Opstand

Natuurlijk heeft de betreffende ambtsdrager dit geval met zijn medebroeders besproken, maar hij dacht er ook goed aan te doen dit geval eens via een vraag aan ons voor te leggen, met de bedoeling dat wellicht anderen in soortgelijke situaties een weg te wijzen. Hoe te reageren?

Ik ben blij dat het met onze patient goed is gegaan en dat hij later ook nog een goed gesprek heeft gehad met zijn ouderling. Maar ja, dit kan gebeuren in het pastoraat. Ik bezocht eens een vrouw die al meer dan 90 jaar oud was en over het algemeen geen gezondheidsklachten in haar leven had gehad. Nu was ze getroffen door een lichte tia en moest daarvoor naar een verpleeghuis om te revalideren. Ook zij was erg opstandig en vroeg mij waar ze deze tegenslag toch aan te danken had…

Ik wil proberen er wat van te zeggen. Het is in ieder geval een puur menselijke reactie. Zelfs als we de Heere persoonlijk mogen kennen, zijn we het dan altijd met de Heere en Zijn weg met ons eens? Is daar geen genade voor nodig? Zeker bij een weg die regelrecht tegen vlees en bloed ingaat? Het is niet overeenkomstig onze aard om het in een kruisweg met Hem eens te zijn en onder Hem te komen. Er kan zelfs grote opstand in het hart rijzen, boosheid en een God als het ware ter verantwoording roepen.

Maar, zo zegt u: dat is toch verkeerd om zo te reageren? Ja hoor, het is verkeerd. Maar we zijn toch verkeerd? Of niet soms? Nee, goed praten doe ik het niet. Maar hebben we dan ons eigen hart niet leren kennen? En uit ons hart komen voort “boze bedenkingen, doodslagen, overspelen, hoererijen, dieverijen, valse getuigenissen, lasteringen”, Matth. 15:19. En als de Heere Jezus, de grote Kenner van ons hart dit zegt, voegt Hij er nog aan toe dat deze zaken de mens verontreinigen en hem dus ook schuldig stellen tegenover de Heere. Ook als we er niet openlijk toe komen om te zeggen dat we boos zijn op God, dan kan de gedachte zelf nog heel levend van binnen aanwezig zijn. En de Heere kent zelfs van verre onze gedachten. Het is de vraag hoe we moeten reageren als iemand zijn boosheid op God uit. Zowel in de gewone omgang met onze naaste, als ook in het pastoraat. Daarbij moeten we naar mijn mening denken langs de volgende lijnen.

In de eerste plaats moeten we ons wachten voor een directe veroordeling. Het voorbeeld dat u geeft uit de praktijk is dan ook echt iets waardoor ons levenshuis op zijn fundamenten trilt. Moet het iemand die de Heere vreest al gegeven worden om voor opstand bewaard te blijven, dat geldt zeker voor iemand die de Heere niet kent en geen verstand heeft van geestelijke dingen. Luisteren is vervolgens het beste. Laat de ander maar vertellen. Daar heeft hij behoefte aan en het geeft u allerlei aanknopingspunten voor een gesprek. Op dat moment misschien nog niet, maar later wel. Maar zeg in ieder geval nooit gelijk tegen iemand die met een dergelijke uiting van woede komt dat hij of zij dat niet mag zeggen. Ga maar gewoon naast hem zitten en luister. Laat de persoon maar praten. U krijgt later wel een beurt, misschien gelijk al, of veel later.

Er komt vervolgens natuurlijk een moment dat u iets moet zeggen en op zijn afwijzing in moet gaan. Laat eerst de spanning van het moment voorbij gaan. Voelt u zich niet schuldig als het een bezoek was zonder gebed en Bijbellezen. Vraag aan de Heere een gelegenheid om erop terug te komen, om de juiste woorden en een hart dat bewogen is met de ander. Op die manier zou het er toe kunnen komen dat hij naar u gaat luisteren. Want, versta mij goed, dat moet op een gegeven moment wel gebeuren. En wat is het dan nodig dat u in plaats van een preek af te steken een persoonlijk getuigenis zou kunnen geven over wie de Heere voor u is. En wat u hebt ondervonden toen het in uw leven moeilijk was. En wat de Heere met al die dingen die er gebeuren voor heeft met ons. Maar ook wat God bedoelt met de dagen dat het zonnetje schijnt en er geen sprake is van een dreigende dood.

Met andere woorden: een persoonlijk getuigenis over Wie de Heere voor u is, doet onder Gods zegen meer dan 10 preken over wat hoort en wat niet hoort. Is dat trouwens niet de armoede van de tijd dat er geen levend getuigenis uitgaat van de kerk? En dat kerkmensen niet kunnen vertellen wie de Heere voor hen is? Dat stelt ons in ieder geval schuldig voor God en kan niet zo blijven. Maar ga naast de opstandige mens zitten als een medemens, die zichzelf en eigen hart heeft leren kennen.

Natuurlijk moet hetgeen ik doe en zeg gezegend worden. Ik kan geen mens verder helpen als de Heere Zijn zegen onthoudt. Maar Hij heeft wel belooft dat wie Zijn getuige is, gezegend zal worden. Omdat het Woord van God nooit ledig tot de Heere wederkeert. En als we misschien op dit moment een moeilijke weg gaan en we kunnen er maar niet onder komen, hebben we, als het goed is, er geen vrede mee en schreeuwt ons hart naar de Heere om hulp en uitkomst. En als we de Heere en onszelf leren kennen gaan we onze onwaardigheid inleven en kan Gods genade over ons leven zo groot zijn, dat we, net als Job, die op ene dag bijna alles verloor, Gode niets ongerijmds toeschrijven en, al is het met een wenende ziel, belijden: De HEERE heeft gegeven, de HEERE heeft genomen, de Naam des HEEREN zij geloofd. Zie toch wat genade vermag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen