Heilig leven [9, Slot]

Twee dingen zou ik dit keer kort aan de orde willen stellen. Het eerste is dat Gods kinderen een bijzondere verantwoordelijkheid hebben. Zij hebben de roeping tot een heilig leven.

Geen misverstand: Gods gebod geldt ieder mens. Niemand van de mensen is uitgezonderd van de plicht om de Heere te dienen. Gods gebod is zeer wijd. Ze richt zich tot alle schepselen. “Wendt u naar Mij toe, wordt behouden, alle gij einden der aarde; want Ik ben God en niemand meer!” [Jes. 45]. Geen mens kan zich onttrekken aan die plicht! En toch – naarmate ons voorrechten geschonken zijn, is onze verantwoordelijkheid des te groter. Adeldom verplicht. Daarom: gelovigen zijn in bijzondere mate verantwoordelijk om een heilig leven te leiden. Aan de Kolossenzen schreef de apostel Paulus: “Indien gij dan met Christus opgewekt zijt, zo zoekt de dingen die boven zijn, waar Christus is, zittende aan de rechterhand Gods. Bedenkt de dingen die boven zijn, niet die op de aarde zijn. Want gij zijt gestorven, en uw leven is met Christus verborgen in God.” [Kol. 3]. Terwijl anderen tot heden buiten God en Christus bleven, dood door de misdaden en zonden, en blind voor hun betreurenswaardig bestaan, heeft de Heere door de genade van de wedergeboorte in de Zijnen hun verstand verlicht en hun wil vernieuwd. Ja, zij behoren Christus toe, die hun geworden is wijsheid van God, rechtvaardigheid en heiligheid. Hoe zou het kunnen zijn, dat zij die door een waar geloof Christus zijn ingelijfd, niet zouden voortbrengen vruchten der dankbaarheid? Nee, het kan en het zal niet!

Je kunt het een doorn en distel niet verwijten dat zij geen druiven of amandelen voortbrengen. Maar een wingerd en een amandelboom des te meer. De Heere heeft de Zijnen geestelijke voorrechten geschonken; met het oog waarop? De Heere Jezus maakt het Zijn jongeren duidelijk: “Gij hebt Mij niet uitverkoren, maar Ik heb u uitverkoren, en Ik heb u gesteld, dat gij zoudt heengaan en vrucht dragen, en dat uw vrucht blijve…” [Joh. 15]. De Heere mag het van Zijn kinderen verwachten dat het in hun leven blijkt, dat ze Hem toebehoren. “Want wij zijn”, aldus Paulus, “Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus tot goede werken, welke God voorbereid heeft, opdat wij in dezelve zouden wandelen.” [Efeze 2]. Zijn ze hierin nalatig, dan bedroeven ze de Heilige Geest en brengen zichzelf in een geestelijke duisternis.

Het tweede. Gods kinderen hebben niet alleen de plicht om heilig te leven. Maar ook om hierin vordering te maken. Toe te nemen in het doen van goede werken. Een kind in de genade dient toe te nemen tot de mate van een jongeling. En een jongeling heeft de roeping te groeien tot een stand van geestelijke volwassenheid. Gods kinderen zijn geroepen om op te wassen en toe te nemen! Zichtbaar komend in de vruchten. Vruchten van een nauw leven met de Heere en een gewetensvol leven op de markt van het publieke leven. Wil dat zeggen dat een christen zich moet laten gelden als een geestelijk volwassene? Ik denk juist niet. Het is maar de vraag of die vruchten voor hemzelf ook zo zichtbaar zijn.

John Newton was een Engelse prediker uit de 18e eeuw. Eens was hij een berucht slavenhandelaar geweest, maar later werd hij tot God bekeerd en is een gezegend prediker geworden. Deze John Newton publiceerde eens enkele brieven over de standen van het geloof. Over de vorderingen die Gods kinderen door genade maken. Hij schreef over de kleinen in de genade, die een kinderlijk vertrouwen hebben, maar die zodra de Heere uit het zicht van hun geloof is, weer wanhopen. Over de jongelingen in de genade, die vurig in liefde en ijverig in goede werken zijn. Maar ook wel eens wat meer vuur dan licht vertonen. En over de vaders in de genade die een standvastige moed en een vast vertrouwen hebben. Die ook veel goede vruchten vertonen. Naar aanleiding van de verschijning van het boekje waarin deze brieven waren afgedrukt, kreeg ds. Newton een brief van een jonge collega. Die schreef hem dat hij met veel vrucht en instemming deze brieven gelezen had. En dat hij zich met vreugde had herkend in de derde categorie, die van de vaders in de genade. Newton schreef terug dat zijn boekje bij nader inzien één manco had. Hij was vergeten erbij te schrijven dat het kenmerk van die vaders was dat ze nooit zichzelf zo typeerden. Maar dat juist die vaders meenden dat ze nog maar kinderen in de genade waren. En zo is het ook. Wie zichzelf als een vader typeert, die is het juist niet. Maar wie met een kinderlijk vertrouwen niet meer dan een rank in de wijnstok is, die zou wel eens veel vruchten kunnen vertonen. Vruchten die eerder door een ander worden opgemerkt, dan door mezelf.

Wat zullen die vruchten van een heilig leven concreet zijn? Paulus somt er enkele op in zijn brief aan de Galaten. Let wel, juist in de brief waarin de apostel afmaant van elke eigen deugd van heiligheid en rechtvaardigheid. Nee, de rechtvaardige – ik mag ook zeggen: de heilige – zal door het geloof alléén leven. En toch somt de apostel ze op, de vruchten van de Geest. Ofwel de tekenen van heiligmaking, door de Heilige Geest geschonken, en door Gods kind concreet beoefend: liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid (ofwel geduld), zachtmoedigheid en matigheid. “Die van Christus zijn, hebben het vlees gekruisigd…” [Gal. 5].

Ik rond deze kleine serie over heilig leven nu af. Graag schrijf ik over enige tijd nader over een thema dat hier ten nauwste mee samenhangt: geheiligd in Christus. Maar eerst enkele keren over een ander onderwerp.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen