Kerk en Wereld

Deze vraag houdt je altijd wel van tijd tot tijd bezig. We worstelen met de vraag hoe we de mens van deze tijd zonder God kunnen bereiken. Het is immers duidelijk dat juist nu die moderne mens in een situatie verkeert, waarin hij weer opnieuw zou kunnen nadenken over de kracht van het Woord van God.

De klacht klonk ook door dat we als kerken zo weinig getuigend zijn. Ik heb daar ook nu weer over nagedacht. We hebben allen persoonlijk die roeping om onze medemens aan te spreken. Er zijn mensen die dat op een natuurlijke wijze doen. In een simpel gesprek met de buurman. We weten ook dat het niet zo makkelijk is. Je wilt niet belerend en hoogmoedig overkomen. Het is een oefening die telkens weer gedaan moet worden. Dat is dus voor ons allen de eerste plicht. U kent het gedicht: Mijn rechterbuurman is vannacht gestorven….

Verder wijs ik op het volgende: er worden zeker wel pogingen ondernomen om de wereld te bereiken. U kunt zich herinneren dat ik zelf een open brief ooit schreef aan de minister-president. Ook gepubliceerd in ons blad. Van meer belang vind ik de Nashville verklaring. Zeer nodig en gepast dat we als kerken daarin Gods goede inzettingen hebben aangedragen.

U kent het effect. Het goede gevolg is dat er aandacht kwam voor de waarden van het leven, voor huwelijk en gezin, ook voor Gods Woord. Nederland weet nu echt dat er mensen zijn die vanuit Gods Woord denken en dat er een God gediend wordt, Die leven en geluk kan meedelen. Er was moed voor nodig, maar ik geloof dat onze samenleving daardoor breed is bewerkt met het Evangelie, ook al roept dat verzet op. Maar de sfeer is verbeten. Ds. Kort schreef een brief aan het gemeentebestuur, naar ik vernomen heb, vriendelijk en welwillend, maar er volgde een aanklacht.

Het krachtigst klinkt de stem van het Evangelie door in de Tweede Kamer. Hoe belangrijk is het dat daar mannen zijn die zich het Evangelie niet schamen. Niet alleen daar klinkt hun stem, maar via de media bereiken hun woorden ook de massa. Ik ben hen daar dankbaar voor. Het is de stem van de christelijke politiek.

Maar wat doet de Kerk?

Toch meer dan we denken? Ik noem enkele zaken.

Elke gemeente bijna heeft wel een website. Mensen doen allerlei pogingen om een getuigenis te geven.

Bijvoorbeeld onder de kop: wat wij geloven. Ik heb veel waardering voor dat legertje mensen die inzichten hebben om een goede website op te stellen. Zij werken op de achtergrond en vragen geen aandacht. Laten we hun werk waarderen. Op deze manier geeft de Kerk wel een getuigenis.

Ik weet niet aan welke manier van getuigenis de schrijfster zelf denkt. Via de krant zou het kunnen? Of langs de weg van een demonstratie? Trouwens, ook die manier wordt bewandeld. Denk aan de mars voor het leven. Een heel duidelijke vorm van getuigen voor het echte Leven, dat uit God is.

Vroeger werden straatpredikingen gehouden. Een podium in een straat en er werd een toespraak gehouden. Ik heb het zelf ook nog wel gedaan. We doen dat nu niet meer. Wat wel terecht gedaan wordt is het folderen rond allerlei bijzondere bijeenkomsten en dagen. Dat doet bijna elke gemeente. Dus er gebeurt toch nog wel eens iets. Maar het voornaamste: zelf een lichtende ster te zijn die schijnt temidden van een krom en verdraaid geslacht. Hoe gaat dat dan in zijn werk? Moet de Kerk de barricaden op? Ik heb daarover een misschien wel afwijkende mening. De Kerk moet niet opvallend aan de weg timmeren. Er zijn tegenwoordig veel gemeenten die er willen zijn voor de wereld. Dat is een heel goed idee. Het loopt uit op bijvoorbeeld maaltijden, sociaal werk voor de buurt, enz. Dat is op zich wel goed, maar noem het geen gemeente. De echte Bijbelse gemeente heeft daar nauwelijks iets mee te maken. De gemeente is er voor de Naam en de eer des Heeren. Inzake de zaligheid mag men “egoïstisch” denken. Werkt úw zaligheid met vrezen en beven. Als dat mag gebeuren, als we de zaligheid hebben gevonden, gaat dat in de wereld opvallen. In Antiochië werden de mensen voor het eerst christenen genoemd. Dat was heus niet alleen omdat ze naar de kerk gingen. In mijn vorige gemeente Utrecht deed men veel voor de buurt. Een wekelijks spreekuur was er voor mensen met problemen. Dat ging op een natuurlijke manier. Als de kerk aan ging, stonden soms de mensen bij mooi weer op de gaanderij om dat wonderlijke volkje met rokjes en hoedjes te bekijken. Maar in de stad mag dat, daar mag je “anders” zijn. De kerk toen stond in de donkerste wijk van de stad. Het gebeurde dat nonnetjes uit de buurt de kerk bezochten. Of die mevrouw in de rolstoel, waar achterop geschreven stond: Feijenoord kan alles! Maar er ging ook veel mis. Het is niet eenvoudig om mensen met drankproblemen en psychische noden te begeleiden. Mijn eigen visie: Leef gewoon uw leven, als christen, in de buurt, in de super, op zondag en alle dagen. Praat ook niet te veel, maar leef het voor. Een stad op de berg. Petrus zei: Weest altijd bereid tot verantwoording aan eenieder die rekenschap vraagt van de hoop die in u is. Dus: niet de kerk gaat naar de wereld, maar de wereld komt naar de kerk. Door een christelijk gedrag dat mag opvallen. Dat is de beste manier. Niettemin val is de schrijfster bij dat de kerk soms weinig heeft te zeggen. Laten we in ieder geval worstelen op gebogen knieën voor de wereld, die in nood is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen