De Impasse

Omdat ik weet dat er in onze kring gemeenten en leden zijn, die het gevoel hebben hierdoor voor een kerkelijke kloof aangekomen te zijn. Dat klinkt ernstig, maar het is niet anders. Ik heb al eerder inhoudelijk over deze materie gesproken, het gaat mij nu om de consequenties. Er gebeurt zoveel, het buitelt over elkaar heen en wij denken met elkaar dit niet meer aan te kunnen.

Er is van verschillende kanten gesteld dat lastbrieven zouden geweigerd moeten worden van gemeenten die over de grens zijn gegaan. Terzijde opgemerkt: over de grens naar de GKV? Dus: over de grens! Maar die lastbrieven liggen op de tafels van de classes en niemand haalt ze er af, eenvoudig omdat er vrijwel geen classis is, die dit met meerderheid doen kan. Dus gaat het proces door: er zullen meer gemeenten zover komen, als er al niet zijn die incidenteel zulke stappen zetten.

Wat dan? Kan de Generale Synode dit doen? Dat zou een weg kunnen worden.

Onder ons neem ik verder waar, ook vooral bij mijzelf, dat we hierom de kerk niet zullen verlaten. Nee, maar dan hebben we wel een ernstig probleem. Want dat gaat betekenen dat er een verholen acceptatie volgt. Ik besef dat er leden en gemeenten zijn, die hier niet meer mee verder kunnen gaan. Ik hoor dat tenminste ook om me heen zeggen. Ik ervaar dit ook als persoonlijke aanvechtingen. Onze kerken hebben vele jarenlang een rustige middenkoers gevaren. Meestal konden we daarmee wel vrede hebben, zij het onder protest tegen de poldermentaliteit. Ik begreep nooit precies wat men daarmee in de politiek bedoelde, maar de kerk heeft het mij nu wel bijgebracht. De middenkoers lijkt me af te zwakken. Er zijn signalen, die erop wijzen dat postmoderne symptomen versneld opkomen. Ik had dat persoonlijk zo snel niet ingeschat. Ik word ingehaald door de feiten.

Wat nu?

Ten eerste zullen we met elkaar schuld moeten belijden over de kerkelijke koers die we gevaren hebben. Progressieve gemeenten hebben volkomen gelijk als zij nu de rekening presenteren van een tweeslachtige besluitvorming, waaraan ook meerderen van ons hebben meegewerkt. Landelijk geen eenheidsstreven, plaatselijk groen licht. Hierover moeten we concreet schuldbesef zoeken en uitspreken. Wij hebben daartegen menigmaal gewaarschuwd, maar de woestijnen hebben deze stem laten roepen. Hier ligt werk voor de GS. De Heere Zelf zet dit gebedspunt op de agenda. Begrijp mij wel: ook wij en ik, wij allen moeten die kerkelijke schuld werkelijk als schuld gevoelen. Echt lezers, daar is het wachten op. Beseft u dat ook? Zou de Heere daar ook niet op wachten? Is dat niet het hete hangijzer? Vastlopen, echt vastlopen en in de onmogelijkheid de Heere nodig hebben. Niet weer doorgaan, maar eerlijk zeggen dat we aan het einde zijn. Ook geestelijk en daarna kerkelijk! Bij onszelf beginnen.

Daarna, in tweede instantie, nog enkele praktische adviezen. Ik zei al dat we er nimmer over denken de kerken te verlaten. Ik besef echter nu meer dan voorheen dat het wel klemmen gaat. Er ontstaat toch een beeld over onze kerken, dat we niet willen. Als wij het niet doen, anderen zullen en kunnen in gewetensnood komen. We hopen allen dat zij, die de ruimte binnen onze kerken te beklemmend vinden, de consequentie trekken en de kerk verlaten. Men kan hierover ach en wee roepen en het kwalijk achten dat ik dit zo schrijf, maar ik schrijf dit, staande voor de keus: zij of wij. Omdat ik de kerk liefheb, blijf ik er graag in, maar samen en alles tegelijk lijkt en is onmogelijk, op termijn.

Ik wil echter wel graag allen ook vasthouden, die met ons het beginsel van onze kerken liefhebben. Het zou wel begrijpelijk zijn, maar niet dienstig, als u als lezer of u als ambtsdrager erover zou denken onze kerken te verlaten. De geschiedenis heeft ons geleerd dat zulke stappen soms genomen worden.

Hopelijk doet u dat niet. Wij hebben in onze kerken elkaar hard nodig. Wij willen ook samen met u en jullie ons bezinnen op de toekomst, als dat echt nodig is en ook als er aan ons meedenken hierover behoefte is. Moeten we het zoeken in een bond, een samenwerkingsverband binnen onze kerken, moeten we de kerkelijke weg voortzetten en het daarvan verwachten, moeten we independentistisch gaan denken, als de situatie geen andere weg wijst? We streven echt naar het grootse doel om onze kerken te kunnen voortzetten in de breedst mogelijke zin. We zullen, ook als groepering, niet eenkennig willen zijn, maar begrip willen tonen voor anderen, die weer binnen onze belijdenis op details afwijken. Zelfs zullen we begrip hebben voor hen, die de moderniteit omhelzen, maar dat begrip is beperkt. Dat begrip brengt mij er niet toe de eenheid te zoeken ten koste van de waarheid. Trouwens, het wordt hoog tijd dat we de waarheid weer eens helder gaan zoeken en deze duidelijker verstaan. Er kan veel te veel door de beugel. Ook op theologisch terrein. Dat wordt door mensen uit andere verbanden ook geconstateerd. De waarheid is een goede leidsman. De waarheid zal u vrijmaken. Ik beleef ook dat ik zelf die waarheid wil bijschaven, dus dat begrijp ik wel. Maar ik moet blijven weten dat zoiets niet kan. Hebben we met elkaar vertrouwen in de waarheid, die de eenheid niet schaden zal? Daarbuiten zijn er ook nog andere zaken, die droefheid geven. Ik denk aan onze jeugd en de belangen daarvan. Ook in die sector lopen dingen vast. Laat er gebed voor zijn. Laat jeugdzorg weer echt een zaak worden van de eigen kerkenraad en de eigen ambtsdragers. Bent u eraan toe om naast Jeremia op de puinhopen de enige hoop te vinden?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen