Christus’ verwondering

Inderdaad kon de Heere Jezus Zich verbazen over de aanwezigheid van het ongeloof. Juist in Nazareth, waar Hij had gewoond en waar Hij toenam in wijsheid bij God en de mensen (Lukas 2:52) klonk het smalende, vernederende woord: Is deze niet de timmerman, de zoon van Maria? (Markus 6:3). Het ongeloof uit zich in haat en vijandschap. Ongeloof is geen naieve onwetendheid, maar boze onwilligheid. Juist in de plaats, waar de Heere Jezus vele jaren woonde en werkte kon het geloof in Hem immers groot zijn? Maar ook de hoogste Profeet werd in Zijn vaderland niet geëerd.

Men kan dat van andere profeten nog wel indenken. Over dominees kan al gauw iets negatiefs gezegd worden. Zeker als je hen wat beter leert kennen. Maar wat was er in Nazareth op Hem, de hoogste Profeet aan te merken? Een groot geloof bij velen in Nazareth zou vanzelfsprekend geweest zijn. Maar het was er niet! De Heere heeft Zich daar over verwonderd. Een verwondering zonder blijdschap.

Verwondering in blijdschap kan immers ook! Dat gebeurde bijvoorbeeld in Kapernaüm toen de Heere de geloofsbelijdenis uit de mond van de Romeinse hoofdman vernam en zei: Ik heb zelfs in Israel zo groot een geloof niet gevonden! (Matth. 8:10). Toen verwonderde de Heere Jezus Zich met blijdschap en waarom? Juist omdat het geloof immers Gods werk is! Wat was de Heere Jezus verblijd als Hij het ware Godswerk tegenkwam! Maar wat was Hij bedroefd als Hij puur mensenwerk tegenkwam! Hij verwonderde Zich dan over de hardheid van het hart en de dwaasheid om niet te geloven.

Als er nu mensen tot de Heere kwamen, puur om een wonder, alleen om een tijdelijke uitredding, wat denkt u, zou Hij Zich dan ook met blijdschap verwonderd hebben? Nee! Want bij die mensen kon Hij evenmin Gods werk ontdekken. Hij stelde dat soort geloof (dat dus wel leek op het echte geloof, maar het toch echt niet was!) dan ook duidelijk en bedroefd aan de kaak, toen Hij zei: “Gij zoekt Mij omdat gij van de broden gegeten hebt”, Joh. 6:26.

Maar de Heere heeft dan toch maar die krachten gedaan, zegt u. Niet alleen bij die ene melaatse, die na de genezing tot zijn Weldoener terugkeerde en God mocht loven, maar ook bij die negen anderen, die lieten merken dat het hen ten diepste om de genezing en niet om de Genezer te doen was. Ja, zo goed is nu de Heere! Hij is goed voor slechten en goeden! God zendt Zijn vruchtbare regen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. Zo goed is God.

En wat zegt ons dit? Dat de grond voor hulp, uitredding, genezing, verlossing, genade en heil altijd ligt in Hem en nooit in de mens. Ook niet in de gelovige mens. Ook niet in die ene, die terugkeerde!

Zo leide ook deze vraag een ieder van ons tot zelfonderzoek. Is er nog een verachten van de Heere en Zijn dienst, hoewel Hij ook in onze straten leert, en al zo lang, of gaat het ons in ons leven om onszelf, om onze kinderen en ons leven? Hebben we slechts daarvoor alleen de Heere nodig? Dan heeft de Heere nog alle reden om Zich te bedroeven. Dan verwondert Hij Zich nog over u. Dan zegt Hij als het ware, menselijk gesproken, hoe is het mogelijk dat die man nog voor eigen rekening durft voort te leven en Mij nooit nodig kreeg om de redding van zijn arme ziel! Wanneer we het met de weldaden wel menen te redden, zullen we ook straks zonder de gunst van de Weldoener moeten sterven. Dan zouden ontvangen uitreddingen nog wel eens tegen ons kunnen getuigen en zal het eeuwig ons in de oren klinken: Waar zijn de negen?

Maar als Hij in waarheid door een zondaar wordt aangeroepen om te mogen delen in het grootste aller wonderen, dan is er blijdschap in de hemel. Dan verblijdt zich de hemel over Gods werk. En Zijn wonderwerk door Woord en Geest gaat door. Om Christus’ wille.

Weet u waarom de bijbel spreekt van Jezus’ verwondering vanwege ongeloof? Wellicht opdat de verwondering van de Heere Jezus over de hardheid van ons hart mijn harde hart eens zou mogen verbreken en we tot onszelf mochten inkeren, in diepe beschaamdheid en verwondering dat we toch zo hard en hardleers en zo onwillig en onbekeerlijk zijn! Daar moet de verwondering van de Heere Jezus nu toe leiden, dat we in diepe verbaasdheid onze verdorven natuur en onwilligheid en ongelovigheid onder ogen gaan zien en gaan vragen om de gave van het geloof. Want het moet ons inderdaad geschonken worden.

Er zijn mensen die zich op de been houden met rechtzinnigheden, zoals: de Heere moet het doen. Maar dat het alles van Hem moet komen betekent dan toch ook dat het van mij niet en nooit komen zal. En dat moest alleen maar reden zijn tot diepe schaamte. En verwondering over mijn ongeloof. En verwondering over Gods genade, Die door Woord en Geest nog wonderen wil werken in het hart!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen