Gecondoleerd? Gefeliciteerd!

Ik was eens op een condoleanceavond waar ik de familie condoleerde met het verlies van een oude moeder. Maar de oudste zoon corrigeerde mij. Hij zei: ‘Gecondoleerd? Gefeliciteerd! Want moeder is nu in de hemel. En dan mogen wij niet verdrietig zijn’. En heel de sfeer op die condoleance deed meer denken aan een verjaardag dan aan een sterfdag. De kinderen en kleinkinderen praatten en lachten honderduit, alsof er geen kist stond met het overleden lichaam van de oude moeder. Ik was in verwarring en anderen met mij. Het deed zo onnatuurlijk aan. Ik vond het ook een beetje onmenselijk. En het was ook nog eens onbijbels. Want in Gods Woord lees je van rouw en verdriet, ook als Gods kinderen overlijden. Kijk maar naar Jozef.

Jakob is gestorven. En wat een verdriet veroorzaakt dat bij Jozef. Het is een ontroerend tafereel. De machtige onderkoning breekt in tranen uit, omhelst zijn zojuist overleden vader en kust hem. Ze hadden zo’n sterke band met elkaar. Hoe ingrijpend was hun relatie. De eerste zeventien jaar van Jozefs leven heeft Jakob voor Jozef gezorgd. En toen verdween Jozef eenentwintig jaar lang. En Jakob dacht dat hij zijn lieve jongen voorgoed kwijt was. Maar Jakob heeft Jozef door een wonder van Gods voorzienigheid weer teruggekregen. En toen heeft Jozef voor zijn vader kunnen zorgen. Ook zeventien jaar. Dat is wel bijzonder, vind je niet? Zeventien jaar heeft Jakob voor Jozef gezorgd. Zeventien jaar heeft Jozef voor Jakob gezorgd.

En nu zien we Jozef over zijn overleden vader neerbuigen. Hij huilt van verdriet, en doet diens gebroken ogen dicht. Waarom ik dat zo schrijf? Nou, dat had de Heere aan Jakob beloofd. Toen Jakob vanuit Kanaän naar Egypte ging, verscheen de Heere hem bij Berséba en Hij zei: ‘Ik zal met u aftrekken naar Egypte en Ik zal u doen weder optrekken, en Jozef zal zijn hand op uw ogen leggen’ (Genesis 46:4). Jozef zou aan zijn sterfbed staan en hij zou Jakobs ogen voor de laatste keer sluiten. En dat wordt hier vervuld.

De dood van zijn vader heeft Jozef diep geschokt. Jakob was 147 jaar en Jozef 55 jaar. Maar wat was hij verdrietig! In onze tijd is het in dergelijke omstandigheden nogal eens anders. in de seculiere wereld wordt er dan gesproken over ‘een mooie leeftijd’ en ‘een mooie dood’. ‘En ach, vader was gebrekkig en eenzaam, het is maar beter zo’. En we kennen allemaal de discussie rond het zogenaamde ‘voltooide leven’. Mensen zijn er ‘klaar mee’, en ‘het is goed zo’. En zeker als ouderen dement worden dan komt er vanuit de familie nogal eens het verzoek om er maar een einde aan te maken.

In kerkelijke kringen leeft er gelukkig nog het besef dat onze tijden in Gods hand zijn. En ook dat sterven God ontmoeten is. Maar vergis ik mij of wordt er ook onder ons minder gehuild na het overlijden van een oude vader of moeder? En als dat zo is, hoe komt dat dan? Gaan wij er ook onbewust van uit dat iemand die oud is nu eenmaal sterft en dat het ook maar beter zo is, want het is ook geen leven als je eenzaam bent en gebrekkig en misschien wel dement.

Laten wij zo toch niet denken, jonge mensen! De Bijbel leert ons dat de dood niet bij het leven hoort. De dood is ook geen verlossing van een moeilijk leven. Nee, de dood is het loon op de zonde. De dood is een straf. De Heere Jezus weende bittere tranen bij het graf van Lazarus. Niet alleen als Vriend, maar ook als Schepper. De mens was zo goed uit Zijn hand voortgekomen. Geschapen om eeuwig tot Gods eer te leven. En nu breken zijn ogen, en nu keert de mens tot het stof terug waaruit hij is geschapen.

Huilen wij daar weleens om? Er vloeien zoveel tranen vanwege de gevolgen van de zonde. Maar zijn er ook tranen vanwege de zonde zelf? Dat wij God bedroefd hebben vanwege onze zonde? Tranen vanwege het feit dat we God niet liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf? En dat we dáárom moeten sterven? Ook als kinderen van God sterven, blijft dit waar. Jezus weende, ook al was Lazarus in de hemel. Jozef weende, ook al was Jakob een kind van God. Wie de dood in zijn werkelijke gedaante ziet, kan niet anders. Maar het is wel een verschil hoe. Paulus zegt: ‘wij zijn bedroefd, maar niet als degenen die geen hoop hebben’ (1 Thessalonicenzen 4:13). En zo was het bij Jozef ook.

M.A. Kempeneers www.bewaarhetpand.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen