Lessen uit de eerste Thessalonicensenbrief (13)

Bekering

De vorige keer hebben we nagedacht over de echo van het Evangelie in Thessalonica. Het Woord dat Paulus, Silas en Timotheüs preekten in deze havenstad, vond namelijk niet alleen ingang in zondaarsharten. Maar het weerklonk ook. En wel op twee manieren. Allereerst omdat de Thessalonicensen zelf in het dagelijks leven spraken over het Woord dat kracht gedaan had in hun leven. Maar in de tweede plaats ook omdat er óver de Thessalonicensen gesproken werd. Andere mensen vertelden over de grote ommekeer die in hun leven zichtbaar was geworden: ‘Want zij zelven verkondigen van ons, … hoe gij tot God bekeerd zijt van de afgoden, om den levenden en waarachtigen God te dienen.’

Kort gezegd: Het gaat in deze tekst over de echte bekering. Graag wil ik met u wat langer nadenken over dat belangrijke onderwerp. We doen dat met behulp van een omschrijving uit de ‘Kleine Catechismus van Westminster’. Zoals u wellicht weet, is in 2014 een vertaling van die catechismus verschenen – samen met de Belijdenis en de Grote Catechismus van Westminster – van de hand van Thera Tanis-Baars, met een inleiding van prof. dr. A. Baars. Graag attendeer ik u en jullie op deze prachtige uitgave, onder de titel Gewogen woorden.

Gave

Welnu, in de Kleine Catechismus lezen we de volgende omschrijving van ‘de bekering ten leven’: Bekering ten leven is een zaligmakende genadegave waardoor een zondaar, uit waarachtig besef van zijn zonde en van de genade van God in Christus, zich in berouw en haat van zijn zonde afkeert en zich tot God bekeert, met het vaste voornemen en streven om voortaan in nieuwe gehoorzaamheid te wandelen.

In die beschrijving vragen een paar dingen onze aandacht. Allereerst dat echte bekering een ‘genadegave’ is. Nee, dat betekent niet dat de eis van de bekering niet gepredikt moet worden. Dat moet zeker wel gebeuren. Maar juist als Gods eis van bekering echt op een zondaarshart gaat wegen en een zondaar gaat ernst maken met die eis, zal zo iemand toch steeds meer ontdekken: Ik ben zo ellendig en zo verdorven, dat ik mezelf niet kan en wil bekeren. Juist zo iemand zal ook steeds meer ontdekken dat er van hem geen enkele verwachting is, maar dat er alleen verwachting is van die God Die de bekering geeft. De opstellers van de Kleine Catechismus verwijzen in dit verband naar Handelingen 11: 18: ‘Zo heeft dan God ook den heidenen de bekering gegeven ten leven!’ De bekering is dus wel een eis van God. Maar een eis, die ik als ellendig Adamskind nooit meer zelf kan vervullen. Dat moest me in de schuld en in de nood brengen. Met het dringende gebed of de Heere wil geven wat Hij eist: ‘Bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn’.

Jij daar

Ik zou dit gegeven graag willen onderstrepen in een tijd waarin we regelmatig iets anders horen. Ik denk dan aan Jij daar-avonden en vergelijkbare bijeenkomsten. Nogal eens spreken daar mensen – vaak van origine afkomstig uit de rechterflank van de reformatorische gezindte – die sterk reactief te werk gaan en sterk ageren tegen vermeende eenzijdigheden in diezelfde rechterflank. Die reactieve houding baart me veel zorgen. Als de eenzijdigheden die zij bespeuren, er werkelijk zijn, schieten zíj in elk geval door naar eenzijdigheid aan de andere kant. Sterk benadrukken ze de eis tot bekering en vooral geloof. Soms wordt denigrerend gesproken over ‘bidden om een nieuw hart’ of zelfs afwijzend gesproken over ‘bidden om bekering’. Want, zo wordt dan gesteld: Je moet niet bidden om bekering, maar je moet je bekeren en je moet geloven. Maar aan een zondaar die ontdekken gaat dat hij zo ellendig is dat hij zich niet kan en wil bekeren, wordt geen weg gewezen.

Wisse

Hoe anders leerde prof. Wisse. In zijn mooie boekje ‘Uit de verbondsschat’ schrijft hij het volgende: ‘Als men bijvoorbeeld zou zeggen: gij moet geloven en u bekeren, want dat behoort zo bij uw bondeling-zijn, enzovoort; als kortom hier de inzet zou zijn een bekering uit dusgenaamde overweging: Ik moet aan het verbond beantwoorden; als men zo zou beginnen, als dit het uitgangspunt werd, zonder meer, dan geloof ik dat we het verbond en zijn bediening tot een nieuw soort methodisme dreigen te maken’. En dan schrijft Wisse er heel scherp bij: ‘Zó wordt in de praktijk niemand bekeerd.’

Daar tegenover benadrukt Wisse, dat wij de zielen van onze jonge mensen moeten benaderen met de eis en de belofte. En, schrijft Wisse, het is dan ‘zielkundig’ goed om te beginnen met de belofte. Waarbij (en dat is belangrijk, anders verstaan we Wisse verkeerd!) de belofte ons allereerst laat zien, wat wij en onze kinderen van nature missen. De belofte wijst ons allereerst op ons gemis! En dat moet ook uitgewerkt worden: ‘de onder het verbond levende mens moet met zijn ellende, nood en dood bekend gemaakt worden’. Maar vervolgens wijst de belofte ook op wat er bij de Heere uit genade te verkrijgen is. Daarnaast moet er ook gewezen worden op Gods recht op ons leven. En dat alles, ‘opdat er alzo geboren mocht worden een roepen óm bekering’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen