Ambtsdragersconferentie

Ter inleiding schrijft hij het volgende:

“GTU, sarnenwerkingsgemeenten, afvaardiging naar de classis, vrouw en ambt, homofilie, instemming ambtsdragers met de belijdenis, tweede dienst. Hoeveel kwesties kan een kerk aan voordat ze eronder bezwijkt? Hoeveel verschil van mening kun je verdragen voordat een kerkverband het begeeft? En wat moet je hier allemaal mee als je gewoon diaken, ouderling, evangelist of predikant wilt zijn? Het einde van de CGK is al vele malen eerder voorspeld, maar met gebed en begrip hebben we het onder de zegen van de HIEERE nog met elkaar weten te redden. Maar blijft dat zo doorgaan?

Zeker, in andere kerkverbanden spelen deze dingen net zo. Onderhuids of aan de oppervlakte. Maar dat is minder dan een schrale troost en kan een gevoel van moedeloosheid en radeloosheid alleen maar versterken. Waar komen al deze problemen toch vandaan en wat moeten we ermee?”

Dit klinkt als een noodkreet. Zou het in ons blad hebben gestaan, dan zouden we het misschien eerder terzijde geschoven hebben. Maar het wordt nu gehoord in een bredere setting.

Het roept bij mij veel herkenning op. Ik ben dankbaar dat in ieder geval de gevaren gezien worden. Vandaar dat ik hier ook graag wat nader op in ga. Met de bedoeling dat we vanuit onze kring ook belangstelling zullen tonen voor deze zaak. Het gaat ons immers allemaal aan.

Prof. Selderhuis heeft al eerder aangegeven bezorgd te zijn over onze kerken. Wat zou het mooi zijn als we met elkaar de ontwikkelingen ernstig onder ogen zouden zien. Selderhuis noemt ontwikkelingen die leven in het meer eigentijdse en modernistische kamp van ons kerkvolk. We zouden hier ook gevaren kunnen noemen, die de meer traditionele en behoudende gemeenten bedreigen. Heel het Reformatorisch deel van kerkelijk Nederland biedt onvoldoende weerstand aan de tijdgeest. We hebben het al eerder opgemerkt: we zitten allemaal in dezelfde trein, de een wat meer voorin en de ander meer naar achteren. De trein rijdt naar een gevaarlijke plek, bijvoorbeeld een spoorbrug over een ravijn die op instorten staat. Je kunt dan in de trein wel een discussie aangaan en men kan achterin wel verwijten richten aan hen die voorin zitten, maar dat biedt dan toch geen uitkomst. Ik dacht zelf dezer dagen dat ik persoonlijk en met mij mijn generatie het verval van de kerk aan den lijve heb ondervonden en meegemaakt; en dus dat we daar op de een of andere manier mede debet aan zijn. Dat is een aangrijpende gedachte.

Er zijn ook bedreigingen vanuit de maatschappij van nu. Wat zal de koopzondag betekenen voor winkelpersoneel? Zullen sociale media hun greep op onze jeugd en onze ouderen verstevigen? Hoe lang zal de vrijheid van godsdienst nog gewaarborgd zijn? Wat werkt de islamisering in Nederland op den duur uit? Stel u zich voor dat christenen ooit zouden moeten vluchten naar landen als Honga-rije, Polen of Rusland, omdat daar meer kennis is van het Woord dan hier? Zou dat kunnen?

Emerituspredikanten hebben het voorrecht dat zij meer zicht hebben op de hele kerk, tenminste een groter deel van de kerk dan alleen de plaatselijke gemeente. De verschijnselen die hierboven werden opgesomd, kunnen vanuit die ervaring nog aangevuld worden. Maar we hebben genoeg op ons bord als we denken aan wat in de aankondiging wordt genoemd.

Een acuut probleem dat verlammend werkt op ons kerkelijke leven, is het concrete beginsel van autonomie. Gemeenten vervallen plaatselijk tot praktijken die in strijd zijn met Schrift en Kerkorde. Ieder gaat zijn eigen gang. Ieder doet wat goed is in eigen ogen. Hiermee valt de kerk uiteen. Er is ook iets tegen te doen, vanuit de KO. De hotelkerk doet zijn intrede steeds meer, ook bij ons. Hiermee vervalt het goed recht van de Afscheiding en brokkelen de kerkmuren verder af.

Maar misschien wil de Heere geven dat we met elkaar toch de bressen kunnen toemuren. En hiertoe kan deze bijeenkomst wellicht deuren openen.

In Gods Woord worden ook verschijnselen als deze genoemd. Denk aan de scheuring onder de twaalf stammen of de verdeeldheid in Corinthe. Bij de twaalf stammen wordt het aangediend als een oordeel van God: de scheuring was van de Heere. Zo spreekt Paulus niet over de lijnen die de Corinthiërs verdeelden (1 Cor.1:10v). Maar beide aspecten vragen om aandacht. Deze omwending was van de Heere (1 Kon.12:15). Dat is een eerste overweging. Het oordeel begint bij het huis Gods. Dat oordeel zien we gebeuren. Vaak horen we de roep onder ons dat we een zijn in verscheidenheid. Die bewering strijdt met de gedachte van het oordeel Gods over de kerk. Dat oordeel vraagt om bekering en gebed. En dus niet om sussende gebaren die onder dat oordeel uit willen leiden. Als de kerk in ballingschap verkeert, hangt de harp aan de wilgen en het is nog erger als de harp blijft doorzingen. Het is tijd voor de klaagzang over onszelf en over de kerk.

In die weg wil de Heere met Zijn Geest wederkeren. Maar de Heere wil ook mensen gebruiken daartoe. Paulus was een van degenen die toonden dat er ook verkeerde scheidslijnen lopen.

Hoe dan ook, beginsel en kerk zijn ons allen lief. Het beginsel zal het hopelijk langer mogen uithouden dan de kerk. En verder is het alweer een Synodejaar. Daar kan alweer heel veel duidelijk worden, hoe de zaken zich ook ontwikkelen. In ieder geval zien we uit naar de aangekondigde ambtsdragersbijeenkomst. Verontrusting over de kerken kan ook saambindend werken. Het kan zelfs interkerkelijk meer verbondenheid en vereniging geven. De motieven die dat ontraden, worden steeds dunner en zwakker. In plaats van de oude eenheidsbanden kunnen er ook weer nieuwe ontstaan. Moge de Heere ons die doen zien!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen