Heilig leven (5)

De eis tot een heilig leven. De Heere laat er in Zijn Woord geen twijfel over bestaan. Vorige keer bezagen we op dit punt het Oude Testament. Als ze ergens voor geijverd hebben, de profeten, dan was het voor een leven – persoonlijk en als volk van God – in het spoor van Gods geboden. Niet slechts uiterlijk, maar vanuit een hartelijke betrokkenheid op de Heere en Zijn dienst. “Nu dan, Israël, wat eist de HEERE uw God van u, dan de HEERE uw God te vrezen, in al Zijn wegen te wandelen en Hem lief te hebben, en de HEERE uw God te dienen, met uw ganse hart en met uw ganse ziel” [Deut.10: 12]. “Hij heeft u bekendgemaakt, o mens, wat goed is. En wat eist de HEERE van u, dan recht te doen en weldadigheid lief te hebben, en ootmoedig te wandelen met uw God” [Micha 6: 8].

Zou dat in het Nieuwe Testament anders zijn? Ondenkbaar. We behoeven elkaar slechts te herinneren aan de woorden van de Heere Jezus. In Zijn eerste openbare prediking, de zogenaamde Bergrede, stelt Hij Zijn discipelen onder een gewichtige claim. “Gij zijt het zout der aarde!” en “Gij zijt het licht der wereld!” Opmerkelijk dat de Meester het zegt op deze wijze. Niet in de vorm van een gebiedende wijs, maar bijna als een constatering. Tegelijkertijd legt Hij er een hoge roeping in. Dat blijkt wel als de Heere Jezus erop laat volgen: “Laat uw licht alzo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken mogen zien, en uw Vader die in de hemelen is, verheerlijken” [Matth. 5: 13-16].

De roeping om heilig te leven, krijgt een extra klem wanneer daaraan de voorbeeldfunctie verbonden wordt. Het leven in de weg van Gods geboden is niet alleen heilzaam voor jezelf, maar zal ook mijn naaste de weg naar de Heere wijzen. Boven alles zal het tot verheerlijking van de Heere zijn. In het vervolg van deze hoofdstukken hekelt de Heere Jezus de schijnheilige levenswijze van veel van Zijn volksgenoten. Concreet wordt het als Hij de praktijk van aalmoes geven, bidden en vasten daarbij aan de orde stelt. Het hoge belang van dit alles geeft Hij aan met de vermaning: “Niet een ieder die tot Mij zegt: ‘Heere, Heere!’ zal ingaan in het Koninkrijk der hemelen, maar die doet de wil van Mijn Vader die in de hemelen is.” [Matth. 7: 21]. Deze voorbeelden uit de mond van de Heere Jezus zouden met vele te vermeerderen zijn.

Ook de brieven van de apostelen geven veel voorbeelden van vermaningen, gericht op de praktijk van een godzalig leven. Doorgaans vinden we die tegen het slot van elke brief. Een enkel voorbeeld. Aan de Romeinen: “Ik wil dat gij wijs zijt in het goede, doch onnozel (= oprecht) wat het kwade betreft” [16: 19]. Aan de Korinthiërs: “Voorts broeders, zijt blijde, wordt volmaakt, zijt eensgezind, leeft in vrede…” [2 Kor. 13: 11]. Aan de Galaten: “Draagt elkanders lasten en vervult alzo de Wet van Christus” [6: 2]. Aan de Kolossenzen: “Uw woord zij te allen tijde in aangenaamheid, met zout besprengd, opdat gij moogt weten hoe gij een iegelijk moet antwoorden” [4: 6].

Ook vermanende woorden van de apostel Paulus in zijn eerste brief aan de gemeente van Thessalonica. Die brief staat in het teken van de verwachting van Christus’ wederkomst. Wie het leven van de hoop leeft, zal echter ook voorzichtig wandelen; dat kan niet anders. De christenen die door Gods genade delen in de zalige toekomst die wacht, die moeten heilig en onergerlijk leven. Adeldom verplicht. Wat de apostel in hoofdstuk 4 van zijn brief schrijft, lijkt erop te wijzen dat het hieraan ontbrak onder de Thessalonicenzen. Vandaar dat Paulus op de verplichting tot een heilig leven in deze brief flinke nadruk legt.

Kennelijk schortte er het een en ander aan de onderlinge verhoudingen. Aan het slot van hoofdstuk 3 spreekt Paulus de wens uit dat de Heere hen overvloedig maakt “in de liefde jegens elkander en jegens allen.” Hij voegt eraan toe: “opdat Hij uw harten versterke om onberispelijk te zijn in heiligmaking voor onze God en Vader, in de toekomst van onze Heere Jezus Christus met al Zijn heiligen.” Het staat alles onder de spanning van de eeuwigheid. Hoe we leven, is niet onverschillig met betrekking tot onze eeuwige toekomst. Als Christus daadwerkelijk verschijnt, hoe zal Hij ons dan aantreffen? Het is ontroerend om te ontdekken hoe de apostel zijn lezers met allerlei motieven aanspoort tot een heilige wandel en onderlinge liefde. Hij verwijst hen naar eerdere aansporingen die hij hun gaf. “Voorts dan broeders, wij bidden en vermanen u in de Heere Jezus, gelijk gij van ons ontvangen hebt, hoe gij moet wandelen en Gode behagen, dat gij daarin meer overvloedig wordt. Want gij weet welke bevelen wij u gegeven hebben door de Heere Jezus.” Ze kunnen het weten, de christenen van Thessalonica, en hij zegt het nog eens, wat de wil van God is: hun heiligmaking. Dit gezegd hebbend wijst hij op verschillende concrete geboden. Het zal in de dagelijkse praktijk moeten blijken!

Het bovenstaande betreft maar enkele vrij willekeurige voorbeelden van vermaningen tot een heilig leven. Niet alleen in de bedeling van het Oude Testament, maar niet minder onder het Nieuwe Testament klinkt het vermaan: “Zijt heilig, want Ik ben heilig! Gelijk Hij die u geroepen heeft, heilig is, zo wordt ook gij zelf heilig in al uw wandel” [1 Petr. 1: 15, 16]. Het is een vermaning met de meest ernstige klem, de eeuwigheidsernst: zonder heiligmaking zal niemand de Heere zien! [Hebr. 12: 14].

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen