te zingen. Zodat het gebed en de gemeentezang een belangrijke plaats in de eredienst innemen. Laten we het niet onderschatten. De dienaar van het Woord dient zich bewust te zijn dat hij liturg van het gebed is. Hij is openlijk voorbidder. Voorganger en voorbidder. Beide gaan samen.

Het is opdracht van de Heere in de dienst zo bezig te zijn. Maar dan met deze overtuiging dat de Heere van het gebed de Alwetende is. Niets is Hem onbekend. Op zich kan dit een troost en sterkte zijn in het voorgaan.

Vanuit Apeldoorn zijn wijze gedachten en lessen meegegeven. Ook voor het openbare gebed. Er zijn beperkingen aan gebonden. Het gebed mag niet de indruk geven alsof God de Heere van de personen of omstandigheden niets afweet. Laat op een biddag of dankdag niet alles afzonderlijk in het gebed genoemd worden. Voor afzonderlijke gebeden zijn aanwijzingen in Gods Woord. In het gebed mag beslist niet uitgesproken hoe God de Heere werkt of moet werken. Wel of de Heere wil werken naar Zijn wil en welbehagen.

Het afsmeken van de Heere mag geen vreemde zaak zijn. Benadrukt mag worden dat de Heere de Vervuller is van de geestelijke en lichamelijke nooddruft en de Heere wekt zelf op om om die vervulling te bidden.

Nimmer mag het bidden overgaan in preken. Wel dient er hartelijk, indringend gebeden te worden om de zegen van de Heere over en door de prediking. Daar is de voorganger ook bij betrokken, want ook hij wordt niet onderhouden noch zalig zonder de werking van Woord en Geest.

Toename van geestelijke kennis zal tot zegen zijn van de gemeente. In het gebed behoort en mag de taal van het Woord gesproken te worden. Taal voor het hart. Taal naar het hart en zo door het hart. Het meebidden. Om het meebidden met de voorbidder mag gebeden worden. Zeggen we in stilte weleens: Ja, Heere. Ach Heere, geef.

Naast het gebed is er ook het lied. Het zingen. Het zingen van de Psalmen.

Die daad houdt ook verband met de Reformatie. Terug naar het Woord, naar de zang van de gemeente. Het zingen van de Psalmen. In ruim duizend jaar had de kerk geen Psalmen meer gezongen. Welk een goedheid en trouw van de Heere spreekt in het opnieuw gebruiken. De reformatoren Luther, en in het bijzonder Calvijn, gaven daartoe de stoot. Calvijn ging de gemeente al meer zien als mondige gemeente, die mag deelnemen aan de kerkdienst. Onder het Oude Verbond was de gemeente niet uitgesloten en de gemeente van het Nieuwe Verbond is zeker niet van de eredienst uitgesloten. De overtuiging was ook gerijpt dat de Heere in de Bijbel met een bewust doel de Psalmen had gegeven. Voor het persoonlijk leven heeft de Heere in de Psalmen veel gegeven, maar ook voor de gemeente.

Calvijn zegt: er zijn geen betere en bekwamere liederen te vinden dan de Psalmen van David die de Heilige Geest gedicteerd en gemaakt heeft.

Calvijn heeft ook duidelijk onder woorden gebracht de betekenis van de Psalmen voor het geloofsleven. Als het gaat over de Psalmen, welk een voorbeeld zijn we als ambtsdragers in woord en daad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen