Vrijgemaakte Toestanden

Het moet beangstigend zijn voor die verontruste Vrijgemaakte ex-leden, die enkele maanden geleden me opwachtten na een dienst met de prangende vraag of het nu ook bij ons al verkeerd zou gaan. Dat was na de geruchten rond Arnhem.

We hebben de laatste weken veel voorbij zien komen. Recent het woord: crisis. Als zo’n signaal ons nog niet wakker schudt…?

Ik doel op de lezing van Prof. H. J. Selderhuis. We moeten het daar wel over hebben. Misschien dachten we aanvankelijk nog dat er een bepaald cg geluid zou klinken: wel een alarm, maar de brand direct geblust. Het viel altijd nog wel weer mee. We houden elkaar vast en God houdt Zijn kerk in stand……

Ditmaal anders. Nu geen geruststellend slot, dat het mee kan vallen. Onze broeder heeft open en eerlijk aan de noodrem getrokken. Hij heeft een compleet relaas getekend. Helemaal in de lijn van ons kerkelijk beginsel. Ds. Tanis belde me na het verschijnen van de krant (een prima verslag van deze lezing!): hier moeten we als bestuur van BhP ons achter scharen. Dat wil ik bij dezen ook doen, want ik mag spreken namens het bestuur. Er zijn natuurlijk nuances mogelijk, maar het relaas was eerlijk en realistisch. Een profetisch woord. De inleider heeft de nood geestelijk belicht. Ook vanuit onze geschiedenis. Hij heeft het vooral ook kerkordelijk opgezet: kerken moeten zich aan de gezamenlijke afspraken houden. En, dit was een onverwachte dreun, wie dat niet doet, plaatst zich buiten het kerkverband. Er gingen immers al geruchten, dat we alles maar moeten laten gaan. Maar Selderhuis ging verder en trok het lijntje door.

Het moet de aanwezigen aangegrepen hebben. Maar meer nog die velen die er niet waren. Ik heb niet ieder gezien of gemist die er zijn kon, maar we konden toch weten dat het hier om een levenszaak ging: to be or not to be. Het was in de bespreking niet merkbaar dat de progressieve flank er was; zodanige stemmen werden niet massaal gehoord. Het is mede ook voor hen bedoeld. Het was ook voor ons bedoeld. Ieder behoort deze nood mee te dragen. En hopelijk zullen velen dat ook doen, ook zij die er niet waren. Men kan afwezig zijn om geldige redenen. Het kan ook zijn dat men te veel paniek en onrust voorvoelde.

Ik wil graag enkele aanvullende gedachten schrijven in ons blad. Dat kan ik het best doen vanuit mijn eigen verwerking. Ik heb zelf ter plaatse ook iets gezegd, maar ik vraag me af of het goed begrepen werd. Prof. Selderhuis heeft voorgesteld de pauzeknop in te drukken. Niet doorgaan met het bespreken en besluiten over deze zaken (vrouw in het ambt, homoseksualiteit), maar deze onderwerpen parkeren, bevriezen. Dat is een goed voorstel. Zelf heb ik even doorgesproken over een andere knop: je kunt via een combinatie op de pc ook terug naar het begin van je document. Ik bedoelde: beter dan te spreken over de beide genoemde verontrustende verschijnselen, moeten we dieper afsteken naar de oorzaak hiervan: het verlaten van ons beginsel, van Gods Woord. Het gaat niet alleen om die heikele punten, het gaat om het geestelijk verval. Dat had de inleider zelf ook opgemerkt. We moeten ons met elkaar afvragen of we nog in het goede spoor gaan, maar ook of we wel echt, ook als ambtsdragers, in het spoor zijn. Zijn wij levende lidmaten? Ook dat was een vraag uit het referaat.

Want als we dat werkelijk zijn (zoals vaak gemakshalve wordt aangenomen), kan het toch niet zijn dat we zo verregaande afwijkingen zien, hoe en waar dan ook? Afwijkingen ter linker en ter rechterzijde? Ik heb mijn lange ambtelijke leven telkens weer bij bijna elke vergadering horen beklemtonen dat we met elkaar wel verschillen, maar dat we hetzelfde bedoelen. Dat weet ik helaas van mezelf niet altijd helder, dat weet ik ook niet altijd van mijn medebroeders. Denkt u alleen maar eens aan de vraag van de Heere Jezus: Wilt gij ook niet weggaan?

Selderhuis heeft ook mij persoonlijk de les voorgehouden, want: als hij in Dokkum moest preken, kwam hij langs de kerk van Damwoude, waar hij echter nooit gevraagd werd……. Dat zet je dan ook weer aan het denken. Ik had natuurlijk wel kunnen zeggen dat ook Paulus dat al had meegemaakt, want hij spreekt daarover in Rom. 15:28. De professor zou zich weer kunnen beroepen op Rom. 15:24. Maar het geeft me aanleiding ook eens iets door te geven over het onderwerp van de preekvoorziening en het daarmee gepaard gaande uitnodigingsbeleid. Ik begrijp nu beter dat het voor hem niet fijn geweest is zo langs een cg kerk te komen. Met de wetenschap van nu zou ik het anders doen. U ziet dat er van alle kanten die middag een open gesprek werd gevoerd. Hierboven heb ik de hoop uitgesproken dat de GS de gewone Bijbelse lijn zal vasthouden. Ik heb verder nog eens gekeken naar de diverse uitspraken van de GS in het verleden. We moeten ook eerlijk erkennen dat het beleid ambivalent en zelfs innerlijk tegenstrijdig is geweest. Als ik nu in 2019 het in dit verband storende woord “faciliteren” (van plaatselijke samenwerking) tegen kom, moeten we ook eerlijk erkennen dat de oorzaken binnen onze kerken liggen. Daarmee bedoel ik niet nu dan maar toe te geven en verder de weg van afglijding te gaan. Wel bedoel ik dat we lering trekken uit dit alles en meer een duidelijk beleid zullen voorstaan. In dit verband is ook het schrijven van Prof. Huijgen, na de duidelijke woorden van zijn collega, een stap terug naar de vaagheid. Hoe verdeeld zijn we?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen