Paulus woord en daad -17

Paulus was erg meelevend. Het wel en wee van de gemeenten ging niet langs hem heen. Hij was er goed van overtuigd dat satan niet in ruste is, noch in een verouderde positie is gekomen. Juist het tegendeel blijkt. Bijzonder in de laatste periode van de wereld, in de eindtijd, spant hij alles in om zijn doel te bereiken en laat dit zien, horen en merken in de samenleving. Buiten de kerk en in de kerk. Bijzonder heeft hij het gemunt op de kerk, op het kerkelijke leven, op de gezinnen van de kerk. De leer, het belijden van de kerk. Het losweken van het verleden. Het verruimen of nadere invulling van het belijden van de kerk. Het exclusieve gereformeerd belijden naar Schrift en belijdenis wordt aangetast. Men kan zich afvragen: wat is nog rotsvast? Het kan ook zo en zo gelezen worden. Laten we elkaar ruimte geven in denken en spreken. Die geest leeft en spreekt. Artikel 31 van de DKO is geen aanhangsel. Op de synode zal daarnaar gehandeld moeten worden. De gehoorzaamheid aan de Schrift, het spreken naar de Schrift moge de boventoon hebben. We zijn dan een aparte, bijzondere kerk in de samenleving. Maar niet zonder de Heere. Dan wordt het gezag van Gods Woord erkend. De Heere, de Koning van de Kerk, bevestigt ook nu wat Hij sprak tot de gemeente van Filadelfia (Opb. 3). Wanneer we nog even denken aan de dagelijkse zorg van Paulus omtrent de gemeenten, dan liet hij het niet bij het bezorgd zijn. Het uitspreken van klachten, het ach en wee. Of komen tot een zekere berusting met de overtuiging dat de Heere Zijn Kerk in stand houdt. Paulus kwam dagelijks met zijn bezorgd zijn over de gemeenten, want hij was overtuigd van Gods gave om dienaar te zijn, in het gebed, het vurige gebed tot de Heere. En dat mogen we niet vergeten. Paulus’ leven was bidden en werken. Werken en bidden. Een levensvoorbeeld voor ons vandaag. Paulus heeft ook zeker gehoord van Jezus’ levensgang. Leven onder het volk en bidden op de berg. Bidden op de berg en spreken, werken beneden. Jezus sprak met Zijn Vader bijzonder over het werk. Niet vergeten mag worden als het gaat over discipelen: Jezus kwam van de berg en verkoos er twaalf. Zijn menselijk leven was gelijk als een open boek. De opstandingsavond van de eerste dag van de week, let wel eersteling van de week, zeide Jezus wederom tot hen: Vrede zij ulieden, gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zend Ik ook ulieden. Joh. 20:21. Geroepen en gezonden tot spreken en doen, gaan de discipelen hun weg. Het leven van Paulus is spreken en doen. In zijn brieven geeft hij daar blijk van. Zijn opdrachten staan daar niet buiten. Aan zijn medewerkers heeft hij opdrachten gegeven. Tot zegen, tot bouw en opbouw van de gemeente. Tot opscherping in geloofsleven. Tot sterkere geloofsverbinding aan de Heere en het sterk staan in de boze wereld vol van verleiding. Instructie gaf Paulus allereerst aan zijn medewerkers. Met wijs beleid ging Paulus te werk. Denkend aan gemeente en zorg gaf Paulus de man op de juiste plaats opdrachten en raadgevingen. We zouden vandaag zeggen: Paulus stond midden in het kerkelijke leven. Paulus had de Naam en de eer van de Koning van de Kerk hartelijk lief en het heil van zondaren in leven en sterven. Het welvaren van de gemeenten. We bemerken dit ook in de brief aan Titus. Geschreven in verband met het verblijf van Titus op het eiland Kreta. Paulus is op dit eiland geweest. Het nu nog bekende eiland in de Middellandse Zee ten zuiden van Griekenland. Tijdens zijn verblijf daar was Paulus vergezeld door Titus. In de hoofdstad van Kreta staat de basiliek van de heilige Titus die dateert uit de zesde eeuw na Christus. Het hoofd van Titus wordt, zo zegt men, als relikwie bewaard in deze kathedraal. Nu kwamen Paulus en Titus tijdens hun verblijf op het eiland. Daar woonden Joden en Jodenchristenen. Het samenzijn heeft heel veel gedaan. Onverwachts moest Paulus weg. Waarom is niet bekend. Dit weten we wel: Paulus kon zijn missie niet afmaken. Een zeer belangrijke zaak ontbrak onder de christenen. Het leiding geven aan leden van de gemeente. Voor leer en leven hoogst belangrijk. Ook voor het belijden en staan in de samenleving. Er waren dwalingen en veel losbandigheid. Paulus liet bij het weggaan Titus achter. Met een zeer verantwoordelijke opdracht. Het aanstellen van oudsten, van ouderlingen, was de eerste vereiste. Bij hun verkiezing en zo hun benoeming was Titus betrokken. In de publieke brief staat zo treffend: Om die oorzaak heb ik u in Kreta gelaten, opdat gij hetgeen nog ontbrak, voorts zoudt terechtbrengen, en dat gij van stad tot stad zoudt ouderlingen stellen, gelijk ik u bevolen heb. Titus:5. Met nadruk staat van stad tot stad. Niet een plaats, hoe klein of gering ook in aantal, mag worden overgeslagen. Paulus was zelf doordrongen van de noodzaak. Hand. 14:23. En als zij in elke gemeente met opsteken der handen ouderlingen verkoren hadden, gebeden hebbende met vasten, bevalen zij hen de Heere, in Welke zij geloofd hadden. Paulus ging uit van een Goddelijke opdracht. Het leerambt, het regeerambt, was noodzakelijk voor de gemeenten. Niet hiërarchisch, maar dienend. Wat Paulus voor het heengaan van Kreta aan Titus bevolen had, streept hij in de geschreven brief aan Titus nog eens aan. Paulus heeft het bemerkt: het functioneren hiervan komt de gemeenten ten goede en bovenal wordt bemerkt de leiding en zegen van de Heere.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen