Kerkdienst in Coronatijd (slot)

Waarom komen we als gemeente samen in een onmisbare, onderlinge en publieke bijeenkomst? Omdat God ons roept naar Zijn Huis. Hij ons dáár wil zegenen. En die onderlinge bijeenkomst tot een getuigenis is. Voor God, voor elkaar en voor de wereld. Maar hoe moet dat als in deze Coronatijd in een nagenoeg lege kerk het Woord wordt verkondigd?

Gemeente-zijn houdt het daadwerkelijk samenkomen en het zich voegen bij die onderlinge gemeenschap in. Ook de kerk van alle eeuwen en plaatsen gaat in dat spoor. Zelfs in tijden van vervolging zoekt men gelegenheden om elkaar op te zoeken om Gods Woord te horen en samen te bidden. Elkaar te vermanen waar nodig, elkaar te vertroosten en te bemoedigen waar mogelijk. Om zo de eenheid te zoeken, als leden van één Lichaam.

Verbieden?

Maar dat lijkt onmogelijk in tijden van besmettelijke ziekten. Toch zijn we niet de eersten die dergelijke tijden meemaken en om die reden ons bezinnen op de kerkgang. Wat te denken van wat de belangrijkste voorman van de Nadere Reformatie, Gisbertus Voetius, daarover schrijft in zijn catechismuspreek over het 6 ^e gebod? “Soude men die luyden, die de pest in huys hebben, de kerck niet mogen verbieden? Antwoord: Dat de soodanige haer selven in d’een of d’ander plaetse van de Kerck afsonderen, is niet ongefatsoeneert, en dat van wegen die gene die moghten van haer verveert zijn. Maer dat men soodanige luyden gantschelick de kerck soude verbieden, dat soude voor deselve hart vallen, nadien sy, moetende voor dien tijt missen den troost ende aensprake der menschen, haer selven soecken te troosten met de aensprake Godes door sijn woort.”

Het uitgangspunt is duidelijk: de gang naar Gods Huis is het allerlaatste wat men iemand mag onthouden, als het écht niet anders kan. Het lichamelijke welzijn weegt zwaar. Maar het geestelijke welzijn gaat daar boven uit (Matth. 10:28). Dan is het ook duidelijk waarom we in Coronatijd alles op alles moeten zetten om kerkdiensten te beleggen en bij te wonen, hoe aangepast die dan ook zijn. Zo nodig zullen extra diensten op zondag en/of doordeweeks moeten worden gehouden om zoveel mogelijk gemeenteleden in staat te stellen om met anderen in Gods Huis samen te komen. Dat maakt het zeker voor grotere gemeenten erg moeilijk.

Vervangen?

Maar thuis ‘online kerkdiensten’ volgen, kunnen toch geen (langdurige) vervanging zijn van het samen opgaan naar Gods Huis?

1. Zo verschrompelt het publieke getuigenis naar God, elkaar en de wereld dat er een God is Die leeft en ons geschapen heeft om voor Hem te leven en ons allemaal roept naar Zijn Huis. Is dat niet juíst in tijden van nood en zorg zo nodig?

2. Het verbreekt de onderlinge gemeenschap om samen een godsdienstoefening te houden en zo elkaar op te wekken om in Zijn wegen te wandelen, juíst in tijden van nood.

3. Het versterkt het individualisme en de persoonlijke vrijblijvendheid. Het wordt zo steeds gemakkelijker om zelf te bepalen welke dienst(en) van welke predikant je op welk moment van de dag je wilt volgen.

“Kittelachtig zijnde van gehoor, zullen zij zichzelven leraars opgaderen, naar hun eigen begeerlijkheden. (2 Tim. 4:3).” Maar zegt onze belijdenis niet dat God goedertierenlijk verkondigers van de zeer blijde boodschap zendt tot wie Hij wil en wanneer Hij wil (DL I,3)?

4. Het versnelt de vervlakking in onze kijk op de eredienst. Hoe kan het dat er thuisluisteraars zijn die pas inschakelen als de preek begint of na de preek dankgebed, slotpsalm en zegen(!) aan zich voorbij laten gaan? Welke verschillen in houding en gedrag (bijvoorbeeld zithouding, kledingstijl) zijn er tussen het thuis volgen van een dienst of het bijeen zijn in de kerk? Hoe komt het dat vrouwen die gewend zijn om in de kerk een hoed op te hebben er niet aan zullen denken om dat thuis ook te doen?

5. Het verdiept het loszuigen uit belangrijke zondagse ritmes. Het thuis alles achterlaten en opgaan naar Gods Huis op de marktdag van Zijn genade is méér dan een korte onderbreking van onze dagelijkse bezigheden in onze eigen (woon)kamer.

Verzuimen?

Gods Woord en onze belijdenisgeschriften onderstrepen hoe fundamenteel het is om daadwerkelijk samen te komen. Natuurlijk valt niet te ontkennen dat de HEERE het thuis volgen van een kerkdienst wil zegenen. Maar uitzonderlijke situaties (oppas, ouderdom, ziekte, zendingsgebieden) zijn de uitzondering die de regel bevestigen. Maar het verzuimen van onderlinge bijeenkomsten neemt God hoogst ernstig. Het opgaan naar Gods Huis is Gods dringend gebod. En juist daaraan heeft Hij ook een rijke belofte verbonden: ”Waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen. (Matth. 18:20)” Psalm 84 vers 5 blijft dan ook Coronaproof: ”Eén dag is in Uw huis mij meer dan duizend waar ik U ontbeer.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen