Heilig leven (1)

Op de dag dat ik dit artikel voor Bewaar het Pand zou inleveren, het eerste van een nieuwe reeks, lazen mijn vrouw en ik deze regels. U treft ze aan in het Bijbels dagboek Eén ding is nodig, samengesteld uit de geschriften van John Bunyan [21 februari]. Een opmerkelijke bewering: “Gods kinderen beschouwen de heiligheid als het grootste sieraad in de wereld.” Het is een terechte belijdenis. Heiligheid, dat is het kenmerk van allen die door het geloof en door Gods genade het eigendom van Christus zijn geworden. Belijdt de kerk der Reformatie dat ook niet in het eerste antwoord van de catechismus? De enige troost in leven en in sterven. Dat is, dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en in het sterven, niet meer mezelf ten eigendom ben, maar dat ik het eigendom geworden ben van Jezus Christus. Hoe kwam het zo? Hij heeft met Zijn kostbaar bloed voor mijn zonden volkomen betaald; zo is mijn hemelhoge zondeschuld bij God verzoend. Niet minder heeft Hij mij uit de heerschappij van de duivel verlost; zo is de macht van de zonde gebroken. Hij bewaart mij ook zo volkomen, dat zonder de wil van mijn hemelse Vader zelfs geen haar van mijn hoofd gekrenkt wordt. Door Zijn toedoen zal mij alles wat mij overkomt tot mijn zaligheid dienen. Door Zijn Heilige Geest die Hij mij schonk, verzekert Hij mij van het eeuwige leven. En in dit aardse leven? Hij maakt mij van harte bereid en gewillig om voortaan voor Hem te leven. Aldus de belijdenis van Gods kerk aangaande haar troost en hoop.

“… voor Hem voortaan te leven van harte gewillig en bereid…” – wat is het anders dan: heilig te leven. Afgezonderd. Op Zijn eer en dienst gericht. Het zal niet anders kunnen en mogen. De schuldig bevonden misdadiger die de zwaarste straf heeft verdiend, ontving vrijspraak. Tot zijn eigen verbijstering. Het requisitoir van de officier van justitie was glashelder geweest in de opsomming van alle begane misdaden. Was ook rechtvaardig in de strafeis, overeenkomstig de geldende wet. Er was geen ontkomen aan. De rechter zou vonnis moeten wijzen. Niets kon ter verontschuldiging worden aangevoerd. Alle verzachtende omstandigheden moesten als niet relevant terzijde worden geschoven. Volkomen toerekeningsvatbaar was deze overtreder. Hij had vrijwillig en moedwillig en bij voortdurende herhaling de wet met voeten getreden. Hem wachtte de aller-zwaarste straf. Maar wat een wonder nu. De uitspraak behelsde ontslag van rechtsvervolging en onvoorwaardelijke vrijspraak. Hij was van het ene op het andere moment vrij man. De deuren van gevangenis en gerechtsgebouw gingen open. Hij mocht vrij ademen, en gaan en staan waar hij wilde. Een ander namelijk had op zich genomen om de straf te ondergaan. De advocaat zelf had vrijwillig onder het oordeel gebogen en liet zich gevangen nemen en straffen. De achtergrond van deze ongedachte rolwisseling? Pure mensenliefde. Loutere ontferming en mededogen met deze criminele misdadiger. De boeien werden hem ontnomen en die ander aangedaan.

Wat zal nu de vrucht van zulk een vrijspraak zijn? Schuld en straf zijn van hem weggenomen. Zijn oude leven hadden hem tot een te bestraffen persoon gemaakt. Het was alleen door de tussenkomst van die ander dan hij nu een nieuw begin mocht maken. Hoe zal hij zijn hernieuwde leven ingaan? Zal hij opnieuw de verkeerde weg inslaan? Zal hij zich ook nu weer overgeven aan de verleidingen die hem op het slechte spoor hadden gebracht? Of brengt het offer dat die ander voor hem bracht hem tot de verplichting om nu een andere weg in te slaan? Door de ervaring geleerd en beschaamd over zo veel goed tegenover zo veel kwaad?

U begrijpt, het bovenstaande is maar een voorbeeld, een soort gelijkenis. Onder het lezen hebt u de bedoeling ervan al wel ingevuld. Ik citeerde iets uit onze Heidelberger. Dat was de eerste vraag met het antwoord. Ik neem nu een grote sprong naar het begin van het derde hoofdstuk, dat van de dankbaarheid. Van zondag 32 luidt de eerste vraag: “Aangezien wij uit onze ellendigheid, zonder enige verdienste onzerzijds, alleen uit genade, door Christus verlost zijn, waarom moeten wij nog goede werken doen?” Zullen ze er zijn, goede werken, in het leven van hen die weten te zijn vrijgesproken van schuld en straf? Van hen voor wie een Ander de straf van duisternis en dood inging. Hij de vloek, opdat zij de zegening ontvangen zouden… Goede werken…

Wat goede werken zijn? Wel, dat is met een enkel woord gezegd: een heilig leven. Een leven aan de Heere toegewijd. Door Christus verlost te zijn. In Christus geheiligd te zijn. Dat kan niet anders dan tot vrucht hebben: een heilig leven. Op een andere plaats in onze catechismus lezen we: “Het is onmogelijk, dat zo wie Christus door een waar geloof ingeplant is, niet zou voortbrengen vruchten der dankbaarheid” [antwoord 64]. Over deze dingen zullen we de komende tijd met elkaar nadenken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen