Eerst Naar Adam – Prof. Wisse Over Het Verbond (1)

‘Wie ooit in Antwerpen een bezoek bracht aan de beroemde kathedraal St. Gudule, werd ongetwijfeld bijzonder getroffen door de preekstoel in dat gebouw. Een zeldzaam schoon kunstwerk. Een heel treffende gedachte is er in uitgebeeld. De preekstoel wordt namelijk gedragen door een kunstig in hout uitgebeelde voorstelling van de vluchtende Adam en Eva in het Paradijs. De boom, de slang, het gebogen mensenpaar, alles ziet u daar. Op dit kunstwerk rust de preekstoel zelf, waar u al aanstonds een kruis in het zicht krijgt.

Adam en Christus

We laten deze dingen … voor wat ze zijn. Maar de gedachte die er zich in uitspreekt is heel goed. De preekstoel zal inderdaad pas echt preekstoel zijn, als Christus wordt verkondigd tegenover de val in het Paradijs. Wie Christus goed zal preken, moet beginnen van Adam te spreken. — Wie de schatten en weldaden van het genadeverbond wil verstaan, moet eerst weten, wat het betekent, dat we in een verbroken werkverbond midden in de dood liggen.

In de mate waarin men het werkverbond met alles wat daaraan verbonden is, uit het oog verliest, wordt ook het genadeverbond in zijn waarde omsluierd. En omgekeerd: in de mate waarin u thuis bent in de stukken en zaken van dat werkverbond, met een geheiligde kennis, door de Heilige Geest aan u verleend; — in die mate zult u de wonderen van het verbond der genade noodzakelijk, dierbaar en eeuwig prijzenswaardig leren achten. — Zeker, de Heere heeft dat Verbond al in het Paradijs geschonken; maar nader bepaald, aan Abraham en zijn zaad. Maar daarom moeten we … nu toch niet met Abraham beginnen. Abraham moet in het licht van Adam worden bezien. Dat wil zeggen: We moeten eerst met onze diepe val en bondsbreuk in Adam recht in kennis zijn gesteld, voordat we iets zullen verstaan van wat God aan Abraham en zijn zaad beloofde.

Voorrecht en verplichting

We moeten dit alles ook onze jonge mensen goed inprenten. Het is een uitnemende zaak, een verplichting zelfs, om het zaad van de kerk voor ogen te houden, in wat voor zalig nederbuigende bemoeienis de Heere hun de hand reikt, hoe de beloften van dat genadeverbond hun worden bekendgemaakt als ook voor hen. Al blijft de omhelzing van die beloften een daad van vrije, soevereine, almachtige genade. Maar dat doet niets af van de rechten van God op dat zaad. Dat doet niets af van de dure verantwoordelijkheid van dat zaad. Dat doet niets af van de ontzettende zwaarte van verloren te gaan niet alleen met een ‘gedoopt voorhoofd’, maar meer nog, dieper nog gedacht: van verloren te gaan als geboren onder die beloften, waarvan de doop een sacrament is.

Omgekeerd moet het de jonge mensen ook met grote, aanbindende, tere liefde voorgehouden worden, hoe de Heere ons als het ware tegemoet treedt van de wieg af, met de dierbaarste roepstemmen en lokstemmen, terwijl Hij ons hartelijk verzekert dat Hij geen lust in onze dood, maar in ons leven heeft, ons als het ware aanmoedigend, om toch in Zijn hand te vallen… Wij hebben daar echt niet mee te wachten tot het kind twintig, dertig jaar of nog ouder is, en nóg minder totdat het zelf daar eens over zou gaan spreken, of naar zou vragen. Neen, hier hebben we vanuit Gods recht en zeggenschap, en ook van uit Gods verbondsliefde en bemoeienis te handelen, te onderwijzen en te preken.

Eerst naar Adam

Dit alles moet ons dus helder voor de geest staan. Het is alles waar, volkomen waar. We willen en mogen er niets op afdingen. Alleen… dit alles moet niet anders gebeuren dan tegelijk met onderwijzing van die andere zaak: van dat verbroken verbond, dat der werken, in het Paradijs. Met andere woorden, zoals dan ook zo schoon en treffend in ons Doopsformulier staat: dat we eerst zien en leren zien, hoe we van nature midden in de dood liggen. —

Zonder de benauwdheden van onze dood, in onze eerste gevallen vader Adam, te leren kennen, zullen we geen rechte vertroostingen uit die heerlijke tweede Adam, Christus Jezus kunnen genieten; ja, zullen we die ook inderdaad niet eens nodig achten. —

Eerst naar Adam, voordat we in Abrahams tent binnentreden.

(De Wekker, 12 oktober 1928).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen