Het Virus

Ik moet nu speciaal denken aan het cruiseschip, waar het coronavirus ook toesloeg. De passagiers hiervan maken wel extra zware spannende dagen door. Hierover denkend, komen allerlei zaken mij voor de aandacht.

Als we de reclames mogen geloven, is een cruise een bijna paradijselijke belevenis. Zo’n schip is een wereld op zichzelf. Al wat het leven te bieden heeft, ligt er in de etalage. Men spreekt van “genieten” van de vroege morgen tot de late avond. Een wereld van entertainment! Je kunt er zwemmen, drinken, zwelgen in tongstrelende spijzen; kortom, je hoeft je geen moment te vervelen. Ik stel mij voor dat goed en kwaad zich in de heerlijkste kleuren aan ons voordoet. Ja, ook goede en aangename en geoorloofde dingen, waar we van genieten mogen. Maar dan plotseling de onzichtbare vijand: te klein om het te kunnen zien, maar gevaarlijk en dreigend als de dood zelf.

Is dit niet een beeld van het leven van velen? Ronddobberen op de zee van het leven, waar ook veel zichtbare gevaren heersen. Denk maar aan de Titanic, die lek voer op een grote ijsberg. Maar verder zijn er de stormen en de huizenhoge golven, die ons scheepje zo maar op de rotsen kunnen doen stranden. Er zijn de diepe afgronden waar Jona mee te maken kreeg en het zijn de stormen, die de discipelen hebben beangstigd. Maar hier nu zo’n andere en subtiele, maar toch wel machtige dreiging.

De mens van deze tijd wordt, net als op die boot, omringd door een wereld van genot. Hij streeft daar ook naar. Laatst las ik de uitspraak: We amuseren ons kapot. Alles moet leuk zijn. Wie denkt aan de vele festivals, die straks in de zomermaanden weer op stapel staan, of aan de sportwereld, die het nieuws continu beheerst. Er bestaat een wereld waar wij misschien nauwelijks weet van hebben. Lachgas (!) speelt een rol in het verkeer! Het gaat over de sterren van het doek of op de buis, die de idolen zijn van de massa. Genieten, dat is een modewoord geworden.

Ik moet nog wel eens denken aan een andere tijd, toen in onze kringen de dominees van toen in het middelpunt stonden. Het waren eigenlijk ook een heel klein beetje de sterren onder ons, waar over gesproken werd. Dat is hier en daar nog wel zo. Dat was destijds ook niet altijd zo goed en verheffend. In hun plaats hebben we nu al die andere toppers uit de media. Iedereen kent ze; als ze sterven heerst er een nationale rouw. Er is veel veranderd. Veel mensen leven op zo’n luxe cruise, waar alles schittert en glanst en uitnodigt tot meedoen. Eigenlijk geldt dat ook van ons. Wat heeft het moderne leven ons veel te bieden. We zijn van alle gemakken voorzien en we proberen toch ook, al zijn we reformatorisch, ons deel te krijgen van al dat moois. Maar dat mooie schip kan zo maar door de zwaarste stormen overvallen worden. We zijn ook als mensheid, ieder moment door de dood omvangen. De barometers geven zwaar weer aan en we worden nogal eens opgeschrikte door code oranje of iets dergelijks. Wat is er in de wereld om ons heen en vlakbij veel ondraaglijk lijden en ellende. Er zijn machtige tegenstellingen: de een verdrinkt in het noodweer of slaat overboord, terwijl de ander zich baadt in riante luxe.

En nu dat virus, dat zo maar ineens de economie naar de afgrond jaagt, als alles stil komt te liggen. Een onzichtbare vijand, een geheime moordenaar! Te klein en te onbeduidend om er echt mee te rekenen. En gesteld dat het ook u zou bereiken?

Ik weet nauwelijks wat een virus is. Maar het zit in de lucht en je geeft het makkelijk door aan anderen, zonder dat je het merkt. Zo’n virus lacht om al die laboratoria en ziekenhuizen, die uitgerust zijn met de nauwkeurigste instrumenten. Men kan heel veel. Je kunt ervan versteld staan. Maar we zijn niet boven de afhankelijkheid uitgekomen. De pestilentie wandelt rond, het verderf verwoest op de middag. Wat een roepstemmen! Je zou het virus kunnen vergelijken met de zonden. Er zijn grote en kleine zonden. Zonden kunnen de vorm van bacteriën aannemen; je hebt er geen erg in en je merkt het nauwelijks. Maar je wordt er wel ziek van. Het zijn de zwaarste kwalen waar de mensheid mee worstelt. Het zijn de kleine vossen. De grote zijn slim en sluw, maar de kleintjes hebben weer andere mogelijkheden. Ja, het leven zonder God in de wereld is ingewikkeld. Augustinus heeft de zonden als volgt benoemd: levia, brevia en minuta. Latijnse woorden die betekenen: lichte, kortdurende en kleine (zonden). Vooral in de Rooms- Katholieke theologie heeft men de zonden nauwkeurig willen onderscheiden. De drie bijna onvergeeflijke zonden waren en zijn daar: overspel, hoererij en moord. Daarnaast waren er de vergeeflijke zonden, die lichtgeacht werden. Zulke onderscheidingen zijn niet vruchtbaar.

We moeten ons wachten voor grote en kleine zonden. Maar er is een schuilplaats, waar psalm 91 van spreekt. U bent misschien geen drager van een virus of een bacterie, maar u bent wel drager van de zonde. Bij de Heere echter zijn uitkomsten tegen allerlei nood en dood.

Inmiddels leven we mee met de passagiers. Moge de Heere hen bewaren. Ook al die duizenden, die besmet zijn. Deze schijnbaar kleine vijand kan niet alleen een leven stil leggen, het kan ook de economie verlammen. Het kan de hele mensheid treffen. De Statenvertalers hebben hun werk gedaan toen de pest rondwaarde en hen bedreigde. Dus blijkt: Gods werk gaat door, ook als alles onmogelijk lijkt. De Heere alleen is onze Heelmeester.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen