De klacht van een vader

Dit is niet voor het eerst dat David zijn verdriet uit omdat iemand gestorven is. Wanneer Saul en zijn zoon Jonathan op het slagveld gevallen zijn, brengt hij zijn diepe verdriet onder woorden in het klaaglied: ‘O Sieraad van Israël, op Uw hoogten is hij verslagen; hoe zijn de helden gevallen!’ (2 Sam. 1 : 19v.). En bij de laffe moord op Abner klinkt zijn het: ‘Is dan Abner gestorven als een dwaas sterft?’ (2 Sam. 3 : 33). Maar hoe echt en doorleefd zijn klachten bij die gelegenheden ook waren, deze keer is het anders. Nu rouwt hij over de dood van zijn bloedeigen zoon: ‘Absalom, mijn zoon’.

Troosteloosheid

Voor dat verdriet is alle reden. Ondanks al het kwaad dat Absalom op zijn geweten heeft, heeft David zijn zoon lief. Jaren geleden heeft Absalom zijn halfbroer Amnon vermoord. Uit vrees voor de wraak van zijn vader is hij gevlucht en heeft jaren buitenslands gewoond. Maar als het verdriet over de dood van Amnon bij David wegslijt, begint hij weer naar Absalom te verlangen (2 Sam. 13 : 39). Absalom mag weer terugkeren en komt uiteindelijk bij zijn vader die hem omhelst en kust (2 Sam. 14 : 33). Maar komt hij terug als de verloren zoon, met een belijdenis van schuld? Integendeel, nu hij terug is in Israël beraamt hij een opstand om David van de troon te stoten. Zijn plannen slagen wonderwel: hij bestijgt de troon in Jeruzalem en de koning moet vluchten om het vege lijf te redden. Maar als het dan uiteindelijk tot een treffen komt tussen de troepen van de opstandige prins en de trouwe volgelingen van David, sneuvelt Absalom. Op zijn vlucht raakt hij met zijn weelderige haardos verstrikt in de takken van een eik. Terwijl hij daar hangt tussen hemel en aarde wordt hij door Joab, Davids legeraanvoerder, gedood (2 Sam. 18 : 14v.). Uiteindelijk krijgt de koning de treurige boodschap van zijn sterven. Hij zoekt de eenzaamheid en uit zijn hartverscheurende klacht: ‘Absalom, mijn zoon!’

Wat is de diepste reden van Davids verdriet? Is het niet dat hij pijnlijk beseft dat Absalom gestorven is in zijn opstand tegen Gods gezalfde koning en dus tegen de Heere Zelf? En hij weet ook dat er geen hoop is voor degene die in opstand tegen God sterft! Dat is iets om bij stil te staan als we nog zonder de Heere leven en vreemdeling zijn van Zijn genade. Nee, dan leven we niet in een soort ‘neutrale toestand’ tussen de wereld en de echte kinderen van God. Het is ook niet zo dat we ‘het nu eenmaal niet kunnen helpen’ dat we onbekeerd zijn. Onbekeerlijkheid en ongeloof zijn ten diepste niets anders dan vijandschap en opstand tegen God (Rom. 8 : 7). Leef zó niet door, maar bekeert u! Wat zou het erg zijn als een gelovige moeder of godvrezende vrienden bij uw of jouw sterven moeten zeggen: ‘Absalom, mijn zoon..!

Zelfverwijt

Maar David zelf dan? Is hij als vader een voorbeeld geweest voor zijn kinderen? We weten wat voor duistere plekken er in zijn leven waren: het overspel met Bathseba en de moord op Uria, om niet meer te noemen. En de profeet Nathan had bij die gelegenheid in de naam van de Heere tegen David gezegd: ‘Het zwaard zal van uw huis niet wijken’ (2 Sam. 12 : 10). Ook al had God zijn zonden vergeven, de kwalijke gevolgen van zijn zonden bleven voortwoekeren in zijn gezinsleven. Dat zal in dit moment bij hem teruggekomen zijn: ‘Ik ben vele malen geen voorbeeld geweest voor mijn kinderen, geen leesbare brief waarin iedere letter sprak van de vreze des Heeren!’ Laten we niet vergeten dat wij wanneer we vader of moeder zijn onze kinderen de woorden van de Heere dienen voor te houden én voor te leven! Als we daarin tekort schieten – en wie doet dat niet? – zal het bloed van onze kinderen ‘van onze hand geëist worden’ (Ezech. 33 : 6vv.). Dat wil zeggen dat we er dan mede verantwoordelijk voor zijn als onze kinderen verkeerde wegen gaan. Nee, dat staat er niet om ouders die hieronder zuchten nog dieper de put in te drukken, maar wel om hen en ons allen aan te sporen tot gebed en waakzaamheid. Want het oude Engelse spreekwoord is zo waar: ‘Wie zondigt voor de ogen van een kind, zondigt dubbel…’.

Machteloosheid

In zijn klacht uit David ook zijn machteloosheid: hij kan voor zijn overleden zoon niet sterven! Geen mens kan immers een ander van de dood verlossen? Daarom roept de klacht over Absalom ook om de grote Zoon van David, Jezus Christus. Hij stierf voor vijanden, opstandelingen om hun het eeuwige leven te schenken. Wat een genade als we dat door het geloof mogen zien: ‘Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven’! Hiervoor is Hij de diepte van de dood en van de helse pijnen doorgegaan. Hiervoor heeft Hij Zijn bittere klacht geuit aan het adres van Zíjn Vader: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten’. Daarom is hij bij machte ouders, kinderen, ja wie dan ook, die in hun schuld en nood tot Hem de toevlucht nemen, te redden om hen nooit meer verlaten!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen