Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Nood leert bidden

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Nood leert bidden

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Jona 1:5 Toen vreesden de zeelieden en riepen een iegelijk tot zijn god, en wierpen de vaten die in het schip waren, in de zee om het van dezelve te verlichten.

De Universiteit van Milaan heeft tijdens de coronacrisis een studie uitgevoerd om de impact van de pandemie te meten op de religiositeit van Italianen. 4600 mensen in heel Italië werden geïnterviewd in de periode van 20 april tot 15 mei. Er werd een toename van gebed en religieuze ijver geconstateerd, vooral onder de groep mensen die normaal weinig of nooit naar de kerk gingen. Eén van de conclusies van het onderzoek was dat de toename van religiositeit vooral te zien was in de meest acute fase van de crisis. Ook een besmetting in de naaste omgeving bleek voor veel mensen een aanleiding om meer te bidden. We zeggen weleens: nood leert bidden. Maar als de nood weer voorbij is en het aantal besmettingen afneemt, dan neemt het bidden ook weer af, zo laat het onderzoek zien.

Misschien ben je tijdens een storm weleens op het strand geweest of heb je over een zeedijk gelopen.

Je hoort en je voelt de bulderende wind en je ziet de hoge golven de dijken beuken. Wat voel je je dan klein en zwak. En hoe zwak zijn dan ook de dingen waarin je denkt veilig te zijn. Of dat nu een schip is of een huis.

In Jona 1 is er een storm aan de gang die niet is te vergelijken met wat wij weleens meemaken. Want die zeelui waren geen kleine jongens. Die waren heus wel wat gewend. Maar zo hadden ze het nog nooit meegemaakt. Dit had iets bovennatuurlijks, en daarom roepen ze ook tot hun goden. Want hier helpt geen menselijke kracht meer.

Ze stonden oog in oog met de dood. En toen verloren alle schatten die ze aan boord hadden hun waarde. Ze hebben ze ongetwijfeld met veel zorg verzameld. Ze hebben er een bepaalde prijs voor betaald, en ze wilden die handel met zo veel mogelijk winst verkopen. Maar toen de dood zo dichtbij kwam, hadden ze aan al die schatten niets meer. Het was alleen maar ballast! En dat moest overboord.

En dat is nog zo. Het moet er maar op aankomen. Dat je te horen krijgt dat je gaat sterven. Als het mogelijk was, zou je alles willen geven om je gezondheid te kopen. Maar het leven en de gezondheid zijn niet te koop. In de stormen van het leven blijken onze zekerheden leeg te zijn. Kijk maar naar de coronacrisis. Heel de zorgvuldig opgebouwde economie ging plat. Het leven werd prioriteit nummer één. En toen politici en dokters het niet meer wisten, gingen veel mensen op de knieën. Nood leert bidden. Helaas is het bij de meeste mensen maar van korte duur.

Dat is trouwens altijd al zo geweest. Eind 1947 bezocht de commandant van het Nederlandse leger generaal Spoor zijn troepen in Nederlands-Indië en zag op een muur een Engels gedichtje.

God and soldier we adore,

in times of danger, not before,

the danger passed and all things righted,

God is forgotten and the soldier slighted.

Generaal Spoor maakte er een Nederlandse variant op en liet dat uitgeven om het volk tot nadenken te brengen.

Wij wenden ons tot God en Jan Soldaat,

Als hooge nood en bitt’re strijd ons wacht,

De nood voorbij, het land in vredesstaat,

Vergeten wordt de Heer en Jan Soldaat veracht.

Zo zal het nu ook wel weer gaan in deze coronacrisis. De dokters en verpleegkundigen krijgen nu nog applaus. Maar straks worden ze weer vergeten en wegbezuinigd. Veel mensen bidden nu nog tot God. Maar ook dat ebt weer weg. Dat laat zien dat de mens dood voor de dood is. Tenzij de Heere Zelf de nood op zal binden.

En dan kom je in een andere storm. Zo één waarvan David heeft gezongen

‘k Zucht, daar kolk en afgrond loeit,

Daar ‘t gedruis der waat’ren groeit,

Daar Uw golven, daar Uw baren

Mijn benauwde ziel vervaren.

Als God de eeuwigheid op je hart bindt en door Zijn Geest met overtuiging in je ziel zegt: ‘het is de mensen gezet eenmaal te sterven en daarna het oordeel.’ Dan wordt sterven echt stérven. En dan is God ontmoeten ook echt: Gód ontmoeten. En zal dat kunnen? Mijn ziele, doorziet gij uw lot? Hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God? Heb jij daar al een antwoord op?

Ds. M.A. Kempeneers

www.bewaarhetpand.nl

Dit artikel werd u aangeboden door: Bewaar het Pand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 13 augustus 2020

Bewaar het pand | 12 Pagina's

Nood leert bidden

Bekijk de hele uitgave van donderdag 13 augustus 2020

Bewaar het pand | 12 Pagina's