Het pastoraat ging door

Paulus heeft veel gesproken. Hij was een echte zendeling. Voor iedereen had hij een woord. Zo was hem het schrijven en het dicteren niet vreemd. Veertien zendbrieven staan in onze Bijbel. Van allen geldt wat in 2 Petrus 1:21 staat ‘de heilige mensen Gods, van den Heiligen Geest gedreven zijnde, hebben ze gesproken.’ In Paulus’ brieven staan zelfgetuigenissen. Ook dat heeft de Heere gewild.

Getuigenissen die wijzen op gebeurtenissen, op ervaringen. Die getuigenissen spreken ook van geestelijke kennis. De Heere Jezus sprak van die geestelijke kennis in het gebed tot Zijn Vader: En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus Die Gij gezonden hebt. Joh. 17:3. Het kennen van het eeuwige leven waarvan de Vader de Uitdenker is, de Zoon de Verlosser is en de Heilige Geest de Toepasser is. Daar is Paulus geen vreemdeling van. Gaat het over de toekomst in het licht van het heden, dan kan Paulus belijden: Nu ken ik ten dele, maar alsdan zal ik kennen gelijk ook ik gekend ben. 1 Kor. 13:12. Dat is van God, Die mij volkomenlijk kent, mij liefheeft, voor de Zijne erkent en door deze Zijn liefde de kennis mij zal geven (kanttekening). Aan de Filippenzen schrijft Paulus vanuit de cel te Rome: Het leven is mij Christus en het sterven gewin.

Filipp. 1:21. Zo ik nog in het leven blijf, hetzelve zal ik besteden ter ere en ten dienste van Christus. Word ik gedood, dat zal mij geen schade doen, maar groot gewin brengen, alzo ik voor de aarde de hemel en voor dit ellendig sterfelijk leven een gelukzalig eeuwig leven zal gewinnen (kanttekening).

Schrijvend 2 Tim. 4 zit Paulus opnieuw in een cel te Rome, maar nu met de zekerheid dat de dood op het schavot komt, maar ook met de zekerheid dat na de dood hem het leven bereid is, God zal hem opnemen in Zijn heerlijkheid. In het laatste deel van zijn brief wil Paulus doorgeven wat hem bezig houdt en waaraan hij denkt. Paulus is zich bewust dat het einde van zijn ambtelijke loopbaan in het zicht is. Hij zal afscheid moeten nemen van al zijn werk.

Bijzonder het preekwerk. Wat hem lief was en wat hij regelmatig had gedaan. Het laten spreken van de Schriften. Daar komt nu een einde aan. De marteldood wacht.

Het uur van afscheid nemen van zijn geestelijke zoon en ambtelijke broeder Timotheüs komt dichterbij. Met volle ernst en overtuiging heeft Paulus in zijn brieven op de werking van de dwaalleer gewezen. Het aanpassen van de apostolische leer aan de tijdgeest. Dat behoort vandaag niet tot het verleden.

Zijn we ons dat bewust? Of is er gelatenheid? Het gedogen? Uit de Schriften kunnen we veel leren. Als dienaar des Heeren was Paulus zich bewust verantwoording te moeten afleggen voor het aangezicht van de alwetende, alomtegenwoordige Heere. Het rekenschap geven van het werk vindt plaats. Het werken en het hoe werken voor en onder mensen. Dienaren komen ook te staan voor God en die troon is ook de troon van Jezus Christus. Eenmaal zal er zijn het zichtbaar staan voor de Heere Jezus Christus. Christus verschijnt als Rechter in opdracht van Zijn Vader om te oordelen de levenden en de doden. De majesteitelijke grootheid en heerlijkheid van Jezus Christus zal ieder zeker zien. De Kerk zal juichen: Eeuwig bloeit de gloriekroon op het hoofd van Davids grote Zoon. Timotheüs denkt eraan en leeft erbij dat de rechterstoel ook voor hem wacht. Het zal gaan over trouw of ontrouw in de ambtelijke bediening. De ambtelijke trouwe bediening staat voor Paulus voorop. De Zender, de Heere, heeft daar recht op en kan dienen tot zegen voor de naaste. Een eeuwigheidszegen.

Het gaat immers op de zondag of de werkdagen om het Woord.

De confrontatie met het Woord is de allereerste vereiste. Het eeuwig blijvend Woord van God.

Ongebonden. Het Woord van God heeft het eerste en het laatste woord. Het luisteren naar, het buigen voor, het aanvaarden van het Woord dienen er te zijn. De eeuwen door. Dat Woord bezit allereerst de dienaar. God de Heere heeft hem het Woord toe betrouwd. Zijn roeping is steeds te komen met het Woord van God. Gelovend, kennend, onderscheidenlijk, want het Woord van God is een kracht Gods tot zaligheid. Rom. 1:16.

Het Woord van God wordt ook genoemd het Woord der waarheid. Dat Woord van God is waarachtig en daarom behoort de prediking prediking van de waarheid te zijn.

Daarvan dient een dienaar zich altijd bewust te zijn. Een blijvend gebed behoort er te zijn: Maak mijn voetstappen vast in Uw Woord, en laat geen ongerechtigheid of afwijking van Uw Woord over mij heersen. Psalm 119:133. De Heere doet wonder door en met het Woord der waarheid. Met nadruk schrijft Jakobus: Naar Zijn wil heeft Hij ons gebaard door het Woord der waarheid, opdat wij zouden zijn als eerstelingen Zijner schepselen.

Jak. 1:18. Door de verkondiging van het Woord brengt de Heere mensen tot een nieuw leven. Mensen te leren, te leiden, te funderen, te troosten en te verblijden is het lievelingswerk van de Heere door Zijn Heilige Geest met als middel in het bijzonder de verkondiging op zondag. Welk een gezindheid en houding kende Paulus. Mijn kinderkens die ik wederom arbeid te baren totdat Christus een gestalte in u krijge. Gal. 4:19. Is het laatste werkelijkheid dan blijkt dat in levenshouding en levensgezindheid. Tijdens het laatste bezoek van een bejaarde broeder ouderling was de vraag: Hoe is het? Gelet zijn leeftijd kon hij nog gebruik maken van zijn knielbankje. Na de gestelde vraag wees hij op het bankje. Daar was straks mijn vraag: Heere Jezus wees ook in mijn laatste levensuur mijn Voorspreker bij Uw Vader. U heb ik nodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen