JONGEREN

Ik kan terugverlangen naar de tijd van de SRB- avonden. U weet het misschien nog wel. Bijeenkomsten met soms wel duizend bezoekers. Toespraken stonden in een bepaald evenwicht. Er werd Bijbelse voorlichting gegeven.

Er zal ook nu best nog wel vaak een goed geluid gehoord worden. Maar er zijn ook klanken die weersproken moeten worden. Wat ik meermalen hoor is, dat er afstand wordt genomen van uitwassen in het kerkelijke achterland. Maar het zijn niet altijd uitwassen. Het kan ook gaan om karikaturen, die dan worden gebracht als kenmerkend voor veel preken. De dingen worden uit hun verband gerukt. Ik heb ook wel aangegeven in vorige artikelen, dat er soms wel reden tot verontrusting is over sommige preken. Maar we mogen op dit punt niet doorslaan en doorvloeien.

Ík noem eens concreet enkele zaken. Ik grond mij daarbij vooral op de Gereformeerde Dogmatiek van H. Bavinck, een betrouwbaar meesterwerk. Hij omschrijft het Antinomiaans gedachtengoed als volgt (420): Christus heeft alles volbracht en de wet geldt niet meer. Berouw is ook overbodig, want Christus heeft volmaakt de zonde beweend. Er is voor de zondaar helemaal niets meer te doen; alles is al gedaan. Deze gedachte nadert tot wat je ook nogal eens om je heen kunt horen bij sommige sprekers. Vanuit de gedachte: komen zoals je bent en geloven, is de lijn naar het Antinomiaans denken op te merken. Deze voorstelling vormt een groot gevaar en men zou er goed aan doen zich hier meer in te verdiepen.

We moeten, als we omgaan met onze jongeren, hen zuiver voorlichten, maar ook vooral, de Gereformeerde prediking hoog houden. Is het niet strijdig met het negende gebod, als we zo maar allerlei dingen roepen over zaken als lijdelijkheid, onbekeerlijkheid en uiterlijkheden. Zijn deze afwijkingen nu echt kenmerkend voor onze gezindte? Zijn dit nu de dingen die onze jonge mensen alom belasten en hinderen? Ik geloof dat niet. Als ik veel jongeren van deze tijd hoor, dan zie en hoor ik dat zij ernstig en serieus omgaan met geestelijke vragen. Je hoort bij de jeugd lang niet zo negatief spreken over kerken en preken, als sommige voorgangers willen doen geloven. Denkt u maar aan het viertal dat bevraagd werd op het gebruik van oude termen (RD). Zo stonden er eigenlijk vrij positief tegenover. Als u sites zoals Refoweb en Refoforum bezoekt, krijgt u een goed beeld van wat onze jongeren bezighoudt. U hoort ook iets over hun vragen en worstelingen. Laten we hen trachten positief bij te staan en te helpen.

Toen ik verleden week weer hoorde over de kwalen en de gebreken van de prediking, kreeg het voornemen vaste vormen bij me om een oproep te doen, maar om echt het pand te bewaren. Om de voorrechten van onze traditie hoog te houden. Die oproep is nodig. Laten we houden wat we nog hebben. Laten we niet meehelpen alles maar weg te breken.

Ik geef nog iets door van Bavinck. Hij spreekt over de eenzijdigheid van de subjectieve verzoening (379). Dit houdt in dat verzoening slechts gericht is op de mens. God hoeft niet verzoend te worden. God is immers liefde en die liefde heeft Hij getoond in Christus. Het is dan alleen de mens die de verzoening in de weg staat. Als u goed luistert komt u zulke klanken ook nu tegen. Maar Bavinck noemde het in zijn tijd al moderne theologie. Het lijkt me dat hier ook flarden van een arminiaans denken tot ons doordringen; denk hier aan Saumur (hypothetisch universalisme, HB, 380 en 421). Excuus voor de dogmatische benamingen; maar de leer moet het leven wel sturen.

Ik weet dat critici vaak vooral een bepaalde kerk op het oog hebben. Je kunt gerust zeggen dat deze kerken onder zware verdenking staan. Maar als ik de kerkelijke pers daarvan dan lees, dan kom ik heel veel goeds tegen, al heb ik natuurlijk ook best wel eens vragen.

Toen er laatst in het RD stond dat het vertrouwen in de kerk gering was en toen werd opgeroepen tot zelfonderzoek bij de kerken, heb ik aanvankelijk daarover ook een artikel geschreven, bestemd voor ons blad. Maar ik heb er even van afgezien. Het staat wel op mijn weblog. Zelfkritiek is goed en nuttig op zijn tijd, maar het moet niet ontaarden in een kerkelijk minderwaardigheidsgevoel.

Ik zou niet zoveel moeite hebben met al die vormen van zelfonderzoek, als het aanleiding werd tot een opwekking en een bekering. En bekering begint niet met anderen aansprakelijk te stellen, maar het leert zeggen met Daniel: Wij hebben gezondigd. Die belijdenis geldt voor mij en voor u. Vanuit kerkelijke leiding van de Gereformeerde Gemeenten heeft enkele malen de oproep geklonken tot verootmoediging. Dat waren goede initiatieven. Het lijkt me het enige antwoord. Dan klinkt de veelgehoorde aansporing uit de Hebreënbrief: Laat òns. Deze woorden staan wel bijna tien keer in die brief. En dan gaat het om òns! Niet om hen. Daniel en Ezra hadden best reden om te spreken over anderen en over de vaderen, maar ze sloten zichzelf erbij in. Dat is waarachtige bekering.

Kerk en politiek, voorgangers en leraars bij het onderwijs, we hebben alle reden tot de bekende woorden: Laat ons onze wegen doorzoeken en laat ons wederkeren tot de Heere. Nu kan het nog. We weten niet hoe lang dat nog duurt. Want nog steeds glijden er zovelen langzaam af. Trachten we toch te behouden wat we nog hebben. Ik doel dan ook op jonge mensen, die nu nog in de kerk zitten. Laten we zuiver met hen omgaan, maar ook met al diegenen die op hoge leeftijd gekomen zijn en binnenkort voor de rechterstoel van Christus staan. De fronten van de kerk liggen op een ander gebied dan daar waar we het soms zoeken. Zoeken we dan de Heere terwijl Hij te vinden is! Dat blijft altijd nodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen