Kerkdienst in Coronatijd (1)

”De Heere blijft nabij. Hij helpt je. Hij ondersteunt je. Hij stimuleert je steeds om te strijden. Zelfs te lijden voor de Koning van de Kerk en Zijn leden.”

Met deze woorden sloot ds. M.C. Tanis zijn laatste bijdrage voor deze rubriek af, die hij jarenlang met de liefde van zijn hart in getrouwheid aan Schrift en belijdenis heeft verzorgd. De Koning van de Kerk zij hem in alles goed en nabij!

Onderlinge bijeenkomst

Ondertussen heeft de Kerk van de Koning te kampen met beperkende maatregelen vanwege het opgelaaide Coronavirus. De opwekking tot standvastigheid in Hebreeën 10:25 in het licht van Christus’ tweede komst krijgt daarmee een bijzondere klank: ”Laat ons onze onderlinge bijeenkomst niet nalaten, gelijk sommigen de gewoonte hebben, maar elkander vermanen; en dat zoveel te meer, als gij ziet dat de dag nadert.” Maar als de onderlinge bijeenkomsten op dit moment niet of nauwelijks kunnen worden bezocht, hoe is dan het thuis volgen van een kerkdienst te waarderen? Kunnen we nog wel spreken van de samenkomst van de gemeente als in een nagenoeg lege kerk het Woord wordt verkondigd en velen thuis op eigen wijze -en soms op eigen tijd- een dienst volgen? Als we deze en komende keren een antwoord zoeken op deze vragen, is het zaak om dat allereerst in Gods Woord te zoeken.

Daarin is in het Oude Testament de rode draad snel duidelijk: het samenkomen van mensen is en blijft onmisbaar. Het is ook in dit verband niet zonder betekenis dat God Adam al vóór de zondeval Eva gaf. Waarin moest zij haar man eigenlijk bijstaan in het paradijs, anders dan om samen God te dienen? Wij mensen hebben elkaar zo nodig om de ander op te wekken om te wandelen in de vreze des Heeren.

Publieke bijeenkomst

Een eerste duidelijke aanwijzing voor een openbare eredienst na de zondeval vinden we in Genesis 4:26: ”Toen begon men den Naam des HEEREN aan te roepen.” Zo wordt in de dagen van Seth weer een begin gemaakt met de publieke eredienst in gebed en het brengen van offers. Matthew Henry tekent daarbij treffend aan: ”Nu begonnen de mensen God te aanbidden, niet slechts in de binnenkamer en in hun gezin, maar ook in het openbaar, in de plechtige vergaderingen.” Het geslacht van de godvrezende Seth verbindt zich dus aan elkaar in een gemeenschap. Men zoekt elkaar op om een openbare godsdienstoefening te houden. Zo komt de kerk onder het Oude Verbond nadrukkelijk steeds samen.

Dit aanroepen van de Naam des HEEREN zien we vervolgens in het boek Genesis ook terugkeren in het leven van Abraham (Genesis 12:8, 13:4 en 21:33). Ook zijn zoon Izak volgt in het voetspoor van zijn vader (Genesis 26:25). Tijdens de woestijnreis van het volk Israël wordt het centrum van de openbare godsdienstoefening zichtbaar in en rond de tabernakel. De tabernakel wijst er in alles op hoe een heilig en rechtvaardig God Zijn barmhartigheid en genade aan zondaren kan openbaren. Zo wil God wonen temidden van een schuldig volk. Dáár wil Hij Zijn volk ontmoeten en verschijnt het volk voor Zijn aangezicht. In Zijn genade geeft de HEERE Zijn volk een tent der samenkomst. Wat een wonder van Gods éénzijdige liefde!

Zelfs de plaats van de tabernakel is niet zonder betekenis. Rondom de tabernakel staan de tenten van de stammen Israëls gegroepeerd. Zo zijn alle tenten gericht op de tent der samenkomst. Maar kan men in zijn eigen tent God niet dienen? Zeker wel. Niet voor niets worden alle vaders gehouden hun gezin te onderwijzen in de dienst en de geboden van de HEERE. Maar dat staat dus niet los van de publieke godsdienstoefening: het één kan juist niet zonder het ander.

Onmisbare bijeenkomst

Dat blijft zo als de tempel de plaats van de tabernakel inneemt. Daarbij komen er op steeds meer plaatsen samenkomsten van de gelovige Israëlieten om op de sabbat onderwezen te worden in Gods Woord. Het daadwerkelijk bijeenkomen in een onderlinge en publieke samenkomst is dus wezenlijk voor het volk van God. Dat samenkomen is onmisbaar. Dan wil God heel in het bijzonder Zijn volk ontmoeten. Dat is het verlangen van God Zelf! En Hij werkt óók het verlangen bij Zijn volk om Hem te ontmoeten. Waar? Daar waar het volk vergaderd is. Dat is geen individueel gebeuren!

Wat een pijn en verdriet klinkt er dan ook in de Psalmen als die gelegenheid er niet is. Dan klinkt Davids smeekgebed in psalm 42: ”Wanneer zal ik naad’ren voor Uw ogen; in Uw huis Uw Naam verhogen?” Is dat ook niet de nood van de dichter van psalm 74? ”Zij hebben al Gods vergaderplaatsen in het land verbrand!” Dan is er geen houdbare nood, die zich wat schikt in de omstandigheden.

Maar dan is er nood, die werkelijk uitdrijft naar God. Zo klinkt het midden in die nood: ”Evenwel is God mijn Koning vanouds af, Die verlossingen werkt in het midden der aarde.” En die God leeft nog!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen