Paulus en Rome 6

In het boek Handelingen staan reisverslagen. Beschreven door Lucas. Wat we kunnen lezen is waar. Echt gebeurd. Handelingen behoort tot het beschreven Woord van God. De Heilige Geest heeft Lucas de schrijver ordelijk voor de aandacht, voor de geest gebracht, wat het nageslacht kan lezen en moet weten. Het laatste dienen we niet te vergeten. De trouwe zorg van de Heere voor ons komt er in uit. Want al de Schrift is van God ingegeven en is nuttig tot lering (2 Tim. 3:16). Laten we daar niet overheen lezen. Ook in Handelingen staan gebeurtenissen van betekenis, ook voor ons. Al mogen onze omstandigheden anders zijn. Onderwijs geeft elke gebeurtenis. De beleving, de bezinning op de gebeurtenissen kan veel doen. We staan ook midden in het leven. Op een bepaald moment beschrijft Lucas een wonderlijk gebeuren. Het geloof van de commandant Julius in het belijden van Paulus dat allen behouden aan land zouden komen. Julius gaf instructies wat de scheepslui, dus ook de gevangenen moesten doen. Wie konden zwemmen moesten als eersten van het schip springen en zo zwemmend aan land zien te komen. Anderen zouden op planken aan wal moeten zien te komen of zouden zich moeten vastklemmen aan stukken hout van het brekende schip. En wat staat er. Roemend in de Heere. Zo is het geschied dat zij allen, 276 man, behouden aan land gekomen zijn. Hand. 27:44b. Het gebeuren was een bevestiging voor Paulus. Paulus wordt voor de keizer gesteld om van God de Heere te getuigen. Allen weten het: Paulus gaat met ons naar Rome. Zou het alleen bij weten gebleven zijn? Laten we dat niet geloven. De Heere heeft gewerkt. Als wij maar niet ontbreken bij de grote schare (Openb. 7:9). Op het gestrooide zaad volgt een wereldoogst. Dit staat vast. Er is nog werk voor zaaiers. Zaaiers van het goede zaad van het Woord. Op deze reis naar Rome is meer gebeurd. Na drie maanden van overwintering op het eiland Malta ging de vaart via Syracuse en Regium naar Puteoli. Een voorhaven van Rome. Het gezelschap was op Italiaanse grond gekomen. Weer een stap dichter bij Rome. De Heere volvoert Zijn raad en werkt op Zijn wijze. Heilzaam. Raadzaam. Troostend. Sterkend. We lezen ervan. Hoe goed was het op het eiland Malta. De getuigenis van het Evangelie van het Koninkrijk van God werd gehoord en gezien in daden. Naar zijn hartelijke wens kregen Paulus en zijn vrienden te Puteoli kontakt met geestelijke broeders. De leider van de gevangenen gaf permissie de stad in te gaan. Paulus en zijn vrienden gingen de stad in. Een stad van betekenis. Van historie en cultuur. Veel was er te zien. Wat we van het drietal lezen is treffend. Het spreekt van geestelijk leven. Dat woord ‘geestelijk leven’ is een rijk gevuld woord. Het wijst op een geboren en blijvende levensverhouding. Gewild door de levende God. Verworven door bloedstorting. Gewerkt door de Heilige Geest. En zo merkbaar in het leven. De apostel Johannes, die weet wat liefde is en wat liefde doet, schrijft: Een iegelijk die gelooft dat Jezus is de Christus, die is uit God geboren en een iegelijk die liefheeft Dengene Die geboren heeft, die heeft ook lief dengene die uit Hem geboren is (1 Joh. 5:1). Is dat werkelijk, dan blijkt iets van de Jezus kennende levensverhouding. Toen het ging over de verwanten van Jezus, strekte Jezus Zijn hand uit over Zijn discipelen en zeide: Ziet Mijn moeder en Mijn broeders. Want zo wie de wil van Mijn Vader doet, Die in de hemelen is, dezelve is Mijn broeder en zuster en moeder (Matth. 12:49 en 50). Voor het dieptepunt van Jezus’ lijden en sterven wijst Jezus op de laatste en beslissende oordeelsdag en zo op de vergelding van liefde en barmhartigheidsbetoning. De Koning zal spreken en zeggen: Voorwaar zeg Ik u, voor zoveel gij dit één van mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan. Welk een belijden klonk op de opstandingsmorgen bij het geopende graf. Een gerichte boodschap van Jezus aan Jezus’ broeders (Matth. 28:10 en Joh. 20:1:7). Wat laat de Heere ons lezen. Welk een liefde spreekt erin. Beheerst het ons als ambtsdragers? Treft ons was er staat in Hebr. 2:14-18? Wanneer nu de band aan Christus leeft en werkt, dan is er ook de band aan elkaar en het leven met elkaar. De naam ‘broeders’ is dan geen etiket maar een werkelijkheid. In gebed zeker en voor zover mogelijk is in kontakten. Het is een open vraag of dit vandaag zo functioneert. Gaat het over de wereld, over ons land, de verdeeldheid onderling, het laatste bijzonder, dan wordt gehoord of gelezen de bekende uitspraak: Wie zou niet wenen. Maar gaat dit wenen gepaard met daden? Wenen wijst op een werkelijkheid, een pijnlijk gemis. Leven mist leven en leven zoekt leven. In de eerste plaats de Heere. De Levensbron. De Heere boven, maar ook de broeders beneden. Broeders van hetzelfde huis. Zonen van de hemelse Vader. Wat kunnen we bijzonder als ambtsdragers het bij goede woorden laten. Waar geestelijk leven werkt wordt beleden en beleefd: Ik geloof een heilige, algemene, christelijke Kerk, de gemeenschap der heiligen. Laat de houding van Paulus en zijn vrienden ons niet beschamen. Welk een goede dagen waren er te Puteoli. De Heere geeft nog oases.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen