SGP

De EO gedroeg zich in “slechts” veertig jaar als een kameleon. Veertig jaar vormen in het Richterenboek steeds weer een tijdperk, waarin het volk verviel. Ook nu herhaalt zich dat soms. Onze stichting (Bewaar het Pand) bestaat ongeveer een halve eeuw en het zou interessant zijn te onderzoeken in hoeverre we nu anders denken dan rond de oprichting.

Wat de SGP dan betreft: hoe heeft de partij zich ontwikkeld? De moeilijkheid is dat de meeste leden of stemmers maar een beperkt tijdvak kunnen overzien. Niemand heeft nu nog helder hoe de partij er bij stond toen deze werd opgericht. Ik heb, gezien mijn leeftijd, nog wel een behoorlijk grote periode in mijn herinnering.

Foto’s en opnamen kunnen ons hierbij helpen. Er is een historische foto met drie zeer zwarte heren, die het gebouw van de Tweede Kamer uitkomen. Ds. Zandt, Ds. Kersten en dhr. Van Dis. Stel u zich voor dat dit achtenswaardige drietal zich nu zou kunnen ophouden binnen de Haagse elite. Dat zou aan beide kanten voor problemen zorgen.

Ik herinner me iemand, die ik eens waarnam in een hotel. Eveneens een zwart pak, met in de ene zak de Telegraaf en in de andere een sigarendoos. Typisch een partijlid van de SGP. Hoe vreemd dat nu ook lijkt, toen was dat vrij normaal. Je kon beter deze krant lezen dan een zogenaamd christelijk dagblad zoals Trouw, meende men. Ik herinner me ook nog wel het gezegde van iemand: een goeie SGP’er drinkt een borrel. Hoe anders is dat nu. Sommige dingen van toen kunnen nu niet meer. Andere zaken van nu zouden toen verwarring gezaaid hebben.

De politiek trok in die dagen ook een scheidslijn door onze kerken. Zij die in onze gemeenten AR stemden, waren ook kerkelijk anders.

In die tijd waren de contouren van een partij duidelijk. Je wist precies wat je van een partij als de SGP kon verwachten. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Je weet niet meer precies wat een sgp’er is. Het stemvolk laat zich niet meer in een hokje persen. Groepskenmerken zijn minder bepalend. Er zijn er velen in kerk en wereld, die uit de pas lopen. Er zijn heel wat mensen uit het partijcircuit die de meest uiteenlopende meningen verkondigen. Een vreemd verschijnsel. Zo is het ook met heel de refowereld: grenzen worden makkelijk overschreden en er kraait geen haan naar. Dat vind ik nog het grootste probleem. Dat er mensen zijn die zich “ontpoppen” binnen een groep gebeurt natuurlijk, maar dat dominees en kerken het allemaal laten gebeuren, vind ik een vreemd gegeven. Dat laatste is misschien nog wel het grootste teken aan de wand.

Anders dan het reeds genoemde drietal van toen, hebben we nu een aantal vlotte vertegenwoordigers in de Kamer. En dat is positief. Ze zijn in veel opzichten heel anders dan toen, maar ik ben er tegelijk van overtuigd dat ons drietal grote achting en verbondenheid uitstraalt voor de vromen en ook voor het beginsel van toen. Elbert Dijkgraaf wil ik hier ook graag bij betrekken.

Het voornaamste pluspunt is voor mij dat de vertolking van Gods Woord ook nu onder ons gehoord wordt. Wat in de Tweede Kamer wordt gezegd, bereikt via de media ons volk in brede lagen. Dat danken we vooral aan christelijke politici. Ik denk in dit verband ook aan de inbreng in een programma als Pauw en Witteman. Terwijl van der Staay adrem en innemend reageert, won van der Vlies in door duidelijkheid en zelfs humor.

Het moet natuurlijk ook eigentijds verwoord worden. Zo mogen we erg dankbaar zijn voor wat de Heere ons in de SGP gegeven heeft.

Zojuist keek ik het gedenkboek in, dat dezer dagen door de bus kwam. Prachtig, hoe een beeld geschetst wordt van het verleden zoals de politieke verhoudingen zich hebben ontwikkeld. Maar mijn hart slaat wel een keer over als ik lees over: van vanzelfsprekendheid naar bewuste keuze en van isolement naar participatie. Nou, nou, denk ik dan, wat een grote woorden. Beseffen we wel wat die woorden inhouden? Het lijkt me te snel gezegd: participatie is een modewoord en we sluiten ons daar soepel bij aan. Wat was er vroeger dan zo vanzelfsprekend? Waar drijft het schip van de participatie heen en kunnen we de vaart wel overzien? Waar heeft participatie ons kerkelijk gebracht?

In mijn Bijbel kan ik niet veel anders vinden dan het isolement. Zeker, Daniel bekleedde een hoge positie aan het hof. Tegelijk stelde hij zich zeer geisoleerd op. Het zou goed zijn als kerk en politiek zich nader zouden beraden op zijn persoon en zijn godsvrucht. Je zou bij participatie in de Bijbel kunnen denken aan Josafath, die zich verbond met Achab. Wat de Heere streng afkeurde.

Participatie? Het resulteert wel daarin dat men onze vertegenwoordigers aardig vindt (en terecht), maar zie je nu dat men onze uitgangspunten ook deugdelijk vindt? Immers nee! Kunnen we participeren in een regering, die de christelijke waarden sloopt? Wat gaat het resultaat hiervan op termijn worden? Ik maak deze opmerkingen ook als een vorm van zelfkritiek. We mogen de doordenking en het biddend beleven niet zonder meer overlaten aan onze mensen in het parlement. De achterban moet hier in beeld komen. Als het volk verandert, gaat dat niet voorbij aan de priesters, aldus Gods Woord. Wij allen staan hier aansprakelijk. Wij hebben allen gezondigd. Deze participatie kon wel eens het zwaktebod zijn van heel onze gezindte.

Samenvattend kan ik zeggen dat ik blij ben dat de SGP toch zichzelf wil blijven en nog steeds van harte wil leven bij het Woord van God. En ik hoop en bid dat vooral het getuigend karakter stand mag houden en dat een gepaste solidariteit met ons volk niet zal ontbreken.

Sigaren en borrels, Pauw en Witteman, het zijn de verschijningsvormen die zich wijzigen. Maar het Woord des Heeren blijft tot in der eeuwigheid!

Proosmz.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen