Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ambtsgeheim

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ambtsgeheim

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Bij de bevestiging van ambtsdragers wordt in het formulier ook beloofd dat vertrouwelijke zaken in een gemeente niet naar buiten worden gebracht. Dat is nodig want er wordt nog wel eens gelekt op dit terrein.

Nu is het wel de vraag of deze zaak erg leeft in onze gemeenten. De cultuur bestaat onder ons dat we binnen de gemeente waar we lid zijn graag een uiterlijke schijn willen ophouden. Dat willen we allemaal eigenlijk wel. Privegevoelige zaken willen we ook terecht niet op straat brengen. Door nieuwe wetgeving moeten we zelfs al voorzichtig zijn met het vermelden van allerlei medische kwalen en behandelingen. In de maatschappij is het medisch dossier niet bestemd voor de buitenwacht. Anders wordt het als we het hebben over voorvallen in de sfeer van huwelijk en gezin. Voorzover dat niet openbaar is, zijn we terughoudend in mededelingen daarover. In het tegenwoordige tijdsgewricht kennen we allen de discussie over coming out, uit de kast komen, zoals we dat noemen. Daar heb je nu een strikt privegevoelige zaak. Aan bekendmaking van deze en dergelijke gevallen zitten meerdere kanten. Ik kan me voorstellen dat betrokkenen moeite hebben om met strikte geheimen rond te lopen. Maar het is wel de vraag of kerkelijke gemeenschappen er zich nu echt voor lenen om persoonlijke geheimen met elkaar te delen. We weten immers wel, dat allerlei mededelingen lang niet altijd veilig zijn. Ik denk zeker wel dat er een bepaalde kring van vertrouwelingen binnen een gemeente kan zijn, waar deze informatie gedeeld wordt. Uiteraard zijn dit afwegingen die de personen zelf moeten maken. Er zijn geen regels voor.

Het wordt nog moeilijker als het over ernstiger huwelijksproblemen gaat. Of over allerlei verborgen vormen van verslaving. En zelfs ook over ernstige psychische kwalen.

In al dit soort zaken is er nu sprake van het ambtsgeheim. Het stamt mede uit de biechtpraktijk van de Roomse kerk. Stel u voor hoe beklemmend dat moet zijn voor biechtelingen. Was je lid van de kerk, dan moest je biechten, je moest opbiechten als de dingen in je leven uit de rails waren gelopen. Dat heeft heel velen in angst doen leven. En de pastoor die belastende informatie wist, moest wel te vertrouwen zijn. Een ander gevaar van de biechtpraktijk was dat mensen ten onrechte gingen vertrouwen op vrijspraak bij het biechten. Een pastoor kan nu wel zeggen: Absolvo te (ik vergeef u) maar dat staat toch zeker niet garant voor Goddelijke vergeving.

Nu is de biecht bij ons weliswaar afgeschaft, maar in het huisbezoek heeft de Reformatie daar toch iets van willen vasthouden. En dus geldt het ambtsgeheim ook voor onze broeders. Wat zou het een zegen zijn als er meer (gepaste) openheid zou zijn onder ons. Calvijn hield driemaandelijkse bijeenkomsten met predikanten waarin hun optreden onderwerp van gesprek was. Het zou heel nuttig kunnen zijn.

Er zijn natuurlijk zaken waarover je niet spreekt. Het zou ook niet wenselijk zijn. Behalve in zaken van opzicht en tucht leeft ieder zijn persoonlijke leven. Dat moet ook zo blijven. Het is niet aan te bevelen dat bijvoorbeeld zaken als seksualiteit e.d. onderwerpen zijn voor menigvuldige en diepgaande ambtelijke gesprekken. Nu ik dit schrijf komt de gedachte in mij op dat er een lijntje kan lopen van de biechtstoel (bij Rome) naar de modderstromen van misbruikschandalen in die kerk. Je vraagt je toch wel af hoe misbruik daar op zo grote schaal kon voorkomen. De biecht zou daaraan mee geholpen kunnen hebben.

In mijn verschillende gemeenten heb ik ook wel broeders aangetroffen die voor zulke zaken een bepaalde belangstelling hadden. Dat hoeft helemaal niet verkeerd te zijn, maar er is toch wel voorzichtigheid geboden. Binnen onze kerken worden nogal frequent huwelijksconferenties gehouden waarvan men zich kan afvragen of dat nu allemaal wel zo nodig moet gebeuren. In ieder geval is terughoudendheid dringend gewenst.

Zo staat het ook met de eigenlijke thema’s die bij het huisbezoek aan de orde moeten komen. Ik bedoel de persoonlijke verhouding tot God. Ook deze gesprekken vallen onder het ambtsgeheim. Er is niets zo persoonlijk als hetgeen in onze ziel omgaat. Er blijft een zekere spanning bestaan rondom het spreken van hart tot hart. Men kan de indruk hebben dat we als ambtsdragers maar moeilijk het hart echt kunnen bereiken. Maar we hebben toch mooie voorbeelden in de Schrift hoe de Heere Zijn zaken aan de orde stelt. De mooiste voorbeelden daarvan vinden we in het Johannesevangelie. De Heere spreekt met Nicodemus weer heel anders dan met de Samaritaanse vrouw. Het is treffend hoe het gesprek met de laatste begint. Het gaat gewoon om water. En zelfs stelt de Heere Zich afhankelijk op. Water als de aanduiding van alle aardse zaken. Spreek dus maar gerust even over koetjes en kalfjes. De aardse beslommeringen mogen en moeten ook hun plaats hebben. Maar het is opmerkelijk hoe vloeiend de Heere van het bronwater overgaat op het levend water, de aanduiding van geestelijke vragen. Het is lang niet altijd makkelijk om die overstap te maken. Aardse zaken vormen de opstap voor de hemelse. Maar deze vrouw kan het niet meemaken. De geestelijke werkelijkheid van levend mater is haar geheel vreemd. Ze is volkomen bezet met de aardse vragen. En dat wordt dan anders als haar schuld aan de orde komt. Dan is er geen ontkennen en ontkomen meer aan. Dat is de gevoelige wond, die heel haar leven ruïneert. Maar hoe pastoraal gaat de Herder ermee om. Zo kunnen wij dat niet. Hij kent ieders hart. Deze vrouw heeft er geen behoefte meer aan om zich te beroepen op het ambtsgeheim. Ze maakt het zelf openbaar: ”Komt ziet een Mens Die mij gezegd heeft alles wat ik gedaan heb. Is deze niet de Christus?” Wie mag delen in de liefde van Jezus gaat ook eerlijk erkennen waar de zere plekken van ons leven liggen. Met deze Bezoeker moeten we allemaal te maken krijgen. Dan is het watervat niet meer belangrijk, maar mag zij drinken uit de zuivere bronnen van het heil.

Dit artikel werd u aangeboden door: Bewaar het Pand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 19 februari 2019

Bewaar het pand | 12 Pagina's

Ambtsgeheim

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 19 februari 2019

Bewaar het pand | 12 Pagina's