Lessen uit 1 Thessalonicensen (7)

Lofprijzing

Nog steeds zijn we aan het lezen in de inleiding van de Thessalonicensenbrief. Het was in de klassieke oudheid de gewoonte dat de briefschrijver zich – na vermelding van afzender, adres en groet – met woorden van lofprijzing of een wens tot de lezer richtte. Paulus sluit tot op zekere hoogte bij die gewoonte aan, maar geeft er – opnieuw – een christelijke inhoud aan. Hij maakt namelijk melding van zijn dankzegging en voorbede voor de gemeente: ‘Wij danken God altijd over u allen, uwer gedachtig zijnde in onze gebeden’.

Wat de apostel hier zegt, is dat als hijzelf en ook Silas en Timotheüs bidden, zij altijd ook denken aan de gemeente van Thessalonica. Daarbij doen ze voorbede voor deze gemeente (vergelijk ook hoofdstuk 3: 12-13) en danken de Heere voor het werk dat Hij in harten en levens van zondaren in Thessalonica heeft gedaan en doet.

Lessen

In deze korte mededeling van de apostel liggen heel wat lessen opgesloten.

1. Een eerste les is, dat Paulus de gewoonten van zijn tijd ten aanzien van het schrijven van een brief maar niet kritiekloos heeft gevolgd. Dan had hij zijn lezers stroop om de mond gesmeerd of hooguit een verzuchting of wens kunnen neerschrijven. De apostel doet echter iets anders. Hij geeft aan de gewoonte een christelijke invulling door te verwijzen naar zijn dankzegging en voorbede voor de gemeente.

2. Dat brengt ons bij een tweede les. Door uitdrukkelijk over een (dank)gebed te spreken, maakt de apostel aan zijn lezers duidelijk, dat de genade die er in hun hart en leven is, van God af- komstig is. Hem komt daarvoor de dank toe. Er valt ook op dit punt niet te roemen in de mens. Ook voor de Thessalonicensen geldt: Wat hebt ge, dat ge niet ontvangen hebt? Bovendien maakt de verwijzing naar het gebed (vooral in 3: 12-13) duidelijk, dat er ook nog heel wat ontbreekt aan het geloof, de liefde en de hoop van de Thessalonicensen. Er is altijd nog weer meer te vragen aan de Heere. Laten Gods kinderen nooit zelfgenoegzaam achterover leunen in het leven der genade!

3. Nog een derde les: Paulus en de zijnen doen voorbede en dankzegging voor een gemeente die ze allang weer achter zich gelaten hebben. Dat wil bijzonder dienaars des Woords aansporen om in het gebed betrokken te zijn en blijven op alle gemeenten die ze mochten dienen. Fergusson merkt heel praktisch op: Laat de lengte van de tijd, de grootte van de afstand en de hoeveelheid van uw bezigheden dat toch niet verhinderen!

Trouwens: hebben hier niet al Gods kinderen een taak? Worden ook zij niet geroepen om te bidden en te danken voor de gemeente waarvan ze deel uitmaken?

4. De vierde les citeer ik (vrij) uit de verklaring van Fergusson: ‘Omdat de plichten van gebed en dankzegging goed samengaan en elkaar kracht bijzetten, zouden we anderen (in wie God genade heeft gewerkt) op zo’n manier moeten wijzen op het goede dat God in hen heeft gewerkt, dat ze enerzijds worden aangezet tot dankzegging, terwijl ze anderzijds ook beseffen dat nog veel goeds hen ontbreekt, zodat ze nederig blijven en aangewakkerd worden tot het gebed’.

Drieërlei dankzegging

Waarvoor dankt Paulus? De tekst noemt drie woorden die met elkaar een bekende drieslag vormen: geloof, liefde en hoop.

Het eerste dat door Paulus wordt genoemd, is het ‘werk des geloofs’ van de Thessalonicensen. In die uitdrukking liggen twee dingen opgesloten. Allereerst wil Paulus ermee zeggen: het geloof is door de Heilige Geest in uw harten gewerkt. Het is Gods werk en Gods gave. En de apostel en zijn helpers danken de Heere voor deze wonderlijke gave.

Het tweede dat in de uitdrukking ‘werk des geloofs’ meeklinkt, is dat het geloof niet iets leegs en ijdels is. Het geloof is ‘door de liefde werkende’ (Galaten 5: 16) en ‘reinigt het hart’ (Handelingen 15: 9).

Behalve voor het geloof van de Thessalonicensen dankt Paulus de Heere ook voor hun liefde. Die liefde komt tot uitdrukking in ‘arbeid’, zo zegt de apostel. Paulus wijst er zo op, dat de Thessalonicensen zich onvermoeibaar hebben ingespannen en veel moedeloosheid en moeilijkheden hebben overwonnen om het goede te zoeken voor de gemeente en christenen in nood (Fergusson).

In de derde plaats dankt Paulus voor de hoop van de Thessalonicensen. Over deze hoop en de inhoud ervan zal het met name in het vierde hoofdstuk nog uitvoeriger gaan. Voor nu wijst de apostel erop, dat de hoop ‘verdraagzaamheid’ heeft uitgewerkt bij de Thessalonicensen. Eerder zagen we al, hoe de gemeente ontstaan is in een situatie van vervolging en verdrukking. Lees Handelingen 17:1-9 nog maar eens na. Wat kan juist in zulke omstandigheden de hoop op Christus en Zijn toekomst een machtig wapen zijn in de geestelijke strijd!

Intussen geldt ook voor deze hoop, dat het Gods gave is. Daarom dankt Paulus de Heere ervoor. Daarom mogen wij ook nog vragen om deze drieërlei genade: geloof, liefde en hoop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen