De woestijnreis

De farao nam harde maatregelen om de groei van het volk Israel tegen te gaan. Een vreemd gedrag want Israel was een slavenvolk en je zou toch zeggen, hoe meer slaven hoe liever. Maar hij nam harde maatregelen. Hij ging Israel verdrukken. De vroedvrouwen kregen de opdracht de pas geboren jongetjes te doden. En tenslotte werd bevel gegeven de jongetjes na hun geboorte zo spoedig mogelijk te verdrinken. Deze maatregelen waren alle wanhoopsdaden, want het volk bleef maar groeien. Farao besefte niet dat hij, net als Bileam later, het volk Israel niet vloeken kon, omdat het een gezegend volk was. Het lag onder een rijke belofte, aan de aartsvaders gegeven: uw nageslacht zal talrijk zijn als de sterren en als het zand dat aan de oever van de zee is. Die belofte was God aan het vervullen, zoals Hij dat doet met al Zijn beloften, ondanks het woeden van de vijand. En ondanks de schuld van het volk.

Zoals de vroedvrouwen in het geloof de wrede farao trotseerden en om de tuin leidden in die heilige strijd -de strijd tussen het vrouwenzaad en het slangenzaadzo zal het volk ook het bevel om de kinderen te verdrinken getrotseerd hebben. Dat zal ongetwijfeld gevolgen hebben gehad en tot ongelukken en straffen hebben geleid en wellicht de dood van onschuldige kinderen, zoals later in Bethlehem zou gebeuren onder Herodes’ tirannie, maar we moeten vast houden aan de gedachte dat de Heere er voor zorgde dat het volk niet uitgeroeid werd. Hij zorgde soms voor wonderlijke uitkomst, zoals Jochebed met Mozes ondervond.

Al werd de druk opgevoerd, toen de nood het hoogst was, was de redding nabij. Farao en zijn volk leden door Gods straffende hand grote verliezen. Dus toen het volk uit Egypte vertrok, de vrijheid tegemoet, bedroeg het mannelijke voetvolk alleen al 600.000 personen. De (vruchtbare) vrouwen en de kinderen, meisjes en jongetjes niet meegerekend, en dan had je de stam van Levi nog, Numeri 1:46. De hemel spot met het woeden van de vijand.

Zo wonderlijk als de uittocht uit Egypte was, zo wonderlijk zou de intocht in het beloofde land zijn. Maar de doortocht door de woestijn was niet minder een wonder, een groot wonder van de God van Israel. We krijgen gauw een verkeerd beeld van de woestijnreis, alsof het een dagelijkse kwelling was onder een brandende zon in een levensgrote zandwoestijn, met een moedeloos voortsjokkend volk, dreinende kinderen, met levensgrote gevaren als schorpioenen en giftige slangen, een land waar je van dorst omkwam en onvoldoende voedsel was. Natuurlijk waren er tegenheden, maar de doornen en distelen horen bij ons gevallen bestaan. Er waren ook beproevingen, maar die horen ook bij een leven onder Gods leiding. En er waren inderdaad ook vurige slangen, maar dat waren welverdiende straffen. Daar vroeg het volk toch om? God is altijd rechtvaardig. En de reis heeft lang geduurd. Maar waar lag de oorzaak? En waar-om hebben velen het beloofde land nooit bereikt? Dat was toch vanwege het ongeloof? Zo was het toen en zo is het nu nog.

De bijbel legt juist de nadruk op Gods dagelijkse en trouwe Vaderlijke zorg. Hij leidde hen als een kudde door de hand van Mozes en Aaron, Psalm 77:21. De hitte van een brandende zon werd getemperd door de wolkkolom en in de koude nachten was er licht en warmte door de vuurkolom. Amalek werd overwonnen. Er was voor al die mensen, ja, tel ze nog maar eens, water en brood. We moeten ons niet blindstaren op de klachten van het volk, toen ze mopperden dat er geen water was, hun ongeloof was wel heel groot. Daar klaagde God over. En nog: Doe uw mond wijd open en Ik zal die mond vullen, Psalm 81. Dat sprak God, maar moest daarop klagen: Maar Mijn volk wou niet, naar Mijn stemme horen. Israel verliet, Mij en Mijn geboden, enz. En elke dag was er vers brood, manna, dat uit de hemel kwam. Ja, waar komen de zegeningen zoals brood en water anders vandaan? En (daar is ook een vraag over) God zorgde voor alles, dus ook voor middelen om het mannameel op een vuurtje te bakken. Heeft Hij ooit half werk gedaan? Het vlees kwam er zomaar aanvliegen. Het is waar, dat er ook wel gestikt zijn in het vlees. Maar dat kwam omdat men in hun gulzigheid vergat te bidden: Heere, zegen deze spijze, amen. Ze werden dagelijks begenadigd. Ja het was genadebrood, wonderbrood, als teken van het levende Brood dat uit de hemel zou neerdalen op de aarde, Joh. 6:51. God deed “duizend wonderheen”. Mozes herinnert het volk er steeds aan: Uw kleding is aan u niet verouderd, en uw voet niet gezwollen, 40 jaren lang, Deut. 8:4. Mozes en Aaron waren op 120-jarige leeftijd nog even sterk als toen ze jong waren. En Mozes’ ogen mankeerden niets, ook niet als een hoogbejaarde man. Het heeft hun aan niets ontbroken dan dankbaarheid, ootmoed en verwondering. En daar brengt de Heere je wel. Hier in beginsel en straks voor eeuwig. Want de woestijnreis is een bewijs van Gods verbondstrouw, Die Zijn volk niet laat omkomen, in dure tijd en hongersnood ook niet. Mooi beeld toch, ook voor de woestijnreizigers van vandaag. Wie tot Gods pelgrims behoort, zal Gods trouw en genade leren kennen. Tegen al onze ondank en rechthebbendheid en murmureringen in. Gods volk komt aan in het beloofde land. Om Christus’ wil, Die een echte woestijnreis door dit leven heeft gemaakt en de toorn van God over de zonde heeft gedragen. En weggedragen. En dat is het grootste wonder. Die gunst heeft God Zijn volk bewezen, opdat het altijd Hem zou vrezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen