Door de Dood Omvangen

Belanden we ooit weer in onze kerkelijke moerassen als de crisis afneemt? Nee, er zal toch iets gaan veranderen. Er zijn verschillende scenario’s denkbaar, die zich dan aan ons voordoen.

Als deze crisis geen geestelijke vruchten afwerpt, zullen we als kerken hier alleen maar verder door achteruit gaan. Dan worden we geslagen en hebben geen pijn gevoeld. Zo kan het gaan met ons land. Rampspoed werkt niet zonder meer op God aan. In dat geval zouden we inderdaad weer terugzakken naar het niveau van verval en aanpassing.

Maar dat hopen we niet.

We hopen dat we samen met elkaar de roepstem tot bekering mogen verstaan en opvolgen. Dat zou niet mogen betekenen dat we vanuit deze vitale dreiging al het andere bezien als bijzaken. In de trant van: het gaat er maar om dat we de lessen van het coronagebeuren ter harte nemen; en in vergelijking daarmee is al het andere van veel minder of geen belang. Dat zou toch niet de goede manier van beleven zijn. Ook in crisisdagen blijft de strijd bestaan tussen waarheid en leugen. De gevangenissen zitten vol met vervolgde christenen omdat zij vasthouden aan de waarheid van Gods getuigenis.

We zouden de volgende lessen ter harte moeten nemen:

We worden allemaal teruggeroepen tot de wezenlijke beleving van het geloof in de Heere. Dat heeft alles te maken met bekering. Ik betrek dat allereerst op ons zelf. We zijn in de afgelopen maanden druk geweest met allerlei kerkelijke strijdpunten. We meenden ook dat we tekenen van verval moesten signaleren. We hebben willen en moeten waarschuwen tegen heel veel dat ons van God afvoert. Was dat te veel van het goede? Die vraag moeten we ons eerlijk stellen.

Dat zal met de Synodeleden niet anders zijn. Hoe zal men nu omgaan met de volle agenda? Weegt alles nu nog even zwaar? Er is ongetwijfeld veel veranderd. Waarom? Omdat we nu bepaald worden bij de basale en fundamentele vragen. Dat is de vraag: Hoe zijt ge rechtvaardig voor God? Dat was voorheen ook wel zo, maar de klem daarvan is nu veel dichterbij gekomen. Omdat de eeuwigheid en het gericht dichtbij zijn. Het kan met u en mij toch zo maar gebeuren, dat de dood komt. Ik ervaar gelukkig om me heen en ook in mijzelf, dat deze vragen dringend op ons afkomen. Zo’n crisis komt ons helemaal niet gelegen. In economisch en medisch opzicht niet, maar ook in geestelijk opzicht niet. Bij mijzelf kwam dat ook als een harde dreun aan. Alles staat op losse schroeven, de vragen van het gericht van God gaan dan opnieuw benauwen, de zeepbel van ons mooie en geruste leventje spat uiteen en er blijft niets van over. Dat wisten we allemaal wel, maar nu komt het vlakbij. Toen het virus alleen in China speelde, gaf het ons wel onrust maar het was ver weg. Zo kan ook de eeuwigheid nog ver weggedacht worden. Dan stellen we ook de dag des doods verre. Dat doen niet alleen jonge mensen. Juist en vooral de ouderen krijgen hier een ernstige aanmaning van Boven. Bereid uw huis!

Laten we dan niet gelijk maar denken dat alles wel goed komt en dat onze fundamenten vastliggen. Nee, we moeten die fundamenten dan eens echt gaan onderzoeken. Is het bloed wel aan de deurpost? Lost u die vraag ook niet zelf op, maar wacht op de duidelijke inspraak van Gods Geest in uw hart. Laat het nood zijn of worden! Bewaar het Pand helpt ons dan ook echt niet. Mijn ambt redt mij ook niet. Ik weet alles, maar hoe beleef ik dat persoonlijk? Alleen het bloed van Christus reinigt van alle zonden. En weet u wat toch ook in zulke dagen sterker speelt dan voorheen?

Dat ik en u, dat wij ons leven hebben verzondigd. Niet met grove misdaden, maar wel met een leven waarin de Heere er wel was, maar ook te ver weg. Dan ga ik ook, als het goed is, zien wat we hadden moeten zijn en wat er vaak niet was. Dat zijn geen makkelijke vragen. Dan gaat de vraag leven: Zeg Gij tot mijn ziel: Ik ben uw heil. De Heere is dat en Hij geeft heil en redding, maar het gaat er ook om of de Heere dat tegen ons persoonlijk zegt. Dan zeg ik het niet, maar de Heere zegt het. Dat ontwaken heb ik nodig, en het zal velen met mij ook zo vergaan. Het is duidelijk dat er vanuit ons alleen maar schuld overblijft. Ook als ik mij onderzoek inzake mijn onrust. Is dat nu alleen maar angst, of gaat het om de Heere? En ook dit: Zal ik bereid zijn om eeuwig vervuld te kunnen zijn met God? Zal de hemel mijn echte thuiskomen zijn? De les voor mij persoonlijk is: Wij dwaalden allen als schapen, we keerden ons naar onze eigen weg. En toch geldt dan: De Heere deed ons aller ongerechtigheid op Hem aanlopen!

U begrijpt met mij dat dan de kerkelijke problemen op de tweede plaats komen. Op de eerste plaats komt dan dat ik de nabijheid van de Heere weer opnieuw mag beleven en vandaaruit wordt alles dan toch ook weer anders. Niet zo dus dat het Schriftverstaan naar de marge verhuist, omdat er grotere problemen zijn.

Nee, dat Schriftverstaan wordt daardoor juist nog veel belangrijker. Maar mijn gezindheid is anders. Ik ga voorzichtiger met het Woord van God om en tegelijk ook met mijn medemensen. Geen zelfverzekerde houding, maar een ootmoedig staan voor het geloof der eeuwen. Dan hebben we reine handen en zuivere harten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen