Beroepingswerk

Een belangrijke oorzaak van stroef verlopend kerknieuws ligt in het feit, dat het aantal beroepbare gemeenten door de jaren heen behoorlijk is afgenomen. Zestig jaar geleden waren er, als ik het mij goed herinner, zeker wel een vijftig gemeenten die konden beroepen. In het Zuiden bedroeg dat aantal wel ongeveer een dertig gemeenten. U begrijpt wel dat hier veel veranderd is. Omdat er de laatste jaren veel broeders met emeritaat gingen, kwamen er enige openingen. Maar het blijft allemaal zeer beperkt.

Terwijl de aanvoer van kandidaten vrijwel gelijk is gebleven met het verleden. Beroepbare gemeenten zijn in aantal sterk afgenomen, terwijl de aanvoer niet met gelijke tred verminderde. Dus dreigt een overschot. Het is een voorrecht dat jonge broeders ook in deze tijd nog roeping ervaren voor het ambt. Dat is op zich een klein wonder. Dat maakt het voor de curatoren des te moeilijker om de stroom enigermate in te dammen.

Als kandidaten langer dan normaal op een beroep moeten wachten, is dat dus mede een gevolg van de leegloop van de gemeenten. Er zijn meer factoren die van invloed zijn. Als vijf gemeenten bijvoorbeeld kunnen beroepen, kan het gebeuren dat de voorkeuren eerder uitgaan naar een predikant met enige ervaring, dan naar een pas beginnend kandidaat. In zo’n klein vijvertje komen kandidaten misschien niet zo snel aan bod als de broeders predikanten. Er zijn momenteel meerdere kandidaten die wachten op een beroep. Maar dat geldt voor hen niet alleen. Wees ervan overtuigd dat er ook meerdere predikanten zijn, die eveneens kunnen uitzien naar een beroep. Ze lopen soms bijna vast in hun gemeente en dan zou een beroep wel een uitkomst zijn. De voornaamste oorzaak van de malaise in het beroepingswerk ligt in de menselijke en soms wereldse manier waarop we met het beroepen van broeders omgaan. Door de jaren heen kom je er steeds meer achter dat een vacante gemeente die gaat beroepen, begint bij de meest getalenteerde dominee.

In mijn jeugd wist je al bij voorbaat op wie een gemeente het oog liet vallen. Namen als B. Bijleveld en M. Vlietstra, P. N. Ribbers en W. van ’t Spijker haalden de kolommen als eersten. Daar speelde ook iets in mee van een hype. Wat elke gemeente deed, werd in een voortdurende kringloop eindeloos nagevolgd.

Een uiterst menselijke trek, die veel geestelijke overwegingen doet verbleken. Veel gemeenteleden zullen daarom ook niet steeds onder de indruk zijn van de Goddelijke leiding inzake het beroepen en beslissen. In andere kerkverbanden zie je dat kandidaten meestal naar de grootste gemeenten gaan. Daar komen, vaak terecht, ook menselijke overwegingen bij te pas, maar dat menselijke aspect krijgt denkelijk wel vaak te veel aandacht. Dat moeten we als predikanten ook eerlijk erkennen. Ik weet zelf dat ik naar drie gemeenten met absolute overtuiging het beroep kon aannemen, maar, eerlijk is eerlijk, naar twee andere gemeenten lag dat toen toch niet echt zo helder. Ik zou over de moeiten van het beslissen, uit persoonlijke ervaring heel wat kunnen vertellen. De een is innerlijk meer gecompliceerd dan de ander. Ds. Kok sr. ging ervan uit dat heel de kerk de wijngaard was. Hij gaf er niet te veel aandacht aan waar hij mocht werken.

Ik kan best begrijpen dat gemeenten belang hechten aan de persoon en de gaven van de voorganger. Het gaat tenslotte om een zaak die voor heel veel jaren bepalend is. Zullen gemeenten en predikant het zo lang met elkaar uithouden? Menselijk geredeneerd?

U hebt gelijk, maar de grens tussen het geestelijke en het menselijke kan soms moeilijk te bepalen zijn. In ieder geval moeten we erkennen dat we de persoon van de predikant te sterk laten meewegen. Zeker, als we tegenwoordig ook horen van een profiel; of als we de gemeente bepalend laten zijn voor dat profiel.

Dan worden er leraars “opgegaderd” naar de eigen begeerlijkheid. Gemeenten kunnen dus werelds te werk gaan. Maar dat geldt ook van de broeders predikanten. Zij zijn ook mens, en hebben natuurlijk ook hun voorkeuren. Voor kandidaten is het zwaar te verwerken, als anderen steeds voorgaan. Maar elke predikant bijna weet er wel van, dat ook hij zijn tegenvallers beleeft. Bij kerkelijke functies kunnen heel wat beschadigingen optreden. Ook vanwege het feit, dat je met “gewicht” en al in de kolommen aan den volke wordt gemeld. Iedere voorganger kan ongeveer weten welk plaats hij inneemt, met hoeveel gaven hij bedeeld is. Maar om daarachter te komen, hebben we levenslang Gods wijze lessen nodig. Hoeveel mensen maken in hun baan of op de werkvloer ook mee dat zij gepasseerd worden. Maar bij predikanten werkt de publiciteit nog eens extra mee. Toch geeft de Heere daarin ondersteuning. We mogen er ook echt achter komen, dat Gods weg de beste is. En Hij werkt juist door de diepten heen. De weg van Jozef is de weg van zeer veel anderen: Tot de tijd toe dat Zijn Woord kwam, heeft hem de rede des Heeren doorlouterd. Daar moet het tenslotte met ons allen naar toe. Het is de weg van Christus. Het zien op Zijn vernedering en verhoging kan steun en bijstand verlenen. Deze geestelijke lijnen lopen dwars door ons menselijke gedoe heen. Maar we moeten daar wel oog voor hebben. We moeten ons allen onderzoeken of we door de Geest geleid worden. En reformatie van de kerk kan ook moeten betekenen reformatie van roeping en verkiezing inzake de predikantsplaatsen. Ik wil de kerkenraden aansporen om de eerste verzen van 1 Corinthe 2 maar eens te lezen. Beroepbare broeders mag ik wijzen op de levenslange les van zelfverloochening, zoals Paulus daarvan kon getuigen. Ik heb bij mijzelf de weg van Jona wel meermalen gekruist, maar gelukkig als we ook met Simon van Cyrene achter Christus aan mogen komen. Onze bede zij: Leer mij Uw weg!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen