Kenmerkenprediking (Slot)

Niet de gestalten en kenmerken van de mens, maar het offer van Christus is de grondslag van de zaligheid. “Jezus, niet mijn eigen kracht, niet het werk door mij volbracht, niet het offer dat ik breng, niet de tranen die ik pleng (…), kunnen redden, Gij alleen!” Nee, de bijbelse prediking waarin de kenmerken een plaats hebben, wijst deze kenmerken niet aan als grond… Maar - is daarmee de kenmerkenprediking dan ook afgewezen?

Met de bovenstaande woorden besloot ik het vorige artikel. Uit het geheel van wat ik over kenmerkenprediking schreef, zal duidelijk zijn dat mijn antwoord op die laatste vraag ontkennend is. Nee dus. Bijbelse prediking is Christusprediking. “Hoort Hem!”, zo wees God de Vader Zijn Zoon aan op de berg der verheerlijking. Daarom dient in de stem van de prediker de stem van de Heere Zelf door te klinken. In het aanwijzen en aanprijzen van deze enige Naam tot zaligheid. Maar deze Christusprediking omvat mede het aanreiken van de toetsstenen, of zo u wilt: de kenmerken van het ware geloof. Opdat ik weten zou of ik een levend lidmaat van het Lichaam van Christus ben – of niet. Deed de apostel Paulus anders? “Onderzoekt uzelven, of gij in het geloof zijt. Beproeft uzelven. Of kent gij uzelven niet…?” [2 Kor. 13]. In deze toetsing slaat de apostel zichzelf niet over: “… opdat ik niet enigszins, daar ik anderen gepredikt heb, zelf verwerpelijk worde.” [1 Kor. 9].

In de evangelieverkondiging waarin de kenmerken van een levend geloof een plaats hebben, zal aandacht zijn voor zowel (de noodzaak van) het komen tot Jezus Christus alsook voor het leven uit Hem. De Heilige Geest is niet alleen de Werver van de bruid, maar Hij is ook de Vriend van de Bruidegom die de blijvende band vormt tussen Christus en de Zijnen.

Bijzonder leerzaam is wat dr. H.F. Kohlbrugge over deze dingen noteerde in het catechisatieboekje van zijn hand De leer des heils. In het derde hoofdstukje vraagt hij naar de vruchten van de bekering, ofwel de kenmerken van het nieuwe leven. Hij formuleert ze als volgt [310]: “Hartgrondige ootmoed voor God, of erkenning dat men niets is; oprechte hoogachting van alle geboden Gods en een hart dat tot die geboden geneigd is; ongeveinsd geloof aan Gods genade en ontferming in Christus Jezus, en ongehuichelde overgave van zichzelf voor het heil des naasten.”

In de praktijk van zijn gemeente Elberfeld zal Kohlbrugge regelmatig vragen hebben gehoord die samenhangen met de zekerheid van het leven met de Heere. [312] “Hoe kan iemand weten of hij bekeerd is? Een mens heeft niet naar zichzelf te vragen, wat hij is of niet is, maar zich voortdurend te bekeren van alle verkeerdheid, en alleen te vragen naar die God die in mensen een welbehagen heeft.”

Gevraagd naar de wijze en het tijdstip van het zaligmakend werk van Christus in de zondaar, wijst Kohlbrugge verrassenderwijze allereerst naar Gods werk buiten de mens. [316] “Wanneer heeft dit eigenlijk plaats gevonden? In de kruisiging en opstanding van Christus, waarin Hij alles Gode wedergebracht en alles hersteld heeft, wat door onze schuld bedorven was, nadat wij van God afgevallen waren.” Maar betekent dat nu dat we onszelf zomaar kunnen toe-eigenen wat de Heere Jezus volbracht heeft in Zijn werk op aarde? Nee, zeker niet. Dan begrijpen we het verkeerd. De oorsprong van de zaligheid ligt weliswaar geheel buiten mij, in het eeuwige voornemen van God de Vader, en in het zaligmakend werk van God de Zoon. Alles buiten mij.

We mogen de vruchten van Gods werk in ons leven niet tot grondslag van ons behoud maken. Maar we mogen evenmin de toepassing van de zaligheid laten opgaan in de verwerving van de zaligheid. Vandaar vraag 317: “Wanneer wordt een mens de vrucht van dit werk deelachtig? Ofschoon het heil van Christus voor ons aanwezig is, zo komt er nochtans in ons leven een zeker tijdstip, waarop wij door de Geest des geloofs in dit heil overgezet worden, en van de dood in het leven overgaan. Dit is de gehele omzetting van de mens, welke hem tevreden maakt met de gerechtigheid die voor God geldt, een omzetting die ook wedergeboorte heet.”

Deze wedergeboorte is onmiskenbaar het werk van de Geest van Christus. Zonder ons, in ons, zo belijden we met de Dordtse Leerregels. De Heilige Geest bedient Zich daartoe van een door de Heere gegeven middel. [319] “Wat is het middel waarvan God Zich daartoe bedient? Het Woord Zijner genade, juist dan, wanneer ik geen grond meer onder mijn voeten vind, ook geen leven meer in eigen hand heb, en de hemel boven mij gesloten is…” [320] “Wat is het kenmerk van uw wedergeboorte? Dat ik mijn God vrees, mijn naaste eer en liefheb, ook mij met mijn wedergeboorte niet troost, maar met de eeuwige trouw en ontferming Gods.” Zullen deze zaken naar Gods bedoeling een plaats in de evangeliebediening hebben? Dat zullen ze! [335] “Wat bewerkt de Heilige Geest door zulke prediking? Een verbroken geest en een verbroken en verslagen hart; een erkennen van elke zonde; een waarachtige honger en dorst naar gerechtigheid; een zekerheid van volkomen vergeving van zonde; troost, vrede en blijdschap in God en een verzekering van de eeuwige zaligheid.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen