Paulus woord en daad -16

God de Heere is een God van orde en regel. Wanorde is God de Heere geheel vreemd. De Heere handelt naar Zijn wil. Niet naar willekeur, maar naar Zijn deugden die schitteren in Zijn namen. We kunnen dit weten. Het staat te lezen in Zijn Woord. Het luisteren en handelen naar Zijn Woord en naar Zijn wil dient allereerst te gebeuren in Zijn gemeenten. Al de eeuwen door. In de Nieuw-Testamentische tijd is het Christus Die regeert. Met nadruk en naar de wil van Zijn Vader belijdt Christus voor Zijn hemelvaart: Mij is gegeven alle macht in de hemel en op de aarde. Matth. 28:18. En wat blijkt: Vaders wil is de wil van de Zoon. Vaders orde en regel worden bemerkt in Jezus’ woorden en daden. Jezus Christus heeft het altoos voor het zeggen. Niet mensen. Het zo zegt de Heere of zo staat geschreven. Het gehoorzamen daaraan en het handelen daarnaar behoort te geschieden. Vandaar dat we in de Ned. Geloofsbelijdenis fundamentele uitspraken lezen als het over Jezus Christus gaat: dat Jezus Christus is de enige Bisschop en het enige Hoofd van de kerk, onze enige Overste is (art. 31, art. 32). Die uitspraken zijn ontleend aan de Schrift. In Efeze 4:11 staat: De Opgevarene heeft gegeven sommigen tot apostelen en sommigen tot profeten en sommigen tot evangelisten en sommigen tot herders en leraars. Wanneer we de brieven lezen, dan weten we dat Paulus tal van richtlijnen gegeven heeft die ook voor de organisatorische opbouw van de kerk van blijvende betekenis zijn. Aan de pastorale brieven mag niet voorbij gegaan worden. Die brieven bevatten allerlei instructies die door het weggaan van het apostolaat, van grote betekenis zijn voor de kerk, de gemeenten van alle tijden. Gaat het nu over de orde of wijze van regering, die wordt geestelijk genoemd. Want Christus regeert Zijn Kerk door Zijm Woord en Geest. We kunnen ook zeggen Geest en Woord. Laten we toch steeds erbij leven, dat Christus de Koning van de Kerk gebruik maakt van de dienst van mensen. Christus roept hen en verleent door Zijn Geest gaven. Calvijn zegt: Hoewel God zonder ons kan handelen, neemt Hij ons, kleine mensen, aan als helpers en gebruikt Hij ons als organen. Terecht is benadrukt dat dit diensten zijn waartoe mensen door de Heere geroepen worden. In de kerk werd dit in het verleden al aangeduid met het woord ambt, ook door het woord ambtelijke dienst. Onze gereformeerde confessie kent drie ambten: Dienaren of herders, opzieners en diakenen (art.30). Ieder met eigen roeping of opdracht. Werken voor en in de gemeente. Niet los van elkaar, maar in samenwerking met elkaar. Tot zegen van de gemeente. Er is nooddruft. Tijdelijk en geestelijk. Als levensvoorbeeld staat ons Jezus in Zijn dienend leven en houding getekend in de Heilige Schrift. Hij voorzag in noden. Denk aan de gave van brood. Paulus, die Jezus niet gekend heeft levend op aarde, heeft veel van Jezus gehoord. Het gehoorde had betekenis en waarde voor Paulus. Van grote betekenis voor zijn persoonlijk en ambtelijk leven. Paulus kon en wilde belijden: Niet meer ik, maar Christus leeft in mij. Leeft het ook bij ons als ambtsdragers? Is het ons gebed het te kennen en te beleven? Dan spreekt voor ons de plaats en de taak in de kerk. Dan leeft: Om ’s Heeren huis in u gebouwd, waar onze God Zijn woning houdt, zal ik het goede voor u zoeken (Psalm 122:3 ber.). De hele Psalm doet me steeds opnieuw denken aan de schooldagen in Apeldoorn in de Grote Kerk. Was prof. J.J. v.d. Schuit aan de beurt van openen, dan werden er een of twee verzen van Psalm 122 gezongen. Schooldag jaren 1946-1953. Denkend aan Paulus, hij hield van orde en beleid. Vandaar dat hij dringend Titus de opdracht gaf om van stad tot stad ouderlingen te stellen. Vanzelf met instemming en medewerking van de gemeenten (Titus: 5). Op zijn reizen had Paulus bemerkt dat op zijn opdracht zegen van de Heere rustte en diende tot welzijn van de gemeente. Voor hart en leven. Bewaring bij de leer en leiding in het leven. Dit zijn zaken die ook nu van betekenis zijn en grote waarde hebben. Titus heeft ook zelf de noodzaak van ouderlingen ingezien en het doorgesproken met de gemeenten. Op zich was de functie van ouderling de Joden-christenen niet onbekend. In de synagoge was een ouderling. Er is ook sprake van opzieners. Er is geen verschil tussen de ouderling en opziener. Beiden hebben een herderlijke taak. Het verschil wordt hierin gezien: de opziener dient erop toe te zien dat alles in de gemeente toegaat zoals de Heere in Zijn Kerk wil. Vandaar dat wij ook spreken van het leer- en het regeerambt. Vandaag is er ook in onze kerken beweging als het gaat om de ambten. Als een vanzelfsheid worden de ambten toegekend aan mannelijke personen. Ging voor de tweede wereldoorlog de vrouw als ambtsdrager werken in de vrijzinnige kerk, na de oorlog kwam die werkelijkheid ook in andere kerken. Tot verbazing ook in de vrijgemaakte kerk. De kerk van 1944. Nu weten we wat er op onze synodale tafel ligt. Hoe het er gekomen is roept vragen op. Zeker, leden hebben kerkelijke rechten, maar hebben zich evenals kerkenraden vrijwillig gebonden met het ja-woord aan Schrift, belijdenis en kerkorde en zo aan kerkelijke regels. Gaat het over appel: natuurlijk gemotiveerd. Van harte hoop ik dat er broederlijk, naar de vereiste orde gesproken en besloten wordt. Het ambt is geen afgeleide zaak van de Schrift, maar duidelijk aantoonbaar in de Schrift.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen