Het Nieuwe Normaal?

Over de maatschappelijke ontwrichting hoef ik niet uit te wijden. De voorgeschreven afstand kan gaan leiden tot afstandelijkheid. Dat kan het eerst voelbaar worden in de families. We gaan elkaar minder bezoeken, we houden elkaar op afstand en blijven dat zelf ook, we ontmoeten elkaar dus minder. Kunnen we straks nog bij elkaar op bezoek? Er wordt gesproken over mooie initiatieven die ontplooid worden om aan de ander te denken. Maar hoe lang houden we dat vol?

Als ik hierover verder schrijf, verval ik tot inmiddels overbekende clichés.

Ons houdt de toekomst van de kérk meer bezig. U vraagt zich misschien af hoe predikanten het ervaren om voor lege banken te preken. Mijn ervaring is dat ook bij deze manier van voorgaan er toch soms een onzichtbare band wordt gevoeld met de hoorders.

Ik heb dat anderen ook horen zeggen. Vreemd is dat toch eigenlijk niet. We geloven toch dat de Heere niet aan tijd of plaats gebonden is? Al geldt het niet van ieder lid, er zijn er toch absoluut die in geestelijke betrokkenheid luisteren. Misschien is er nu bij sommigen meer honger dan voorheen, toen alles nog normaal leek te zijn. En wat is dan normaal?

Het was allemaal zo heel gewoon. De dominee mocht al blij zijn als je in de kerk was. Gemeenten moesten steeds maar weer opgewekt worden om de diensten getrouw te bezoeken. Nu hoor je toch kerkgangers zeggen dat ze de kerkdiensten missen (Psalm 42).

Vanwege de prediking, ook vanwege de gemeenschap. Dat is allemaal mooi. Het mooiste is gebleven gelukkig, namelijk dat de engelen wel in de dienst aanwezig zijn. Toch, bij deze positieve overwegingen, is er ook een andere trend zichtbaar. Dat wordt versterkt door het feit, dat veel diensten ook als video worden uitgezonden. Dat is niet verkeerd. Het is zelfs goed om de gemeente meer te betrekken bij de eigen gemeente en de eigen kerk, met de kansel die zo bekend is. Dat onderhouden van de gemeenschap staat nu juist onder druk; en juist daar ligt ook de zorg.

De video toont sterker dan audio alleen, de tendens om nog meer aandacht te geven aan de persoon van de prediker, met zijn gaven of gebreken. De communicatie staat bij de massa hoog in het vaandel. En dus ligt het gevaar op de loer dat we afstemmen op onze favoriete voorgangers. Daardoor komt het meeleven met de eigen gemeente onder druk te staan. Daar hebt u weer het gevaar van afstandelijkheid, nu ook al binnen de eigen gemeente. Je raakt aan elkaar ontwend, dus ook aan je eigen predikant. En wat nog nieuw en fris lijkt, trekt ons. Voor de predikanten kan het betekenen dat hun communicatie nog meer onder spanning komt te staan.

Als de Heere het niet verhoedt, zal deze crisis heel veel schade aanrichten in de kerken. Als we als kerk niet op onze plaats komen met dit alles, voert het ons alleen maar verder van God en Zijn dienst af. Hoe komt het toch dat er weinigen zijn die de werkelijke nood verstaan? Zal dit alles leiden niet alleen tot afstand tussen de mensen, maar meer nog tot afstand tussen u en de Heere?

In het Noorden lijkt het in veel gemeenten gewoon te zijn, dat er slechts één keer dienst gehouden wordt. Een funeste maatregel! Komt het omdat de tweede dienst toch al niet zo bezocht werd? Het zal dus in onze kerken ook een toenemende gewoonte worden om de stekker voor de tweede dienst er maar gelijk uit te trekken. Wij begrijpen met elkaar dat dit zeer schadelijk is. Kerkverlating wordt erdoor bevorderd. Onder ons zal dat zo nog niet in versterkte mate toeslaan, maar ook in onze gemeenten zal er een toenemend aantal leden zijn die de dienst verzuimen in het thuis als gezin meeluisteren. Ik kan niet genoeg zeggen: Blijf trouw aan uw gemeente! Blijf trouw aan de Heere en Zijn Woord. Je hoort nu al mensen denken dat het allemaal zo toch ook wel kan?

Als we wel luisteren, ligt het gevaar van het reeds genoemde shopgedrag op de loer. Als u die dominee nu zo graag hoort in die andere gemeente, kunt u toch op een ander moment zijn preek beluisteren?

Ik geef even drie modi waarop de kerk het Woord kan doen horen. Ik begin dan bij het preeklezen. Leest u nog wel eens een preek? Als u dat doet, dan ervaart u dat ook zo het Woord bijzonder krachtig kan zijn. Vooral preken van de oudvaders hebben, althans voor mij, een heel indringende stijl. Je bent dan misschien wel sterker op de inhoud gericht. Er zijn ook nu nog veel gemeenten, waar zondag aan zondag een preek gelezen wordt, al is dat in onze gemeenten zelden zo. Preekvoorzieners beoefenen de sport en soms voorgangers ook, om de agenda vol te krijgen. We noemen dat de levendige verkondiging? Maar zo’n uitdrukking getuigt van een grote vergissing. Als dominee begrijp ik deze neigingen wel, maar ik moet ook tegen mezelf zeggen dat de gemeenten niet op mij of wie ook zitten te wachten.

De audio-opname biedt naar veler overtuiging dus meer dan een leespreek. Mede ook omdat de dominee als persoon meer in beeld komt. Zijn stem is erbij gekomen. We zijn er wel achter, dat een breed uitzenden gevaren in zich bergt. Denk aan de privacy. Laat staan de videodiensten. Krijgt de persoon niet te veel accent? Het kan niet verkeerd genoemd worden, maar denk eens na over de betekenis van het Woord, als Schrift geworden Woord, als middel tot geloof. Dat is genoeg! Gij hebt het profetische Woord! Heeft het Woord ook u?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen