Een evangelische refo!? (6)

In één artikel uitputtend ingaan op verschillen rond kinderdoop en geloofsdoop is onmogelijk. Deze materie vraagt een uitgebreidere studie, welke u kunt vinden in de boeken van ds. A. Baars en ds. G.R. Procee. Toch zal er iets over gezegd moeten worden. Meer dan iets zal het niet zijn.

Allereerst de nuance dat een andere doopsvisie ons niet per definitie plaatst buiten Gods Koninkrijk. Via bijvoorbeeld de Balkanzending onderhouden wij ook warme contacten met gemeenten, waar de geloofsdoop wordt gepraktiseerd. Voor refo-baptisten daarentegen is een andere doopvisie wel zo zwaarwegend, dat ze niet blijven in een gemeente, waar geen ruimte is voor de geloofsdoop. Voor hen is de doopvisie zo belangrijk, dat dit een scheuring in de gemeente van Christus rechtvaardigt. Dat is nogal wat!

Ze verwijzen ernaar, dat Jezus als volwassene is gedoopt. Binnen het Jodendom kende men echter “een mikveh”. Dat is een reinigingsritueel, waarin iemand ondergedompeld werd om daarna rein uit het water omhoog te komen. Er waren diverse situaties, waarin “een mikveh” gebruikelijk was. Zo moest men bijvoorbeeld ondergedompeld worden in een ritueel bad om gereinigd de tempel in te mogen. Rond de tempelberg zijn bij opgravingen vele mikvaot gevonden. Elke keer als pelgrims naar de tempel gingen, werden ze hierin ondergedompeld. In het Grieks werd hiervoor het woord “baptisma” gebruikt. Het dopen door Johannes de Doper in de Jordaan paste dus binnen de Joodse traditie, waarin reinigingsrituelen gewoon waren. Elke jood onderging meerdere keren in zijn leven zo’n “mikveh”. We mogen de doop van Johannes niet verwarren met de christelijke doop. Johannes heeft niet gedoopt in de naam van de drie-enige God. De doop in de christelijke gemeente vindt zijn grond in het doopbevel uit Matthéüs 28: 19, welke door Jezus is gegeven na Zijn opstanding. Hiermee kreeg een bekend reinigingsritueel een veel diepere en bredere invulling. Het feit, dat Jezus door Johannes als volwassene is gedoopt is dus geen argument voor de geloofsdoop.

De eerste “christelijke” doop vond plaats op de eerste Pinksterdag (Hand. 2: 37-41). Daarna komen we steeds tegen, dat volwassenen die tot geloof zijn gekomen worden gedoopt. We vinden geen teksten, waarin expliciet staat dat zuigelingen werden gedoopt. De refo-baptisten lijken dus sterk te staan, als zeggen dat geloofsdoop de Bijbelse doop is?

Nee! We mogen namelijk niet vergeten, dat in de tijd van het Nieuwe Testament de kerk zendingskerk is. Wie tot het christelijk geloof kwam, werd gedoopt. Dat kennen wij ook! Als volwassenen buiten de kerk tot geloof komen, worden zij gedoopt. Daarvoor hebben we het formulier voor de volwassendoop. De vraag is, wat te doen met hen die uit christelijke ouders worden geboren. Die vraag speelde niet toen de Bijbel werd geschreven! Want nergens vind je een tekst, die leert dat kinderen uit christelijke ouders pas gedoopt mogen worden als ze later zelf tot geloof zijn gekomen. De refo-baptisten hebben dan ook geen enkele Bijbelse grond voor hun dooppraktijk. Nergens kom je in het Nieuwe Testament één voorbeeld tegen, waarbij de dopeling al van jongs af aan bekend was met het christelijk geloof, maar pas op latere leeftijd zich liet dopen.

We moeten de rode draad in het oog houden. De uitstorting van de Heilige Geest markeert de vernieuwing van het verbond, wat is gegrond op het volbrachte werk van Christus. De stroom van de genade is dieper en de bedding van het verbond is breder geworden. Het resultaat is de doop van drieduizend mensen (Hand. 2: 41). Het vraagt om een nieuw verbondsteken: de doop als de vervulling van de besnijdenis.

De nieuwtestamentische kerk bouwde voort op het patroon van de oudtestamentische kerk. Daar hoorden de kinderen bij! De joodse jongetjes ontvingen het verbondsteken. Het zou een (schokkende) wending zijn, als dit in de nieuwtestamentische kerk anders zou liggen. Dan was dat zeker expliciet vermeld.

We lezen wel, dat niet alleen degenen die tot geloof komen werden gedoopt, maar ook hun huis (o.a. 1 Kor. 1: 16, Hand. 16). Dit sluit aan bij het Oude Testament, waar niet alleen de gelovige Abraham werd besneden, maar ook alle mannelijke huisgenoten (Gen. 17: 23- 27). Bovendien is de Bijbel vreemd aan het individualistische denken van vandaag. Het was ondenkbaar, dat de eerste christenen zich als losse individuen zonder hun gezin hebben laten dopen.

Bij de geloofsdoop is trouwens een persoonlijk geloofsgetuigenis van de dopeling voorwaarde om gedoopt te mogen worden. Maar als dat de grond is van je doop dan heb je er niets als je in een geloofscrisis belandt. De doop bekrachtigt echter niet het geloof, maar het verbond. In de doop wordt als het ware een dikke streep gezet onder de waarachtigheid van Gods beloften, die in Jezus Christus vast en zeker zijn. Dat geeft een pleitgrond. Niet als rechthebbende, maar als een rechteloze in zichzelf. Wat wij missen en onszelf niet kunnen geven is God bereid te geven. Wij mogen ons deze rijke troost van de kinderdoop niet laten ontnemen.

Dit alleen zijn al genoeg argumenten voor de kinderdoop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen