Lezen in de brief aan de Hebreeën (2)

Hij valt met de deur in huis, deze schrijver van de brief aan de Hebreeën. Zonder enige aanloop of aanhef, zonder speciale aanspraak begint hij gewoon. En hoe? Met het presenteren van wie God is en wat God doet. Over Hem zal hij nu gaan schrijven. Over God die Zich in deze wereld heeft bekend gemaakt. Hij die de hoge en heilige God is, die de eeuwigheid bewoont, maar die Zich niet te hoog acht om met Zijn openbaring tot mensenkinderen te komen. Het zit de schrijver kennelijk zo hoog, dat hij er onmiddellijk mee begint. We mogen ook zeggen: de Heilige Geest heeft het zo gewild, en hem geleid tot het formuleren van deze woorden.

Hoe luidt de eerste volzin? Die strekt zich uit tot de eerste vier verzen. Dat is één doorlopende zin. We beperken ons dit keer tot vers 1. Daar lezen we: “God, voortijds veelmaals en op velerlei wijze tot de vaderen gesproken hebbende door de profeten, heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken door den Zoon…”

Iemand typeerde dit eerste vers met een paukenslag aan het begin van een symfonie. Ja, met een symfonie mag je de Hebreeënbrief wel vergelijken. Veel stemmen en klanken uit het Oude Testament worden hier tot een imponerende samenklank gebracht. En dat eerste vers klinkt direct al op die indrukwekkende toonhoogte. Ze eist de aandacht van de lezer vanaf het eerste moment op. “God, voortijds veelmaals op velelerlei wijze tot de vaderen…” De stijl van spreken is verheven en aansprekend. Valt het u op? Een serie woorden, alle beginnend met een v: voortijds, veelmaals, velerlei, vaderen… Alliteratie wordt dat genoemd. Zo is het ook in het oorspronkelijke Grieks, woorden alle beginnend met éénzelfde letter

Maar belangrijker dan de fraaie vorm is de inhoud van wat hier staat. Het is een regelrechte heilsboodschap, dat eerste vers al. Hoe luidt die boodschap? God heeft gesproken! Dat is het middelpunt van deze zin. God heeft gesproken! Er is alle reden om hier verwonderd bij stil te staan. We hebben geen zwijgende God. Maar we hebben een sprekende God. Dat onderscheidde Israël al van de omliggende volken. Die hadden goden van welke het gold: “Ze hebben een mond, maar spreken niet. Ze hebben ogen, maar zien niet… Ze geven geen geluid door hun keel…” [Ps. 115]. De God van Israël daarentegen was een God die sprak. “Mijn volk, zeide Ik, hoor toe, en Ik zal onder u betuigen…” [Ps. 81].

Dat had ook anders kunnen zijn. Adam en Eva gehoorzaamden het gebod van de Heere niet. Ze lieten zich verleiden door de stem van de boze, en neigden hun oren en ogen door moedwillig tegen hun Schepper in te gaan. De Heere had alle recht Zich van het mensengeslacht af te keren en Zijn stem niet meer tot de mens te richten. Maar hoe geheel anders reageerde de Heere. Hij Zelf zocht de mens op en sprak opnieuw tot Hem: “Waar zijt gij?” En hoewel de mens sindsdien zijn weg moet zoeken buiten de ongerepte hof van Eden, verstoten uit de gemeenschap met de Heere, klinkt daar telkens weer Zijn Goddelijke stem.

In Hebr. 1: 1 lezen we het. God heeft in het verleden vele malen, op velerlei wijzen en langs velerlei wegen gesproken. Bij veel gelegenheden en in veel toonaarden sprak de Heere. Op veel manieren ook. Hij maakte Zich bekend in het directe spreken tot Adam, tot Abram, tot David, en tot veel anderen. Denk ook eens aan de proclamatie van Zijn heilige Wet: “Ik ben de Heere, uw God…” Hij sprak op vele momenten in de geschiedenis en via allerlei wegen: door dromen, visioenen, psalmen en spreuken. Deze overvloed aan ingezette sprekers en middelen bewijst Gods royaliteit en zegt ook iets over de weerbarstigheid van de hoorders [H.R. van de Kamp].

Er wordt nog aan toegevoegd: “tot de vaderen” en “door de profeten”. Die eersten, waren dat niet vooral de aartsvaders Abraham, Izak en Jakob, de dragers van Gods belofte bij uitstek? In later tijden richtte de Heere Zich tot de profeten, Zijn dienaren die geroepen waren Zijn stem tot het volk te vertolken. Zij vooral waren het die het telkens weer zeggen moesten: “Alzo spreekt de Heere!” Zo bijvoorbeeld Jeremia: “Overal waarheen Ik u zenden zal, zult gij gaan. En alles wat Ik u gebieden zal, zult gij spreken!” [Jer. 1: 7].

Veel eeuwen achtereen klonk op deze manier de stem van de Heere in deze wereld, en met name onder het volk Israël. En nog steeds hebben wij de Schriften van de oude bedeling, en gelden ze ook voor ons als het Woord van God. Maar daarbij is het niet gebleven. Want nu zijn we gekomen, zo lezen we in Hebr. 1: 1, “in deze laatste dagen”. En daarvan geldt dat God “tot ons (heeft) gesproken door de Zoon!” De Heere spreekt nog steeds. Ja, Zijn spreken is nog directer dan voorheen. Zijn eigen geliefde Zoon is sinds de volheid van de tijd de Vertolker van de grote, heilige God geworden. “Niemand heeft ooit God gezien. De eniggeboren Zoon, Die in de schoot des Vaders is, die heeft Hem ons verklaard” [Joh. 1: 18]. Door de Vader Zelf daartoe gegeven, namelijk als de grote Profeet en Leraar, gekomen om de verborgen raad en wil aangaande de zaligheid van zondaren te openbaren. Wat een voorrecht! Wat een verantwoordelijkheid! Zie dan toe dat gij Hem die spreekt niet afwijst…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen