Paulus’ opdracht 18

De kansel kan een plaats van opzien zijn. Want de Heere eist getrouwheid. Trouw, hartelijke liefde, verbondenheid. Rekenschap. Ieder keer weer. Maar wonder van genade: De Heere bevestigt Zijn Woord. Hij Die u roept is getrouw, Die het ook doen zal. De geschiedenis van de wonderlijke spijziging van de duizenden blijft spreken. Die geschiedenis bevat bijzonder voor een dienaar van het Woord levenslessen. Altijd gedurende de tijd dat de Heere hem laat dienen. Het is een kwaal van onze tijd dat er weinig of geheel geen tijd is om met elkaar over persoonlijk en ambtelijk leven te spreken. Dat is jammer en niet bevorderlijk voor het dienstwerk. Zeker, er wordt gesproken over verscheurdheid of wat zou moeten. Zeker, mogen we daaraan niet voorbijgaan. Maar we mogen niet vergeten wat de Heere Jezus bad en nog bidt in Zijn hogepriesterlijk gebed. Daar het ‘amen’ ontbreekt wordt erop gewezen dat de bede blijvend is tot op de grote Dag. De voorgangers van de gemeenten toen en die van nu behoren er gehoor aan te geven en zich er voor in te zetten. Wat wordt op Pinksteren niet gezien. Waartoe de Heere leidt was de gezindheid van de apostelen. Opvallend is ook wat gebeurde in de straat de Rechte. De ontmoeting tussen Ananias en Paulus. De aanspraak Saul, broeder, was gaan leven in het hart van Ananias. Saul, broeder. Die aanspraak spreekt van verbondenheid. Maar bovenal van deze rijke heilsdaad: Saulus, we zijn broers van elkaar. We horen bij elkaar. We zijn kinderen van één Vader, God de Heere. We hebben een oudste Broeder: Jezus Christus de Heere. Een werkelijkheid naar Gods wil en welbehagen. Dat wil niet zeggen dat alle kerkmensen broeders zijn in de ware zin van het woord. Elke vereniging laat een scheiding zien. Het komt aan op goed, oprecht kontakt. Een eenheid in belijden en beleven. In de gang door kerkelijk Nederland en daarbuiten is het niet onbekend. Een eenheid in het verstaan van elkaar gelijk het was onderweg op de wagen tussen Filippus en de kamerling. Het werkte wat uit in beider leven. Een sprekend beeld voor nu. De ware, blijvende eenheid, al moesten ze zichtbaar afscheid nemen van elkaar. Uit het oog, maar niet uit het hart. Geestelijk leven en de betrekking op elkaar zijn blijvend. Leeft onder ons Psalm 119:63? Mijn thuispredikant bad elke zondag voor kerk en wereld en voor Gods dienaren, waar ze ook stonden en in welk kerkverband zij ook dienden. Wanneer we de lijst van kerkgenootschappen nagaan, dan is het aantal niet gering. Elke kerk heeft een voortbestaan. Door een enkele vereniging is een nieuwe kerk of een voortbestaan gekomen van. Opvallend dat een behoorlijk aantal kerken in de naam van de kerk de naam, het begrip ‘gereformeerd’ heeft vastgelegd. Gereformeerd behoort tot de identiteit van de kerk. Geen bijzaak, maar hoofdzaak. Geen aureool. Geen stralenkrans. Maar een levende werkelijkheid. De benaming spreekt van een band gelegd in het verleden en dient in het heden te werken. Althans zo zou het moeten zijn. Weet de generatie van nu waarom eigen kerk de naam gereformeerd draagt? Waarom het voorgeslacht ertoe kwam en zo de uitdrukking Gereformeerde belijdenis of het spreken van Schrift en belijdenis? Zeker wanneer we de kerkgeschiedenis nagaan dan zijn er donkere, zwarte bladzijden. De zelfverheffing van kerk en het Gereformeerd zijn ontbrak niet. Desondanks is bekend wat de Heere gedaan heeft. Dwars door alles heen. Israëls historie. Israëls kerk zijn er het bewijs van. Israëls volksbestaan is niet ten onder gegaan. Waar Gods Woord bijzonder op wijst in het Nieuwe Testament zal blijven, namelijk wat is kerk zijn en het beleven ervan. Geleid door Gods Geest en vervuld met Gods vreze en verbondenheid aan Gods geslacht in het verleden en in het heden. Een vriend zijn, een metgezel van allen die de Heere vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Dan is er het zoeken van elkaar. Er is een eigen kerkelijk leven en interkerkelijke georiënteerdheid. Ik denk nog weleens aan de veertiger jaren. Toen waren er ook in Rotterdam gezelschappen. Interkerkelijk. Het ging over de prediking. Het onderwijs erin, de persoonlijke beleving en levenservaring. In het gebed hadden de kerkdiensten van zondag ook een plaats. Leerzaam in alle opzichten. Kerkmensen lieten open deuren zien. Dan leef je niet voor jezelf en op jezelf. Dat kan zeker van Paulus gezegd worden. Hij beperkte zich niet tot preken, tot evangeliesatiewerk, maar leefde ook mee met de ontstane gemeenten en gaf acht op situaties binnen en buiten de gemeenten. Het is bekend wat hij bemerkte op het eiland Kreta. Hij ging er niet aan voorbij met de gedachte: het komt daar goed of ik heb meer te doen. Welk een instructies gaf hij aan broeder Titus. Er moesten ouderlingen, opzieners komen. Want er dreigden gevaren. Voor geestelijk welzijn en geestelijke toerusting moesten er ambtsdragers komen. Als dienaren van de kerk leven we toch niet voor onszelf of eigen gemeente alleen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen