Heilig leven (6)

“Zijt heilig, want Ik, de Heere, ben heilig!” - de roeping om heilig te zijn en heilig te leven, zoals deze klinkt in Oud en Nieuw Testament. Het is onmiskenbaar en niet te ontkennen: dit is de eis van de Heere tot ieder mens. We ontkomen daar niet aan. Hieruit blijkt: wij mensen hebben het werkverbond wel verbroken door onze diepe val in de zonde, maar de eis van dat verbond geldt nog onverkort. “Ik ben God, de Almachtige. Wandel voor Mijn aangezicht en zijt oprecht!” Zoals deze woorden tot Abraham klonken, zo gelden ze heden nog. Met de woorden van Psalm 119: “Gij eist van ons dat w’ op Uw waarheid letten. Dat wij altoos op hoge prijs Uw leer en ’t heilig recht van Uw getuig’nis zetten.”

De vraag is: hoe zal het daartoe komen? Het antwoord is: het zal er zomaar niet van komen! Heilig leven voor de Heere is vanuit onze eigen mogelijkheid een onbegaanbare weg. Scherp en helder wijst onze Heidelbergse Catechismus dat aan. Al in zondag 2 worden de eisen van Gods wet aangeduid. Door middel van de samenvatting die de Heere Jezus gaf: God liefhebben met heel ons hart en de naaste als onszelf. Dat eist de Heere van ons. Kunnen we die geboden volkomen houden? Nee, want wij zijn geneigd God en onze naaste te haten. Het doel van ons leven was en is een hoge: God onze Schepper recht kennen, Hem van harte liefhebben en Hem loven en prijzen. Maar helaas, wij zijn door de zonde zo verdorven, dat we onbekwaam zijn tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.

Dat zijn scherpe woorden. Maar we moeten toegeven: ze zijn in overeenstemming met wat het Woord van God zegt over wie wij mensen zijn. Het is met name Paulus in zijn brief aan de Romeinen, die schetst wat er van de mens buiten het paradijs te zeggen valt. Die mens is niet rechtvaardig, hij is niet verstandig, hij zoekt God niet, hij is afgeweken, hij is onnuttig, hij doet het goede niet. En dat geldt ieder mens, zo benadrukt de apostel.

Van niemand geldt dat het anders is, ook niet tot één toe. En dan volgen die aangrijpende woorden in Romeinen 3: “opdat alle mond gestopt worde en de hele wereld voor God verdoemelijk zij.” In zijn brief aan de gemeente van Efeze zegt hij het zo mogelijk nog scherper: dood door de misdaden en de zonden… Zo is het gesteld met de mens van nature.

Dus wat praten we over heilig leven? Kunnen we werken van heiligheid verwachten van een onheilige? Zou iemand die verdorven is zuivere vruchten kunnen voortbrengen? Kan een dode zich inspannen om tekens van een godzalig leven te tonen? De vraag stellen is haar beantwoorden. Dat is onbegonnen werk!

Nu kunnen u of ik wel proberen er nog wat van terecht te brengen. We proberen toch goed en keurig te leven. Als we ons leven overzien, dan brengen we het er toch nog wel aardig van af. We leven niet in grote uitspattingen. Er is niet zoveel negatiefs van onze uitleving te zeggen. We liegen niet. We doden niet. We stelen niet. We doen veel goede dingen. We houden ons aan de christelijke deugden. Onze kerkelijke en godsdienstige plichten komen we na. We doen goed aan anderen. Al met al: het valt nog wel mee. In een bepaald opzicht zouden we dat leven van ons dan ook wel heilig kunnen noemen. Het zijn toch goede werken die we doen... Goede gedachten die we denken. Goede woorden die we spreken. Nee, volmaakt is het niet. Maar wie is dat wel? Gemeten aan anderen komen we er toch niet slecht van af.

De vraag is of dat het is dat we onder ‘heilig leven’ moeten verstaan. En of Gods Woord dat bedoelt met ‘goede werken’. Wat die laatste betreft: onze Catechismus geeft in zondag 33 als kenmerken van goede werken aan, dat ze voortkomen uit een waar geloof, dat ze hun norm vinden in Gods wet en dat ze tot Gods eer plaatsvinden. Om van goede werken en van een heilig leven te kunnen spreken, wordt er dus een verband gelegd met het ware zaligmakende geloof. Buiten dat geloof om is er van een heilig leven geen sprake. En in zondag 3 verwijzen onze vaderen naar het wonder van de wedergeboorte. “Maar zijn wij dan alzo verdorven, dat wij ganselijk onbekwaam zijn tot enig goed en geneigd tot alle kwaad? Ja wij, tenzij dan dat wij door de Geest Gods wedergeboren worden.”

Beter nog is het om in dit verband te verwijzen naar woorden van de Heere Jezus Zelf. In Johannes 15 lezen we dat Hij van Zichzelf zegt: “Ik ben de ware Wijnstok.” Tot Zijn discipelen klinkt het: “Gij zijt de ranken. Die in Mij blijft en Ik in hem, die draagt veel vrucht. Want zonder Mij kunt gij niets doen!” Een heilig leven en goede werken – het zijn in het beeld dat de Heere Jezus hier oproept: de vruchten. De goede vruchten. Hoe zullen die er zijn? We luisteren nog eens naar Zijn woorden: “Blijft in Mij, en Ik in u. Gelijkerwijs de rank geen vrucht kan dragen van zichzelf, zo zij niet in de wijnstok blijft, alzo ook gij niet, zo gij in Mij niet blijft!” Alleen door als een rank in Christus te zijn, zullen er vruchten van heiligheid en goede werken zijn. En al het andere, dat er is, zonder Hem en buiten Hem? O, hoe ernstig! “Zo iemand in Mij niet blijft…, men vergadert dezelve en men werpt ze in het vuur en ze worden verbrand…”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen