KORT- SLUITING

Wat gebeurt er als iemand met het ene been op een schip staat en met het andere op een naastgelegen schip, terwijl beide schepen zich van elkaar verwijderen? Of wat zijn de gevolgen van kortsluiting?

Als een dergelijke situatie mij zou overkomen, zou ik een been bijstellen, zodat ik met twee benen op hetzelfde vaartuig zou gaan staan. Arnhem heeft zich geconformeerd aan de besluiten van de NGK, laat men daar dan ook de consequenties van het besluit nemen door aansluiting te zoeken bij de NGK. Men geeft immers met deze stap aan dat het klimaat binnen onze kerken te benauwd wordt. Met duidelijke keuzes voorkomen we veel moeiten. Ik bedoel hiermee niet te zeggen dat we elkaar te snel moeten loslaten. De andere mogelijkheid is dat Arnhem weer geheel meevaart op het schip van de CGK. Dat is natuurlijk een veel betere optie. Daar hopen wij op, maar de keus die in Arnhem is gemaakt, doet het ergste vrezen. Uiteindelijk zal deze situatie de samenwerkingsgemeenten voor een steeds moeilijker dilemma plaatsen. Het lijkt onontkoombaar dat er een keus gemaakt moet worden. We komen nu op een punt, waarop we als kerken moeten vaststellen dat er een verkeerd beleid gevoerd is. Landelijk was er een duidelijke terughoudendheid, maar plaatselijk werden gefuseerde gemeenten noodgedwongen erkend. Toen de GS plaatselijke samenwerking liet voortbestaan, was het duidelijk dat dit op landelijk niveau zou gaan wringen. Het lijkt me duidelijk dat er, gezien de ontwikkelingen binnen de GKV en de NGK, nu een moment komt dat de GS de samensprekingen moet stoppen. Dat werd nu recent weer gedaan door de kerken in Canada, wat eerder al werd besloten door de zusterkerken in Amerika en Australië. Het is beter dat de Synode de gemeenten voor de keus stelt als omgekeerd. Ik maak deze opmerkingen met veel begrip voor de verlegenheid waarmee de GS te worstelen had.

We moeten verder concluderen dat niet alleen de samenwerkingsgemeenten voor een keus staan; er zijn namelijk ook veel meer andere gemeenten en kerkenraden die verbondenheid voelen met de GKV, terwijl zij absoluut geen heil zien in het besluit van Apeldoorn. Deze bredere groep zal ook gaan nadenken over de haalbaarheid van hun voorkeuren. De situatie is ingewikkeld geworden. Wie zal deze knopen ontwarren?

Er zullen bezwaren worden geuit langs de kerkelijke weg. Dat is ook de juiste route. Deze bezwaren werden helder geformuleerd door Ds. Buijs. We zijn dankbaar dat hij dit uit de doeken heeft gedaan. We roepen kerkenraden op deze bezwaren over te nemen en in te dienen. Dat moet dan in ieder geval gebeuren aan het adres van de kerkenraad van Arnhem en de classis Apeldoorn. Prof. Selderhuis heeft de kerkrechtelijke zijde ook reeds belicht. Hier doen immers twee bezwaren ter zake. Eerst de overweging dat Gods Woord het ambt voor de vrouw afwijst. Dat hebben onze kerken ook uitgesproken op de GS van 1998. Maar daarnaast een kerkrechtelijk bezwaar: de classis Apeldoorn vaart hiermee een andere koers dan een bredere en meerdere vergadering, namelijk de GS. Eerder werd in de classis Leeuwarden feitelijk al eenzelfde kerkordelijke fout gemaakt inzake een andere kwestie.

Op deze manier wordt de Kerkorde geweld aangedaan. Het wreekt zich dat binnen de NGK minder gedacht wordt in termen van kerkelijke regels. Tegelijk komt hier het topje van een ijsberg openbaar. Immers, plaatselijke gemeenten varen al langer een koers, die zich niet verenigt met het landelijk kerkverband. De uiterste consequentie van independentisme?

We gaan ieder steeds meer een eigen koers varen. Onze kerken worden een eilandenrijk. Een verzameling zandkorrels.

Dat moet ons allen tot droefheid stemmen. In feite lijkt het er steeds meer op dat de weg van de Afscheiding een onbegaanbare is geworden. Maar rondkijkend op het erf van de gehele kerkelijke kaart van ons land zouden we moeten erkennen dat die kerk in zijn geheel de koers kwijt is. Een ontwikkeling als in Arnhem en Apeldoorn toont verder aan waar we terecht komen als we beginnen (kleine) stapjes te zetten op de weg van aanpassingen. Een dijkdoorbraak heeft aan een kleine opening genoeg om een verwoestende werking te hebben (Spr. 17:14). Natuurlijk geldt dit niet van elke verandering, die wordt ingevoerd. Maar er is wel sprake van een ketting, die de kerken bindt, waarbij elk besluit en elke schakel past in een groter geheel.

We willen ons meeleven uitspreken met de kerkelijke vergaderingen. Het is hoopvol, dat we tot nu toe veel hebben gezien van de GS, dat ons dankbaar stemt. Er is toch gelukkig een zekere concentratie op het Schriftuurlijke standpunt, al moet dit telkens weer gehandhaafd worden. Zouden we niet met elkaar, juist door een gebeuren als dit, elkaar des te meer moeten vasthouden?

Het zou een zegen zijn als we dat zouden mogen zien. Een baken in zee is een signaal om goed op te letten. We mogen geloven dat er toch nog zoveel band binnen onze kerken is, dat we des te meer de gelederen sluiten. Vanuit onze stichting willen we graag een steentje daartoe bijdragen. We hebben elkaar daartoe hard nodig. Laat het feit van de Afscheiding vragen oproepen, het beginsel daarvan staat toch recht overeind.

Zo past ons enerzijds verootmoediging, omdat de schepen afdrijven. Anderzijds willen we samen in de bressen staan, om de breuken toe te muren. We hopen en vertrouwen dat de bredere vergaderingen ook in de toekomst kracht en wijsheid ontvangen om de vrede voor Jeruzalem te zoeken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen