Ambtsdragersconferentie Impressie

Velen waren er naar de ambtsdragersconferentie zaterdag 15 juni gekomen in Sliedrecht. Prof. dr. Baars hield een gedegen inleiding. We zijn hem daar zeer erkentelijk voor. De titel luidde: “Is de rek uit ons kerkverband?” De synode van 1998 heeft duidelijke taal gesproken: “dat uit het geheel van het spreken van de Heilige Schrift duidelijk is dat het gezaghebbend leiding geven aan de gemeente aan de man en niet aan de vrouw toekomt.” Verschillende samenwerkingsgemeenten van CGK en NGK of GKV hebben besloten vrouwen in het ambt te bevestigen. In de samenwerkingsgemeente van IJmuiden is dit ondertussen al werkelijkheid geworden (AvH). Prof. dr. Baars heeft duidelijk gesteld dat die gemeenten zich daardoor buiten het kerkverband plaatsen en dat de geloofsbrieven op de classis geweigerd dienen te worden.

Onze kerken hebben het presbyteriaal-synodale stelsel. Dit stelsel heeft twee hoekstenen: de gereformeerde ambtsleer en de structuur van de kerkelijke vergaderingen: kerkenraad, classis, particuliere synode en generale synode. De besluiten van meerdere vergaderingen zijn bindend.

In de congregationalistische visie staat de plaatselijke gemeente rechtstreeks onder Christus, het Hoofd van de Kerk. Er is grote vrijheid in veel zaken. Deze visie heeft moeite met strakke binding aan belijdenis en kerkorde. Door de opkomst van het evangelicalisme in de jaren 60 in Nederland, nam de invloed van het congregationalisme toe. Dit sluit aan bij allerlei recente ontwikkelingen in maatschappij en kerk.

Prof. dr. Baars sloot zich aan bij prof. van ’t Spijker die stelt dat de gereformeerde leer van de kerk en van de inrichting van de kerk het meeste recht doet aan de volle breedte van de Schriftgegevens. In de Nederlandse Geloofsbelijdenis wordt in art. 30 gesproken over de regering van de kerk door de ambten. We hebben kerkelijke regels nodig gegrond op Schrift, belijdenis en kerkorde die ons bewaren voor on- Bijbelse opvattingen, geestelijke dwaalwegen en kerkelijke verwarring. Er dient onderwerping te zijn aan synodale besluiten, zelfs als er op onderdelen een andere opvatting is. Er is sprake van principiële gebondenheid aan het Woord van God en gezamenlijke gebondenheid aan de belijdenis en de kerkorde. Dan moet er niet te snel gezegd worden dat bepaalde artikelen van de kerkorde of synodale uitspraken ons in onze christelijke vrijheid belemmeren. Dan worden het gezag van de synode en de christelijke vrijheid tegen elkaar uitgespeeld. In het presbyteriale-synodale model wordt gezocht maximale zekerheden in te bouwen om een goede balans te vinden tussen gezag en vrijheid.

De synode heeft een grote verantwoordelijkheid. Doorgaans is grondige studie nodig voor een goed onderbouwd standpunt. “Naar mijn overtuiging heeft onze synode zich in het verleden daarvan goed gekweten. Ik verwijs nu alleen naar de besluiten over de openstelling van de ambten voor de zusters van de gemeente en onze houding jegens homofiele gemeenteleden. Wie het daarmee oneens is, moet niet allereerst om ruimte vragen voor zijn opvattingen. Het is zijn dure plicht tegenover de Heere en het kerkverband om aan te tonen dat de synode-uitspraken ongefundeerd of onvolledig zijn. En dan is het de dure plicht van de synode tegenover de Heere, het kerkverband en de ap pellant om die argumenten zorgvuldig te wegen en tot een weloverwogen uitspraak te komen.” Prof. dr. Baars is van mening dat onze synode tactvol en met invoelingsvermogen is te werk gegaan als het gaat over de vrouw in het ambt en ook als het gaat over homofiele gemeenteleden.

Prof. dr. Baars heeft wel moeite met de weg die onze kerken van synode tot synode zijn gegaan inzake de samenwerking met de GKV en NGK. Plaatselijke gemeenten zijn voortdurend aangemoedigd om de samensprekingen en samenwerking zoveel mogelijk te intensiveren. Tegelijkertijd werd de synode in het aangaan van contacten op landelijk niveau steeds terughoudender. De synode zou er wijs aan doen om serieus in te gaan op de pijn die dit heeft veroorzaakt. Er zal ook een langetermijnvisie ontwikkeld dienen te worden hoe contacten met andere kerken van gereformeerd belijden gestalte moeten krijgen.

“Alle dingen van leer en leven waarbij de Schrift, de belijdenis en de kerkorde in het geding zijn kunnen niet tot de middelmatige dingen gerekend worden. Dat betekent naar mijn diepe overtuiging concreet dat het toelaten van de vrouw tot het ambt geen middelmatige of twijfelachtige zaak is.”

De CGK is een kerk met een grote veelkleurigheid. Er is de CGK veel aan gelegen elkaar vast te houden. Niemand zit te wachten op een nieuwe kerkscheuring of afsplitsing van een of meer gemeenten. Maar wanneer plaatselijke kerken zonder de kerkelijke weg te gaan ingaan tegen Schriftuurlijk onderbouwde synodebesluiten, hebben zij zelf in feite gebroken met het kerkverband. In een presbyteriaalsynodaal kerkverband kan dit niet. Overgang naar het moderne congregationalisme is prof. dr. Baars een brug veel en veel te ver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen