Paulus en het ambtswerk

Hoe Paulus erop reageerde lijkt wonderlijk (2 Kor. 11), maar is juist en heeft een Goddelijk doel.

De tekening van zijn levensloop gaf te denken en dat kan ook nu nog het geval zijn. Is dat nu het levenslot van een trouwe dienaar van de Heere? Van de beschrijving van zaken, omstandigheden en wat dan ondervonden wordt, gaat geen aantrekkingskracht uit om voor de dienst van de Heere te kiezen.

Juist het tegendeel. In gesprekken kwam ook zeker het volgende naar voren: De zwakke Paulus wilde door zijn spreken medelijden opwekken.

Anderen maakten de opmerking: is het niet overdreven wat Paulus zegt? Als Paulus uitgesproken is en zelfs geroemd heeft in zijn zwakheden, kan dit veel reacties hebben opgeroepen. Wat Paulus gezegd heeft is niet uit de duim gezogen. Met welk een overtuiging en kracht laat Paulus horen: De God en Vader van onze Heere Jezus Christus, Die geprezen is in der eeuwigheid, weet dat ik niet lieg. Na deze positieve belijdenis komt Paulus een onvergetelijk gebeuren voor de aandacht (2 Kor. 11:32 en 33). Damascus is een onvergetelijke plaats. Een plaats die wijst op de wonderen van de Heere in en voor het leven van Paulus. Die geestelijk goede plaats veranderde in een hol van de leeuw. De Joden, het stadsbestuur en de stadhouder werkten samen om Paulus te vangen. Op een gegeven moment zat Paulus als een rat in de val, net als David. De Heere kan het ver laten komen, maar nooit te ver. De Heere weet wat Hij doet en Zijn doel wordt altijd bereikt en Zijn doen heeft goede uitwerking. Paulus schrijft: Ik zat gevangen. Maar op de stadsmuur woonde een volgeling van Jezus.

In de nacht werd Paulus over de muur in een mand naar beneden gelaten. Paulus nam daarna geen afscheid van zijn dienstwerk. Het dienstwerk en de opdracht daartoe waren zijn leven geworden. Dit zou zo zijn tot het einde. Een predikant zei eens: ik preek niet om te leven, maar ik mag leven om te preken.

Dit brengt ons vanzelf bij wat we lezen in Handelingen 20. Op zich een ontroerend, veelzeggend en zo een onderwijzend hoofdstuk.

Ook voor ons. Het is een zegen dat het gebeuren te Milete in de Heilige Schrift staat. Laten we het lezen. Te Milete wil Paulus afscheid nemen van de ouderlingen en in hen van de hele gemeente te Efeze.

Als zendingsapostel had Paulus van zijn Zender een veelzijdige opdracht ontvangen zodat hij met de meeste gemeenten of plaatsen een kort kontakt had. De gemeente van Efeze vormde een uitzondering. Een onvergetelijke periode voor hemzelf en heel de gemeente. Tot de broeders van Efeze zegt Paulus: Gedenk dat ik drie jaar lang nacht en dag niet opgehouden heb een iegelijk met tranen te vermanen. Hand. 20:33.

Hij onderstreept hiermee wat hij reeds gezegd had. Hoe zijn houding, zijn liefde, zijn inzet voor en in de gemeente was. Van begin tot het einde. Het kan door de broeders niet tegengesproken worden. Wat Paulus zei kwam goed over. Laat het bij ons ook zo zijn. We hebben niet te doen met een hoogmoedige, zelfvoldane, zelfverzekerde Paulus. Alle zelfgetuigenissen van Paulus hebben als grondtoon: Door de genade Gods ben ik die ik ben. Het dienstwerk van Paulus sprak van Gods genade en werkte in woord en daad door Gods genade. De persoonlijk ontvangen genade drong hem om te dienen.

Dat was zijn lust en leven. Paulus heeft zijn werk gedaan dienend de Heere in alle ootmoedigheid (Hand. 20:19). Lijden, bijzonder van de zijde van de Joden, is hem niet bespaard gebleven. Het deed hem wenen. Paulus heeft te Efeze de Heere gediend met veel tranen, Hand. 20:19. De kanttekenaren zeggen: Tranen uit medelijden over de arme, onwetende of verleide mensen.

Terecht is gezegd: de haat van Joden was voor Paulus een bewijs van hun verharding tegen het Evangelie, van het moedwillig struikelen over Sions Hoeksteen. Jezus is de eeuwen door een Rots der ergernis en een Steen des aanstoots. Paulus liet in zijn tranen iets zien van het levensbeeld van zijn Meester. Het werd ook gezien in wat hij deed. Getrouwheid stond in zijn levensvaandel. Niets heeft hij verzwegen, noch achtergehouden van hetgeen hij moest verkondigen.

Alles wat nuttig was tot zaligheid gaf hij door. Geen geleerd lesje, met dikke woorden en belerend. Paulus was daar wars van. Steeds beheerste dit zijn leven: Mij, de voornaamste der zondaren, is barmhartigheid geschied. Voor mensen had hij tijd.

Hij maakte geen onderscheid. Hij ging het huis binnen van Jood en heiden. Betuigende, dat is met klem en kracht wijzend op, de bekering tot God en het geloof in de Heere Jezus Christus. Daar ging het gesprek heen, in huis en daar buiten. Bekering tot God en geloof in Jezus bevatten veel. Voor leven, voor sterven en eeuwigheid. Paulus werkte naar Jezus’ opdracht (Lukas 24:47). Hoe is het met ons?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen