GOD EN IK

Ik hoorde hierover iets in een radio-uitzending, toen ik terugreed op Hemelvaartsdag vanuit Ulrum. Ik had al wat gemijmerd over de stand van zaken in kerkelijk Nederland. Al op de heenrit kwam ik eerst langs de kerk in Ulrum, waar ooit Hendrik de Cock voor grote scharen preekte. Even verderop de mooie grote Gereformeerde Kerk, waar ik lang geleden de intrede van Ds. Sterk had meegemaakt. In beide kerken geen dienst. Vanwege geringe interesse krijgen de enkelingen die nog iets zoeken, het advies naar een naburig dorp te gaan…. Ik dacht: zou een bakker dat nu ook zeggen tegen zijn klanten? Vandaag gesloten en gaat u maar naar de concurrent.

Gelukkig hebben we dan nog onze gemeente in die plaats. Een kleine worstelende gemeente, waar ook geen grote schare aanwezig was. Je bent teleurgesteld, maar ik weet dat dit je niet mag afschrikken. Ik heb mogen ervaren dat het Woord, juist ook het Woord van de Hemelvaart, veel stof tot bezinning geeft.

En toen hoorde ik daarna dus die uitzending over dat boek met die titel. De schrijver werd aangesproken op zijn uitgave. Het trof mij omdat hij het op een manier deed die bij mij enige herkenning opriep. Hij was afkomstig uit een kerkelijk gezin, was uiteindelijk terecht gekomen in een NGK, maar was ook daar weer weg. Hij was gehuwd maar ook dat was op een mislukking uitgelopen. Hij was dit alles gaan beleven als en betreurenswaardige zaak. Een leerling uit een klas bleek nog nooit de naam van Jezus gehoord te hebben. Pijnlijke voorbeelden. Zo was er meer. Hij deed daarom echt een poging om een goed woord te zeggen voor het geloof in God. Hem werd gevraagd naar de zondvloed en de vraag was uiting van ongeloof over die vreselijke ramp in de dagen van Noach. Maar hij ging daarin niet mee. Hij gaf aan dat het oordeel van God een realiteit was en dat dit nodig was om weer te kunnen geloven in een God Die daarna toch weer uitzicht opent. Een rechte visie: Gods oordelen mogen niet ontkend worden of schamperend besproken worden, maar deze moeten leiden tot het besef dat er steeds weer hoop is bij de Heere. Daarin was wel een gebrekkige voorstelling, want deze oordelen moeten naar ons toe toch ook leiden tot bekering.

Er was nog iemand in de uitzending die een soortgelijke ervaring had opgedaan. Lang geleden als kind met zijn ouders uit de kerk gegaan, totdat hij merkte toen hij zijn kinderen moest opvoeden, dat hij feitelijk geen referentiekader meer had voor die opvoeding. De moraal was weggevallen toen de Bijbel dicht ging.

Men gaf aan dat de generatie van hen die zich beschadigd voelden door de kerk, aan het uitsterven was. Er komen nu weer jongeren die meer objectief tegenover kerk en geloof staan. Deze groep zou weer enige eerlijke belangstel-ling krijgen voor het geloof der vaderen. Al eerder had ik signalen opgevangen die aangaven: “het geloof mag weer”. Excuus voor de verwarrende aanduidingen in dit artikel. Er komt dan weer belangstelling voor de Bijbel. Ik vraag mij af of dit zo is, maar deze signalen waren duidelijk. We kunnen daar zeker geen verwachting door koesteren, want het is hetzelfde als het zoeken door archeologen naar een verdwaalde scherf van een oude vaas in de grond. Hier hebben de Batavieren geleefd. Zo, op die manier.

Maar bij de beide sprekers was dat toch zo niet het geval. En er ligt enige grond om deze mogelijkheid te onderzoeken. Als Wilders pleit voor de Joods-Christelijke waarden, kan dat daar ook iets mee te maken hebben, evenals het feit dat Pechtold c .s. contra-argumenten leveren.

Nu had ik zelf ook juist een bepaalde ervaring opgedaan bij het bestuderen van de Bijbel. Dat gebeurde toen ik Ezechiël 43 las. Bij mij leeft en leefde de gedachte dat deze profeet met eigen ogen had gezien dat de heerlijkheid des Heeren uit de tempel vertrokken was. Dat moet ook zeer aangrijpend en dramatisch geweest zijn. In hoofdstuk 43 las ik echter als een nieuw ontdekte gedachte dat de profeet ook mocht zien dat die heerlijkheid des Heeren weer terugkeerde, na de ballingschap. Ezechiël laat in de hoofdstukken 40 -43 zien dat de tempel werd herbouwd. En als de tempel er dan weer staat als een boodschapper van Gods trouw, komt de Heere Zelf weer terug. U kunt in dat hoofdstuk lezen hoe precies de maten en vormen van die tempel worden beschreven en ook dat deze gegevens tot in details moeten worden in acht genomen. Er staat dan tweemaal in vers 12: Dit is de wet van het huis. Gods kerk heeft blijkbaar ook behoefte aan een wet, aan vaste vormen en ordinantiën.

Dat geeft je dan weer moed. Het zou toch kunnen dat de Heere nog terugkeert in ons land? En bovendien, we kunnen niet absoluut zeggen dat de Heere er niet meer is. Reden tot hoop dus.

Maar de Heere zegt nog iets. Hij spreekt over de oorzaak van het verval eertijds. Men stelde “hun dorpel aan Mijn dorpel”. Toen ontstond “burenoverlast”, in het huis van God. De wereld kwam binnen. Kerk en wereld leefden immers vlak bij elkaar, vreedzaam en genoeglijk. Er was maar een “dunne wand” tussen beiden. Het bedenken hieraan verwekte later schaamte bij het volk. Dat toch nooit meer. Wij zijn erg bezig met de wereld. Dat moet ook. We moeten vanuit de kerk de wereld ingaan. Maar in Ezechiëls dagen was het anders: de wereld kwam de kerk in. We zullen toch niet zo druk zijn met de wereld omdat we ons zo verwant met haar voelen? Dat zou ook kunnen?

Laten we ons daarom biddend bezig houden met “de wet van het huis”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen